Η διεθνής φόργουορντ της Girona που μετράει ούτε λίγο ούτε πολύ  24 ολόκληρα χρόνια μέσα στα παρκέ μίλησε αποκλειστικά στο agapotobasket.gr και την Σεβαστή Βρακατσέλη για την μεγάλη της αγάπη, την “πορτοκαλί θεά”, για την Ελλάδα, την Ισπανία, αλλά και το μεγάλο της όνειρο με την Εθνική ομάδα.

Agapotobasket: Το μπάσκετ το επέλεξες ή σε επέλεξε;

«Θα έλεγα ότι το επέλεξα! Οι δυο μεγαλύτερες αδελφές μου ασχολιόνταν με τον αθλητισμό και ήταν και πολύ καλές! Η μια έπαιζε βόλεϊ και η άλλη μπάσκετ με αποτέλεσμα η μητέρα μου και οι αδελφές μου να είναι κάθε μέρα στα γήπεδο κι εγώ από πίσω σαν μικρότερη ακολουθούσα υποχρεωτικά! Πάντα, όμως, προτιμούσα να παρακολουθώ την προπόνηση του μπάσκετ γιατί την έβρισκα πιο ενδιαφέρουσα, με αποτέλεσμα  να παρακαλώ την μητέρα μου από πολύ μικρή ηλικία να με γράψει στις ακαδημίες του Παπάγου. Ήταν πολύ έντονος και ο απόηχος από την μεγάλη επιτυχία της εθνικής αντρών το ‘87 και μου είχε γίνει εμμονή να μοιάσω στον Παναγιώτη Γιαννάκη!».

Agapotobasket: Τι σε κρατάει στο μπάσκετ και τι αγαπάς σε αυτό;

«Η αγάπη που έχω για το άθλημα με κρατάει. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου… βρίσκομαι 24 χρόνια μέσα στα γήπεδα. Μέσα από τον αθλητισμό διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου και μου έδωσε χαρές και συγκινήσεις που θα με ακολουθούν σε όλη μου την ζωή. Με τρελαίνει η εναλλαγή συναισθημάτων που μπορεί να σου προσφέρει ένας αγώνας στην διάρκεια του. Είναι τέσσερα δεκάλεπτα γεμάτα αδρεναλίνη. Τόσα χρόνια έχω συνεργαστεί με πολλές συμπαίκτριες και προπονητές κι αυτό με έκανε να μάθω να προσαρμόζομαι σε κάθε κατάσταση ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με όλους και με όλα! Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι και να μοιράζεσαι με αποτέλεσμα, αν  έχεις περάσει από το σχολείο του "αθλητισμού", στην καθημερινότητα σου όλα μοιάζουν πιο εύκολα».

Agapotobasket: Με μια αρκετά πλούσια τροπαιοθήκη υπάρχει κάποιος τίτλος που ξεχωρίζεις;

«Ο τίτλος που ξεχωρίζω είναι το Eurocup με τον Αθηναϊκό. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές Νοιώθω πολύ ευλογημένη που έζησα κάτι τέτοιο. Ήταν μια αξέχαστη χρονιά με αξιόλογες συμπαίκτριες και προπονητές. Το άγχος και η αγωνιά εκείνης της ημέρας… όποτε την σκέφτομαι, ακόμα μου προκαλεί ένα γλυκό κόμπο στο στομάχι… το τέλος του παιχνιδιού με βρήκε με μια απίστευτη αίσθηση ικανοποίησης και χαράς».

Agapotobasket: Σου έχει μείνει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;

«Ένα ανεκπλήρωτο όνειρο μου είναι ένα μετάλλιο με την Εθνική Ομάδα».

Agapotobasket: Το να αγωνιστείς στο εξωτερικό ήταν από τους στόχους σου, όπως έχεις δηλώσει στο παρελθόν. Όταν εκπληρώθηκε τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενες;

«Το έλεγα πολλά χρόνια ότι ήθελα να κάνω αυτό το βήμα. Άργησα να το αποφασίσω και να το πραγματοποιήσω. Όσο και να το ήθελα, δεν ένοιωθα έτοιμη και νομίζω ότι έφυγα την κατάλληλη στιγμή που ένοιωθα ότι ήμουν αρκετά έμπειρη και ώριμη για να βρεθώ σε ένα καινούργιο πρωτάθλημα και σε μια ξένη χώρα. Τουλάχιστον δικαιώθηκα γιατί ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που με γέμισε σε πολλούς τομείς. Δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν δεν το δοκίμαζα».

Agapotobasket: Τι ήταν αυτό που σε ξάφνιασε ευχάριστα και τι δυσάρεστα φεύγοντας από την Ελλάδα;

«Αυτό που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν ότι στην ανάγκη επιβίωσης μαθαίνεις να μαγειρεύεις για να μην καταλήξεις κάθε μέρα να τρως μόνο μακαρόνια! Ένα ακόμα θέμα που με έκανε περήφανη ήταν ο θαυμασμός που έχουν οι Ισπανοί για το ελληνικό μπάσκετ και τα κατορθώματα μας και πόση λατρεία έχουν με το φαινόμενο Διαμαντίδη-Σπανούλη. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν ότι επειδή έφυγα την περίοδο που έσκασαν οι μεγάλες "βόμβες" στην χώρα μας με αποτέλεσμα όλη αυτήν την κρίση και την ταλαιπωρία των ελλήνων, εισέπραξα μια υπεροψία από τους Ισπανούς για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας. Είναι αρκετά λάθος ενημερωμένοι για την πολιτική μας κατάσταση, με αποτέλεσμα να έχουν βγάλει εντελώς λάθος συμπεράσματα».

Agapotobasket: Ελλάδα-Ισπανία. Ομοιότητες και διαφορές;

«Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ των δυο χωρών, ειδικά όσον αφορά στην κουλτούρα. Είμαστε και οι δυο πολύ "ζωντανοί" λαοί και φιλόξενοι που έχουμε αδυναμία στο καλό φαγητό και στην καλοπέραση! Ειδικά το καταλανικό κομμάτι της Ισπανίας έχει σχεδόν τις ίδιες καιρικές συνθήκες με την Ελλάδα. Στο μπασκετικό κομμάτι δεν θα έλεγα ότι έχουμε πολλές ομοιότητες γιατί εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο οργανωμένα ειδικά στο γυναικείο μπάσκετ. Κάθε Σαββατοκύριακο η τηλεόραση θα δείξει ένα παιχνίδι κι έτσι δίνει την δυνατότητα στον κόσμο να έχει εικόνες από γυναικείο μπάσκετ. Υπάρχει πολύς ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα. Ειδικά φέτος έχουν γίνει πολλές εκπλήξεις με αποτέλεσμα να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Το στυλ του παιχνιδιού είναι βασισμένο πολύ στην ταχύτητα με αποτέλεσμα να γίνεται πιο θεαματικό και ενδιαφέρον γι αυτούς που παρακολουθούν τα παιχνίδια. Υπάρχουν πολλές ομάδες που γεμίζουν τα γήπεδα και κατά την διάρκεια των αγώνων γίνονται πολλά events, με αποτέλεσμα να προσελκύουν περισσότερο κόσμο και σαφώς τα συμβόλαια των αθλητριών σε κάποιες ομάδες είναι αρκετά υψηλά με συνέπεια να υπάρχουν πολλές αξιόλογες αθλήτριες».

Agapotobasket: Σκέψη επιστροφής υπάρχει; Και αν ναι, υπό ποιες συνθήκες;

Σκέψη για επιστροφή πάντα υπάρχει στο μυαλό μου, αρκεί να βρεθεί κάποια ομάδα στην Ελλάδα που θα έχει τους ίδιους στόχους με μένα. Αν είναι κάποιο σωματείο που δουλεύει σοβαρά και σε επαγγελματικά πλαίσια, σίγουρα θα με βάλει σε σκέψεις επιστροφής».

Agapotobasket: Έχοντας παίξει σε κορυφαίες Ελληνικές ομάδες, ποια είναι η γνώμη σου για το Ελληνικό πρωτάθλημα;

«Δυστυχώς, το επίπεδο στην Ελλάδα δεν είναι το ίδιο με τα προηγούμενα χρόνια. Αρκετά σωματεία δεν είναι συνεπή στα οικονομικά τους καθήκοντα και πολλές καλές αθλήτριες αναγκάστηκαν να φύγουν. Σίγουρα μ’ αυτόν τον τρόπο το επίπεδο πέφτει. Όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κάποιες εξαιρέσεις από κάποια σωματεία που συνεχίζουν και δουλεύουν σωστά με αξιόλογους ανθρώπους που είναι κοντά στις ομάδες τους και προσπαθούν για το καλύτερο. Φέτος, συγκεκριμένα θεωρώ ότι είναι πολλές ισάξιες ομάδες που αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον και για τις αθλήτριες και για τον κόσμο που το παρακολουθεί. Όπως και να’ χει θεωρώ ότι το πρωτάθλημα φέτος μέχρι το τέλος του θα κρατήσει σε αγωνία αρκετό κόσμο γιατί είναι τουλάχιστον τρεις ομάδες ικανές για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα».

Agapotobasket: Τώρα που το βλέπεις και από έξω, τι πιστεύεις είναι αυτό που χρειάζεται για να γίνει πιο ανταγωνιστικό και για να φανούν και οι Ελληνικές ομάδες περισσότερο στην Ευρώπη;

«Αυτή την ερώτηση όσες φορές και να μου την κάνουν πραγματικά στενοχωριέμαι. Πριν 5 χρόνια, όταν η Εθνική Γυναικών έφερε μια πολύ τιμητική θέση στο Πανευρωπαϊκό και την ίδια χρονιά ο Αθηναϊκός κατέκτησε το Eurocup,  πιστέψαμε  ότι όλο αυτό θα έδινε ώθηση στο άθλημα στην χώρα μας. Για μένα, δυστυχώς, δεν άλλαξε τίποτα και φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει και στο μέλλον. Οι αθλήτριες στην Ελλάδα υστερούμε σε ένα σημαντικό κομμάτι που είναι ικανό να σε κρατάει μια ζωή στάσιμο, αλλά και ικανό για να κάνεις την διαφορά. Αυτό το κομμάτι είναι η σωστή νοοτροπία, που θεωρώ ότι οι περισσότερες αθλήτριες και παράγοντες δεν έχουν στην Ελλάδα. Έχουμε μια τάση να μας ενδιαφέρει πιο πολύ το παρασκήνιο και τα εξωαγωνιστικά παρά η δουλειά που γίνεται μέσα στο γήπεδο. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί με τα ταλέντα που πέρασαν και που έρχονται, πολλές ομάδες με την σωστή δουλειά θα μπορούσαν να έχουν μια αξιόλογη πορεία και στην Ευρώπη. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα που θα ήταν καλό να γίνουν, όπως η διαφήμιση του γυναικείου μέσα από την τηλεόραση, η έλευση μιας δεύτερης ξένης, αλλά θεωρώ πως ό,τι και να κάνουν οι "γύρω", αν οι ίδιες οι αθλήτριες δεν θέλουν να ανεβάσουν το επίπεδο του πρωταθλήματος, κανείς άλλος δεν μπορεί».

Agapotobasket: Μπορεί να έρθει και άλλος Ευρωπαϊκός τίτλος ή με το EuroCup του Αθηναϊκού έχουμε "πιάσει" ταβάνι;
«Δεν νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί κάποια ομάδα που να καταφέρει το ακατόρθωτο. Ο Αθηναϊκός εκείνη την χρονιά δεν υπήρχε πόστο που να μην ήταν υπερκαλυμμένο με την καλύτερη επιλογή και το λέω ειλικρινά ότι, από τον φύλακα του γηπέδου μέχρι και την δωδέκατη παίχτρια, ήμασταν όλοι αποφασισμένοι και ταγμένοι γι’ αυτήν την επιτυχία. Είχαμε ξένες  παίχτριες στην ομάδα που θα τις ζήλευαν ομάδες Ευρωλίγκα,  είχαμε τις καλύτερες Ελληνίδες,  έναν προπονητή που δεν μας άφηνε ποτέ ακάλυπτες και μας έδινε απίστευτη σιγουριά σε κάθε μας βήμα και τον κύριο Χαρδαλιά που είχε αφιερωθεί ολόκληρος σ’ αυτόν τον στόχο. Μακάρι στο μέλλον να διαψευστώ, αλλά θεωρώ πολύ δύσκολο μια ελληνική ομάδα να καταφέρει να έχει το ιδανικό «πακέτο» για μια τέτοια επιτυχία. Το εύχομαι, όμως, πραγματικά να μπορούσε να συμβεί γιατί θα έκανε όλους εμάς που αγαπάμε αυτόν τον χώρο να νοιώσουμε για άλλη μια φορά περήφανοι».

Agapotobasket: Εθνική ομάδα: Στόχοι και όνειρα;

«Η Εθνική Ομάδα είναι λατρεία για κάθε αθλητή που είχε την τιμή και την ευκαιρία να φορέσει αυτήν την φανέλα. Τα τελευταία 8 χρόνια η Εθνική έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά και έχει καταφέρει να καταξιωθεί στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Μπορεί να μην έχουμε πάρει μετάλλια, αλλά νομίζω ότι από τις περισσότερες χώρες υπάρχει η αναγνωρισιμότητα για το πάθος μας και τον τρόπο  που αγωνιζόμαστε σε όλες τις διοργανώσεις. Ο στόχος μας είναι το πανευρωπαϊκό που θα γίνει του χρόνου και που πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να έχουμε μια αρκετά καλή παρουσία. Αν είμαστε υγιείς και είμαστε μαζί όλες οι αθλήτριες, θεωρώ ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι αρκετά καλό του χρόνου. Σημαντικό ρόλο παίζει κ η παρουσία του coach Δικαιουλάκου που αποδεικνύει ότι έχει το άγγιγμα του Μίδα και μεταμορφώνει προς το καλύτερο όλες τις ομάδες που έχει αναλάβει. Είναι πραγματικά όνειρο ζωής μ’ αυτές τις συμπαίκτριες που είμαστε μαζί τόσα χρόνια και έχουμε ζήσει πολύ όμορφες στιγμές με την Εθνική Ομάδα να καταφέρναμε να ανέβουμε στο βάθρο».

Agapotobasket: Ποιο είναι το δυνατό σου σημείο εντός και ποιο εκτός παρκέ;

«Νομίζω ότι το δυνατό μου σημείο στο παρκέ είναι ότι είμαι παθιασμένη με το κομμάτι της άμυνας και βάζω πάντα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να μου βάλει η αντίπαλος μου καλάθι. Εκτός παρκέ θα έλεγα ότι επειδή δεν μ’ αρέσει η μιζέρια καθόλου, όταν οι άλλοι είναι μαζί μου δεν βαριούνται ποτέ».

Agapotobasket: Ποια είναι η "αγαπημένη" σου συμπαίκτρια;

«Έχω αρκετές αγαπημένες συμπαίκτριες, αλλά θα έλεγα την Στέλλα Καλτσίδου που λόγω των τραυματισμών της τα τελευταία χρόνια έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε συμπαίκτριες και μου έχει λείψει. Πάντα είχαμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας μέσα στο γήπεδο».

Agapotobasket: Με ποια θα ήθελες να αγωνιστείς και ποια ήταν η πιο δύσκολη αντίπαλος;

«Χωρίς αμφιβολία θα έλεγα την Εβίνα Μάλτση. Ήταν για μένα μεγάλο σχολείο κάθε καλοκαίρι και λόγω θέσης να πρέπει να παίζω καθημερινά άμυνα μια αθλήτρια με τόσα χαρισματικά επιθετικά προσόντα. Με δυσκόλευε πολύ να παίζω αντίπαλη της, αλλά με βοήθησε ώστε, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω  άλλες αθλήτριες, να μου φαίνονται «piece of cake» μπροστά της. Θα ήθελα να ήμουν συμπαίκτρια με την Μπριτνι Γκρινερ, γιατί θα ήθελα να τις πετάω μπάλες στον αέρα, να τις πιάνει και να καρφώνει!»

Agapotobasket: Μια συμβουλή για τα νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν με το άθλημα;

«Θα τα συμβούλευα ότι πρέπει να είναι έτοιμα να κάνουν πολλές θυσίες για να φτάσουν ψηλά. Να μην απογοητεύονται εύκολα, αλλά να συνεχίζουν να κυνηγούν το όνειρο τους, όποιο εμπόδιο και να βρουν μπροστά τους. Η κορυφή θέλει πολύ υπομονή και ψυχικό και σωματικό σθένος για να την φτάσεις. Εννοείται ότι το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να πάρουν την κατάλληλη μόρφωση από το σχολείο τους για να είναι και πιο δυνατά στις καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν αργότερα».

* Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη είναι από την προσωπική σελίδα της Ο. Χατζηνικολάου στο Facebook και έχουν χρησιμοποιηθεί έπειτα από δική της άδεια. Το "Agapotobasket.gr" την ευχαριστεί για την παραχώρησή τους