Πως μπήκε το μπάσκετ στην ζωή σου;
«Κι οι δύο γονείς μου ήταν αθλητές. Άρχισα με την κολύμβηση λόγω της μητέρας μου, αλλά μετά από κάποια χρόνια αναγκάστηκα να την σταματήσω γιατί είχα αλλεργία στο χλώριο. Έτσι, άρχισα το μπάσκετ με την παρότρυνση του πατέρα μου που ήταν και αυτός μπασκεμπολίστας. Και η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ με κέρδισε κατευθείαν»
Από τα όνειρα που έκανες ξεκινώντας ποιο έχει πραγματοποιηθεί και ποια
έχουν προστεθεί στην διαδρομή;
«Σίγουρα όταν ξεκίνησα το μπάσκετ δεν φανταζόμουν ότι η καριέρα μου θα έπαιρνε αυτή την πορεία. Όσο έβλεπα, όμως, πως είχα έφεση σε αυτό το άθλημα και υπήρχαν αποτελέσματα τόσο άρχιζα να κάνω όνειρα και να δουλεύω ακόμα περισσότερο. Ο αρχικός μου στόχος ήταν η Εθνική Ομάδα, κάτι που ήρθε σχετικά γρήγορα. Έπειτα, άρχισε να “παίζει” μέσα στο μυαλό μου η ιδέα του εξωτερικού και, μόλις έγινε το πρώτο μου βήμα, έβαλα τον πήχη ακόμα ψηλότερα και στόχος πλέον είναι να παίξω για τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη».
Υπάρχει κάποιο που μοιάζει μάλλον άπιαστο;
«Τίποτα δεν μοιάζει άπιαστο. Πιστεύω ότι αν θέλεις να πετύχεις πραγματικά κάτι, πρέπει να βγάλεις από το μυαλό σου ότι είναι άπιαστο!»
Ποιο είναι το μυστικό της συνεχούς αγωνιστικής εξέλιξης σου;
«Το μυστικό -που δεν είναι μυστικό- είναι η δουλειά. Η συνεχής δουλειά! Ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι. Την ώρα που εσύ κάθεσαι κάποιος άλλος προπονείται. Αν θέλεις να φτάσεις ψηλά και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου αυτή η σκέψη θα πρέπει κατευθείαν να σε οδηγήσει στο γήπεδο με μια μπάλα του μπάσκετ!»
Έχει βάλει η Ζωή (εσύ δηλαδή) κάποιο "στοίχημα" με το μπάσκετ;
«Από την πρώτη χρονιά μου στο εξωτερικό, έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου πως κάθε χρονιά θα κάνω ένα βήμα ψηλότερα! Εδώ και 5 χρόνια κερδίζω αυτό το στοίχημα! (γέλια)»
Από την Τουρκία στην Ρωσία. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
«Η Ρωσία και η Τουρκία έχουν τα καλύτερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Το Orenburg είναι μια πολύ καλή ομάδα που παίζει Euroleague. Άλλωστε, πάντα ήθελα να παίξω σε ρωσική ομάδα γιατί πάντα η Ρωσία ήταν κορυφή του Ευρωπαϊκού γυναικείου μπάσκετ».
Προπονητής σου είναι ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος, με τον οποίο έχεις συνεργαστεί και στην Εθνική Ελλάδος. Ποια είναι τα συν και τα πλην μιας τέτοιας συνεργασίας σε ρωσική ομάδα;
«Με τον Τζώρτζη γνωριζόμαστε από το 2005. Γνωρίζω την φιλοσοφία του ως προπονητή και ήταν εύκολη για μένα η αλλαγή προπονητή που έγινε στην ομάδα. Ο Τζώρτζης κυριολεκτικά μας έκανε ομάδα και τα θετικά αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν. Μόνο θετικά υπάρχουν σε μια τέτοια συνεργασία. Είμαι πολύ χαρούμενη που συνεργάζομαι με Έλληνα προπονητή και μπορώ να πω και μια κουβέντα στα Ελληνικά. Ιδιαίτερα με τον Τζώρτζη που πιστεύω πως είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη».
Πέρυσι έχασες με την ομάδα σου το Eurocup στο νήμα, φέτος αγωνίζεσαι στην Euroleague. Ποιες οι διαφορές και οι απαιτήσεις των δύο
διοργανώσεων;
«Όταν φτάνεις σε ένα τελικό Eurocup δεν έχει διαφορές από τους αγώνες της Euroleague! Μόνο που στην Euroleague από τον πρώτο αγώνα μέχρι και τον τελευταίο παίζεις σαν να είσαι σε τελικό. Όλες οι ομάδες είναι πολύ δυνατές. Σε αντίθεση με το Eurocup που στον πρώτο γύρο συναντάμε κάποιες λίγο πιο αποδυναμωμένες ομάδες».
Ελλάδα-Ισπανία-Γαλλία-Τουρκία και Ρωσία οι στάσεις μέχρι τώρα της μπασκετικής σου διαδρομής. Τι σου έχει μείνει από την κάθε χώρα;
«Η Ελλάδα είναι φυσιολογικό να είναι ξεχωριστή για μένα γιατί εδώ έκανα τα πρώτα μου μπασκετικά βήματα. Έμαθα τι σημαίνει να δουλεύεις για να πετύχεις τους στόχους σου. Βέβαια αυτό δεν ήρθε “ουρανοκατέβατο” όπως λέμε… Χρωστάω πάρα πολλά πρώτα στους γονείς μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον πατέρα μου κάθε μέρα να μου λέει «Ζωή πρέπει να κάνεις μόνη σου προπόνηση. Μην περιμένεις να δεις αποτελέσματα με 1,5 ώρα προπόνηση με την ομάδα». Ακόμα και σήμερα μου λέει τα ίδια. Αυτά, όμως, με έφεραν εδώ που είμαι. Η μητέρα μου ήταν και είναι εκεί για όλα, ό,τι και αν χρειάστηκα. Είμαι ευγνώμων για την οικογένεια μου και για τους προπονητές που με βοήθησαν σε όλη τη ν σταδιοδρομία μου στην Ελλάδα. Από όλους έχω συλλέξει κάτι που ταίριαζε στο παιχνίδι μου».
Στην Ισπανία δεν αγωνίστηκα για αρκετό καιρό, αφού πήγα στα τέλη της σεζόν. Αλλά έχω φίλους εκεί μέχρι και σήμερα.
Η Γαλλία είναι ο τόπος που ξεκίνησε το μπάσκετ εκτός Ελλάδας για μένα. Ήταν το κατάλληλο πρωτάθλημα για το ξεκίνημα μου και με την τελευταία ομάδα μου εκεί, την Bourges η Γαλλία, όπως και οι άλλες χώρες, θα μου μείνει αξέχαστη.
Τουρκία! Αν είχαμε πάρει και το χρυσό στο τελικό του Eurocup θα ήταν τέλειο! Από την Τουρκία απλά θα μου μείνουν τα πάντα! Την αγαπώ αυτή την χώρα. Απίστευτη συνεργασία με την Εβίνα Μάλτση και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που συνεργαστήκαμε μαζί και εκτός Ελλάδας. Αλλά και όλη η ομάδα ήμασταν μια παρέα και αυτό φαινόταν μέσα στο γήπεδο.
Η Ρωσία είναι εμπειρία ζωής. Αν δεν την ζήσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις. Σήμερα είναι πολύ ευγνώμων για όλα τα καλά που συμβαίνουν στην ζωή μου και που μπορώ να έχω τέτοιες εμπειρίες. Το κεφάλαιο Ρωσία, άλλωστε, δεν έχει κλείσει ακόμα».
Ποιες οι διαφορές και οι ομοιότητες τους εντός και εκτός των παρκέ;
«Υπάρχουν διαφορές στην κουλτούρα από χώρα σε χώρα. Η Τουρκία είναι πιο κοντά στην Ελλάδα. Αν και έχει διαφορετική θρησκεία σε όλα τα υπόλοιπα μοιάζουμε πολύ. Γενικώς προσαρμόζομαι εύκολα και δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Εντός γηπέδου εννοείται ότι το επίπεδο αλλάζει από χώρα σε χώρα. Βεβαίως οι χώρες που παρέχουν μεγαλύτερα συμβόλαια έχουν και μεγαλύτερο ανταγωνισμό ομάδων. Το μπάσκετ στην Ισπανία είναι γρήγορο σε σχέση με την Γαλλία. Στις Τουρκία και Ρωσία υπάρχουν παίκτριες με απίστευτα μπασκετικά προσόντα».
Πόσος χρόνος προσαρμογής χρειάζεται όταν αλλάζεις πόλεις και χώρες και ποιο είναι το ποιο δύσκολο πράγμα που έχεις να συνηθίσεις;
«Τα ταξίδια είναι δύσκολα εδώ. Ο μέσος όρος είναι περίπου 12 ώρες. Εκτός από αυτό έχουμε και 4 ώρες διαφορά από την Ελλάδα που αυτό σημαίνει πως κάθε φορά που ταξιδεύουμε στην Ευρώπη για αγώνες και γυρίζουμε πίσω έχω jetlag! Στην αρχή ήταν μόνιμο. Τώρα πια ρυθμίζοντας τις ώρες του ύπνου είμαι πολύ καλά».
Σε ποιο πρωτάθλημα θα ήθελες διακαώς να αγωνιστείς και ποιο είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό σου όνειρο;
«Θέλω πολύ να παίξω στο WNBA.Πιστεύω πως πρέπει να αναζητάμε την κορυφή σε ό,τι και αν κάνουμε! Μπορεί τα συμβόλαια στην Ρωσία να είναι μεγαλύτερα από το WNBA, αλλά δεν παύει εκεί να είναι η ελίτ του γυναικείου μπάσκετ».
Κεφάλαιο "Εθνική ομάδα": τι σημαίνει για σένα η γαλανόλευκη φανέλα και ποιοι οι στόχοι οι δικοί σου και της ομάδας;
«Η Εθνική ομάδα είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για μένα και κυρίως μεγάλη τιμή. Θα πρέπει πάντα να ξεπερνάει το άτομο μας γιατί η γαλανόλευκη φανέλα δεν αντικατοπτρίζει μόνο εμάς, αλλά όλους τους Έλληνες. Έτσι πιστεύω πως πρέπει να νιώθει οποιοσδήποτε παίζει για την Εθνική. Αυτό το καλοκαίρι δεν έχουμε κάποια διοργάνωση, αφού πέρυσι κερδίσαμε την θέση μας για το Eurobasket του 2015. Θα ήταν όνειρο να κατακτούσαμε μετάλλιο σε Eurobasket με την Εθνική!»
Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου στο Όρενμπουργκ και τι σου λείπει από την Ελλάδα;
«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Τα παιχνίδια είναι πολλά και τα ταξίδια μεγάλα. Υπάρχουν διαστήματα που λείπουμε από το Orenburg ακόμα και για βδομάδα ολόκληρη. Έτσι περνάει πιο εύκολα ο καιρός αφού στο Orenburg οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές, περίπου -30, και έτσι δεν μπορώ να έξω και να κάνω βόλτες. Όσο βρίσκομαι στο Orenburg συνηθίζω να πηγαίνω για φαγητό με συμπαίκτριες και κάποιες φορές έχω το λεγόμενο “brunch” στο σπίτι μου με ελληνικό καφέ. Από την Ελλάδα μου λείπει φυσικά η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, Επίσης, το ελληνικό φαγητό. Δεν παραπονιέμαι, όμως!».
Ποια είναι η συμβουλή που έχεις κρατήσει σαν φυλαχτό;
«Δεν ξεχνάω ποτέ πως αυτό που με έχει φέρει ως εδώ είναι η σκληρή δουλειά. Επίσης κατάλαβα πως όσο περισσότερο είμαστε ευγνώμονες τόσο τα καλά πολλαπλασιάζονται στην ζωή μας!»
Τι συμβουλή θα έδινες εσύ στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ;
«Για όσους από εσάς είστε στο σχολείο δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από τις σπουδές σας. Μετά από αυτό, αν το μπάσκετ σας συναρπάζει, αφοσιωθείτε και δώστε αγάπη σε αυτό που κάνετε. Όσο περισσότερο χρόνο, προσπάθεια και αγάπη δίνετε τόσα περισσότερα έχετε να παίρνετε. “The difference between “ordinary” and “extraordinary” is that little “extra”. Πρέπει κάθε μέρα να κάνετε μια θυσία για αυτό που αγαπάτε,. Αυτό θα σας αναδείξει μέσα από το πλήθος».
* Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη είναι από τον προσωπικό λογαριασμό της Ζωής Δημητράκου στο Facebook και έχουν χρησιμοποιηθεί έπειτα από δική της άδεια. Την ευχαριστούμε διπλά!
