Ο Έλληνας προπονητής μίλησε αποκλειστικά στο agapotobasket.gr και την Σεβαστή Βρακατσέλη και μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του για το μπάσκετ, τις διαφορές αντρών και γυναικών, αλλά και το κεφάλαιο Εθνική ομάδα.

Agapotobasket: Η ενασχόληση σου με το μπάσκετ ξεκίνησε ως παίκτης, όμως, κυρίως λόγω τραυματισμών, ακολούθησες γρήγορα την καριέρα του προπονητή. Πόσο εύκολη απόφαση ήταν και πώς την πήρες;

«Στην ουσία δεν πήρα καμία ιδιαίτερη απόφαση. Σκεφτόμουν την προπονητική και την κάθε λεπτομέρεια στην κάθε κίνηση, στο κάθε σύστημα από 18 χρονών. Σαν πρωτοετής στην γυμναστική ακαδημία, όντας ακόμα παίχτης στην πρώην Γιουγκοσλαβία, είχα ζητήσει από την ομάδα μου να μου δώσει κάποια τμήματα υποδομών να δουλέψω κι αυτοί, βλέποντας τον μεγάλο μου ζήλο, ανταποκρίθηκαν. Οπότε η προπονητική ήταν κάτι που έκανα πάντα παράλληλα και από πολύ νεαρός. Ανεξάρτητα από το τι εξέλιξη θα είχα σαν παίχτης θα το συνέχιζα».

Agapotobasket: Έχεις δουλέψει σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες (ακαδημίες, εφηβικό, βοηθός , σε άντρες και γυναίκες). Ποιες οι διαφορές τους και τι το διαφορετικό έχει κάθε τμήμα;

«Μικρές και μεγάλες διαφορές υπάρχουν, αλλά όχι ουσιαστικές. Το πιο σημαντικό είναι ο προπονητής να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και στις ανάγκες της νέας του ομάδας. Κάπου χρειάζεται να είσαι πιο  πολύ προπονητής σε ατομική βελτίωση παιχτών, κάπου χρειάζονται πιο πολύ έναν coach που θα τους βοηθήσει με την φιλοσοφία του προσαρμοσμένη επάνω τους, κάπου πιο παιδαγωγός, κάπου πιο φίλος, κάπου πιο αυστηρός, κάπου να εμπνέεις, κάπου να επιβάλλεις. Ο συνδυασμός όλων απαιτείται, αλλά, όταν μιλάμε για ακαδημίες και νεαρές ηλικίες, το πρώτο που χρειάζεται είναι να μαθαίνεις στα παιδιά να αγαπούν το μπάσκετ και τον αθλητισμό και να αποκτούν αρχές στην ζωή μέσω της μικρογραφίας της ζωής που λέγεται μπάσκετ. Εκεί πρέπει να είσαι δάσκαλος και ίνδαλμα στα παιδιά και λιγότερο coach. Μπορεί να μην βγουν όλοι παίχτες, όμως δεν πρέπει να χαθούν ποτέ από το μπάσκετ. Πρέπει να παραμείνουν ως φίλαθλοι, ως δημοσιογράφοι, ως διαιτητές, ως μετέπειτα παράγοντες ή ακόμα και ως σπόνσορες, αν ευδοκιμήσουν στην ζωή τους κι έχουν τέτοια δυνατότητα. Ο αθλητισμός τους έχει ανάγκη όλους, όχι μόνο τους παίχτες, και είναι κρίμα να τους χάνουμε, ενώ κάποτε τους είχαμε στα χέρια μας και δουλεύαμε μαζί τους».

Agapotobasket: Έχεις δουλέψει και στην εθνική νέων ανδρών. Ποιες οι διαφορές όταν κοουτσάρεις άντρες από το να κοουτσάρεις γυναίκες;

«Όπως ανέφερα και πριν, ελάχιστες. Αυτά που έκανα στο αντρικό μπάσκετ, τα ίδια κάνω και στο γυναικείο. Με τον ίδιο τρόπο μιλάω, με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω τους/τις παίχτ-ες/ριες. Ίσως δεν βάλω σύστημα με πάσα πάνω από το στεφάνι για κάρφωμα, μα η backdoor κίνηση είναι η ίδια. Οι αρχές του επαγγελματία παραμένουν οι ίδιες. Δεν το κρύβω, όμως, πως οι γυναίκες αρπάζουν κάτι καινούργιο πολύ πιο  γρήγορα από ό,τι οι άντρες, αρκεί να το εξηγήσεις σωστά από το Α έως το Ω. Ενώ οι άντρες θέλουν περισσότερη δουλειά σε νέα φιλοσοφία. Αν, ωστόσο, αν δείξεις σε ένα timeoutκάτι στα γρήγορα, οι άντρες έχουν πιάσει αμέσως τι εννοείς καθώς έχουν περισσότερες εικόνες».

Agapotobasket: Τι είναι αυτό που σε κέρδισε περισσότερο στο γυναικείο μπάσκετ;

«Δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε περισσότερο το γυναικείο ή το αντρικό μπάσκετ. Για μένα είναι μια δουλειά σοβαρή, την οποία λατρεύω ανεξαρτήτως παιχτών, εφηβικού αντρικού ή γυναικείου. Λατρεύω το μπάσκετ ως άθλημα, όχι το γυναικείο ή το αντρικό μπάσκετ. Όμως, δεν παραγνωρίζω ότι το γυναικείο μπάσκετ μέχρι στιγμής μου έχει προσφέρει δόξα, αναγνώριση, τίτλους και γι’ αυτό, παρόλα τα προβλήματα του στην Ελλάδα κυρίως, δεν το υποτιμώ».

Agapotobasket: Ελλάδα, Λετονία, Πολωνία, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία. Τι συνθήκες έχει ένας προπονητής για να δουλέψει; Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές που υπάρχουν;

«Στις περισσότερες χώρες που ανέφερες το γυναικείο μπάσκετ είναι, αν όχι παραπάνω από το αντρικό, τότε εφάμιλλο από πλευράς ενδιαφέροντος κόσμου. Τα γήπεδα είναι γεμάτα από πολύ κόσμο και γενικά υπάρχει μια πολύ glamour ατμόσφαιρα για όλο αυτό που γίνεται. Στις περισσότερες χώρες το μπάσκετ, όχι μόνο το γυναικείο, είναι χώρος πολιτισμού και όχι ο χώρος όπου ο κάθε απολίτιστος θα βγάλει τα απωθημένα του. Στην Ρωσία που είμαι τώρα, αλλά και στην Τουρκία όπου βρισκόμουν, διεξάγονται τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Στην Πολωνία προσπαθούν πολύ να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο, αλλά κάτι λείπει. Στην Λετονία τα κορίτσια της Εθνικής λατρεύονται,  είναι ανάρπαστες σε διαφημίσεις και σε εκπομπές, αλλά και η Ομοσπονδία τους δουλεύει πολύ καλά στο κομμάτι της διαφήμισης και της προώθησης».

Agapotobasket: Οι στόχοι σου με την Όρενμπουργκ;

«Ποτέ σε μια ομάδα δεν βάζω στόχους παρά μόνο την απόλυτη ένταση και την απόλυτη βελτίωση στην επόμενη προπόνηση και την απόλυτη σωματική και πνευματική προετοιμασία για τον επόμενο αγώνα. Και οι δημοσιογράφοι στην Ρωσία έχουν φαγωθεί να τους απαντήσω στην ίδια ερώτηση. Οι στόχοι είναι κάτι μεταβλητό. Εξαρτόνται όχι μόνο από την ομάδα, αλλά και από τους αντίπαλους, από τραυματισμούς από πολλά. Ας συγκεντρωνόμαστε περισσότερο στο πως θα ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και στο τέλος θα δούμε τι καταφέραμε και τι μπορούσαμε να καταφέρουμε».

Agapotobasket: Πως είναι σε μια ξένη χώρα να έχεις και μια Ελληνίδα παίκτρια στο ρόστερ σου;

«Στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν υπάρχει χώρος για φιλίες ή για πατριωτισμούς. Δεν με ενδιαφέρει ούτε πως λέγεται ο παίχτης ούτε από που είναι ούτε πόσα παίρνει, αλλά μόνο πως παίζει. Στην προκειμένη περίπτωση είμαι διπλά ευχαριστημένος που μια "δικιά μου" παίχτρια την οποία γνωρίζω και συνεργάζομαι τόσα πολλά χρόνια τα καταφέρνει τόσο μα τόσο καλά στην δικιά μου ομάδα. Έκανα τον πρόλογο, όμως, για να τονίσω πως ό,τι κατάφερε το κατάφερε επειδή είναι ισχυρή προσωπικότητα και μια πολύ καλή παίχτρια κι όχι γιατί είχε Έλληνα προπονητή να την στηρίζει. Φυσικά, που και που λέμε και καμία κουβέντα στα Ελληνικά, ιδιαίτερα χιουμοριστικού επιπέδου διότι οι υπόλοιποι δεν πιάνουν το χιούμορ μας! Όταν, όμως, ξεκινάει η προπόνηση ή ο αγώνας, είναι απλά μια από τις δώδεκα και είμαι απλά ο coach».

Agapotobasket: Ποιες είναι οι σκέψεις και τα πλάνα σου για την Εθνική Ομάδα;

«Από την Εθνική Ομάδα ένιωσα σα να μην έφυγα ποτέ, παρόλα αυτά, τώρα νιώθω ότι θα πρέπει να αλλάξουμε σιγά σιγά κάποια πράγματα. Ήδη ξεκίνησα κάποια ανανέωση και αναμένεται να συνεχιστεί, όχι όμως ανανέωση από τα θεμέλια αλλά σταθερή και χωρίς πολλές επιπλοκές. Άλλωστε, οι περισσότερες από την καλή φουρνιά αντέχουν ακόμα σε υψηλό επίπεδο, όμως, είναι καιρός να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα».

Agapotobasket: Εθνική Ομάδα ή σύλλογος; Σε τι διαφέρουν και τι προτιμάς περισσότερο;

«Η διαφορά τους είναι πως στην Εθνική Ομάδα δεν έχεις χώρο και χρόνο δουλειάς, παρά μόνο πόσο θα εμπνεύσεις τους παίχτες να δουλέψουν σκληρά όλη την σεζόν. Πρέπει να δείξεις την δουλειά σου άμεσα, χωρίς κανένα περιθώριο λάθους. Στον σύλλογο νιώθεις ότι περνάς όλη σου την ζωή μαζί με τους παίχτες, στα αεροπλάνα στα ξενοδοχεία στα meetings. Δεν προτιμώ κάποιο από τα δυο περισσότερο, είμαι πολύ τυχερός και πολύ ευτυχισμένος που ακολουθώ αυτό το εξοντωτικό πρόγραμμα 11 μήνες τον χρόνο και θα συνεχίσω να το κάνω όσο μπορώ. Το ίδιο λέω και στους παίχτες/ριες μου που διαμαρτύρονται για το σκληρό πρόγραμμα ομάδων και Εθνικής. Να αναλογιστούν πως τώρα ζουν τις πιο σκληρές μα και συνάμα τις πιο όμορφες μέρες της ζωής τους που πάντα, μα πάντα, θα θυμούνται με νοσταλγία».

Agapotobasket: Ποια θα χαρακτήριζες μέχρι σήμερα ως την κορυφαία στιγμή της καριέρας σου;

«Δύσκολο να απαντήσω διότι κάθε στιγμή, κάθε τίτλος καταλαμβάνει ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μου. Ίσως το Ευρωπαϊκό με τον Αθηναϊκό, πράγμα πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα του γυναικείου μπάσκετ. Ακόμα δεν μπορούν να το συλλάβουν στο εξωτερικό πως μια Ελληνική γυναικεία ομάδα πήρε Ευρωπαϊκό τίτλο.  Πέρα από την απονομή και γενικότερα όλη την πορεία, αυτό που μου έχει μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό είναι τα επίπεδα συνεργασίας που είχαμε όλοι μεταξύ μας. Καταφέραμε αυτό που δύσκολα μπορούν κάποιοι να καταφέρουν στην Ελλάδα. Μια ομάδα αποτελούμενη από πολλές ισχυρές προσωπικότητες, ξεκινώντας από τον Νίκο Χαρδαλιά μέχρι την τελευταία παίχτρια, με τον καθένα να έχει την δικιά του άποψη και ισχυρή διαφορετική γνώμη, να ΑΚΟΥΜΕ ο ένας τον άλλον, να συζητάμε, και εν τέλει να αφήνουμε τον καθένα να αποφασίζει στον τομέα του. Όσο κι αν διαφωνούσαμε, όταν η απόφαση είχε παρθεί, ήμασταν ΕΝΑ και υποστηρίζαμε αυτή την απόφαση μέχρι τέλους. Δύσκολα πράγματα αυτά για κάποιους άλλους, μα εκεί κάναμε εμείς την διαφορά. Ή μάλλον, ΚΑΙ ΕΚΕΙ».

Agapotobasket: Έχει υπάρξει κάποια στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

«Αν και ποτέ δεν ήταν ο δρόμος μου στρωμένος με ροδοπέταλα, όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Ήξερα ότι μέσα από τις δυσκολίες θα βγω δυνατότερος και σοφότερος. Άλλωστε, πάντα πρώτος ακολουθούσα τις οδηγίες που έδινα στους παίχτες και αυτή ήταν η σημαντικότερη».

Agapotobasket: Ποιο είναι το μεγαλύτερο προσωπικό σου όνειρο;

«Πιστεύω πως στην ζωή ο άνθρωπος πρέπει να έχει πάντα στόχους και όνειρα και να δουλεύει σκληρά γι αυτά. Όμως, στην προπονητική δεν είναι και τόσο ασφαλές να κάνεις κάτι τέτοιο. Από την μια δεν είναι και πολύ αξιοκρατικό επάγγελμα, με την έννοια ότι δεν κερδίζει πάντα αυτός που δουλεύει πιο σκληρά. Η νίκη έρχεται μέσα από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι δεν έχουν πάντα άμεση συνάρτηση με την σκληρή δουλειά του coach. Από την άλλη, είναι πάρα πολύ εύκολο, πιο εύκολο ακόμα και από παίχτες, η μύτη του προπονητή να σηκωθεί πολύ ψηλά και να θέτει προσωπικούς στόχους στον ουρανό, να πάει στην πλούσια ομάδα ή στον Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό Μπαρτσελόνα, ΝΒΑ. Είναι κάτι που μας έχει συμβεί σε όλους τους προπονητές ανεξαιρέτως, οπότε θεωρώ ότι οι προσωπικοί στόχοι του προπονητή θα πρέπει να συμβαδίζουν καθαρά και μόνο με τους στόχους ή αν θέλεις την πορεία της ομάδας. Αυτοί είναι που θα καθορίσουν και την πορεία και το μέλλον του προπονητή».

Agapotobasket: Τι σημαίνει το μπάσκετ για σένα;

«Η ζωή μου, η διασκέδαση μου, το επάγγελμα μου, το χόμπι μου, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς, αλλά και η ελεύθερη μου ώρα! Το μέσον που μου έμαθε τις αρχές της ζωής, μου πρόσφερε εργασία, φίλους σε όλο τον κόσμο, αναγνώριση και πολλές μα πάρα πολλές χαρές».

Agapotobasket: Μια ευχή για το μέλλον;

«Να επιστρέψω στην Ελλάδα σύντομα, αλλά σε μια διαφορετική Ελλάδα, αυτήν που αγάπησα εγώ όταν ήμουν παιδί. Ας έχουμε την υγειά μας για να μπορούμε να παλεύουμε για αυτά που ονειρευόμαστε!».

* Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη είναι από την προσωπική σελίδα του κ. Δικαιουλάκου στο Facebook και έχουν χρησιμοποιηθεί έπειτα από δική του άδεια. Το "Agapotobasket.gr" τον ευχαριστεί για την παραχώρησή τους