Στο πρόσφατο Final Four του Κυπέλλου Ελλάδος, πρόσθεσε άλλα δυο Κύπελλα (ένα ατομικό και ένα ομαδικό) στην προσωπική της τροπαιοθήκη, όμως, η δίψα της για διάκριση δεν σταματά εκεί. Η διεθνής πάουερ φόργουορντ του Ελληνικού, Αφροδίτη Κοσμά,  μίλησε στοagapotobasket.gr και εκμυστηρεύτηκε ότι δεν θα κουραστεί ποτέ να σηκώνει κούπες. Το μπάσκετ είναι η ίδια της η ζωή και τόσο η παραίτηση όσο και η κούραση δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο της. 

Μίλησε ακόμα για τον δύσκολο τελικό με την Αναγέννηση Ρυσίου, τους στόχους του Ελληνικού, τις αλλαγές που χρειάζονται για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το Πρωτάθλημα, ώστε να διεκδικήσει καλύτερη θέση στις καρδιές του κοινού, αλλά και το όνειρό της για μια ευρωπαϊκή διάκριση.

Στον πρόσφατο τελικό Κυπέλλου έβαλες στην τροπαιοθήκη σου άλλο ένα τρόπαιο…

«Από την αρχή της χρονιάς δουλεύουμε για να κατακτήσουμε τους δυο τίτλους  στην Ελλάδα, το Κύπελλο και το Πρωτάθλημα. Καθημερινή προπόνηση,  διπλές προπονήσεις και πολύς πόνος φέρνουν το αποτέλεσμα που θέλουμε.»

Ποιο είναι το μυστικό αυτής της ομάδας που, ακόμα και σε μια άσχημη μέρα, όπως ο τελικός του Κυπέλλου την κάνει να πετυχαίνει το στόχο της ;

«Το παιχνίδι ήταν κάκιστο. Ξέραμε ότι ήταν και τηλεοπτικό και θέλαμε να προσφέρουμε θέαμα που, όμως, δεν βγήκε.  Μας νίκησε το άγχος του φαβορί στο οποίο δεν είχαμε δουλέψει πολύ. Όλοι μας έλεγαν “θα κερδίσετε εύκολα”, όμως, τίποτα δεν είναι εύκολο. Και στο Πρωτάθλημα εμείς  τα κάνουμε να φαίνονται εύκολα τα παιχνίδια. Το Ρύσιο αποδείχτηκε πολύ σκληροτράχηλη ομάδα και είχε θέληση και πάθος για να το κατακτήσει. Εμείς, αν χάναμε, θα χανόμασταν. Πιστεύω ότι αυτή η ομάδα έχει “μέταλλο”. Έχουμε μεταξύ μας χημεία, το προπονητικό τιμ έχει καταφέρει να μας δέσει και επειδή είμαστε 13 ισάξιες παίκτριες. Έχει καταφέρει να μας κάνει ομάδα κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο.  Οι παίκτριες μεταξύ μας έχουμε ένα καταπληκτικό κλίμα, γι’ αυτό και λεγόμαστε “familia” και αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας.»

Η επόμενη μέρα για το Ελληνικό;

«Το γιορτάσαμε, το χαρήκαμε και τώρα συγκεντρωνόμαστε για τους τελικούς του Πρωταθλήματος . Ένας στόχος επετεύχθη και πλέον πάμε για τον επόμενο.  Μας περιμένουν δύσκολα παιχνίδια και όλοι θέλουν να κλέψουν την δόξα του, Κυπελλούχου πλέον, Ελληνικού.»

Στην Ελλάδα τα έχετε κατακτήσει όλα. Πόσο μακριά είναι το εκτός Ελλάδας βήμα;

«Πιστεύω ότι με τη σωστή δουλειά που γίνεται από τη διοίκηση, μπορεί να σπάσει το αρνητικό σερί  μη συμμετοχής των Ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Βέβαια, χρειαζόμαστε βοήθεια και από την Ομοσπονδία. Πρέπει να κάνει και αυτή κάποια βήματα και να μας βοηθήσει. Να κάνει  λίγο πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, να βάλει δύο ξένες γιατι χρειάζεται να είμαστε ανταγωνιστικοί. Δεν θέλουμε να πάμε και να είμαστε σάκος του μποξ. Μόλις τελειώσει το πρωτάθλημα ελπίζω να τα συζητήσουν και να δούμε τι θα γίνει. Εγώ θα ήθελα  να παίξει η ομάδα στην Ευρώπη. Μου λείπει.»

Τι άλλο μπορεί να γίνει για να μπει περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου το γυναικείο μπάσκετ;

«Αν μπει και δεύτερη ξένη στο πρωτάθλημα, να ανέβει το επίπεδο και να γίνει πιο ανταγωνιστικό, περισσότερη προβολή από την τηλεόραση, ο κόσμος θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ήδη από το Ιντερνετ υπάρχει. Και εμείς από την πλευρά μας οι παίκτριες και οι ομάδες πρέπει να το προβάλουμε, αλλά αν έχει και τηλεοπτική μετάδοση θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.»

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα μπορούσες να κάνεις αν δεν έπαιζες μπάσκετ;

«Το έχω αναρωτηθεί μια δυο φορές, αλλά δεν ξέρω. Μου είναι δύσκολο, δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς το μπάσκετ. Ακόμα και όταν τελειώσει η καριέρα μου ως αθλήτρια θα ήθελα να ασχοληθώ από κάποιο άλλο τομέα. Πάλι αυτό θα έκανα. Τις στιγμές και τα συναισθήματα  που έχω βιώσει δεν νομίζω να τα ζούσα αν έκανα κάτι άλλο. Και χαράς και λύπης είναι τόσο έντονα και μοναδικά που νομίζω ότι έχω ζήσει πέντε ζωές.» 

Όλα αυτά χρόνια από τις συμπαίκτριες που είχες, ποια δεν θα ήθελες να έχεις ποτέ αντίπαλο;

«Σίγουρα την Εβίνα Μάλτση και την Άρτεμις Σπανού.»

Τι συμβουλή θα έδινες στα μικρά κορίτσια που ξεκινούν τώρα την ενασχόληση τους με το μπάσκετ;

«Να μην τα παρατήσουν ποτέ. Ακόμα και αν απογοητευτούν σε μικρή ηλικία να μην τα παρατήσουν. Δεν χρειάζεται μόνο το ταλέντο. Αν έχεις θέληση για δουλειά, μπορείς να υπερνικήσεις ένα ταλέντο που είναι “τεμπέλικο”. Συνέχεια να προσπαθούν , να δουλεύουν και όποιος δουλεύει κάποια στιγμή θα ανταμειφθεί σε αυτό.»

Ποιο είναι το δικό σου κίνητρο;

«Η αγάπη μου για το άθλημα. Το μπάσκετ για μένα είναι ζωή. Η ζωή μου είναι το μπάσκετ. Είμαι μικρόβιο και όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνω καθημερινά, η παρέα αυτή που υπάρχει και η καθημερινότητα μου με την προπόνηση τις συμπαίκτριες μου, τα πειράγματα, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες. Δεν τις ζει ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Είναι κάτι ξεχωριστό, είναι δύσκολο να το βρεις στην καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου. Το να γίνομαι καλύτερη και να μπορώ να είμαι υψηλό επίπεδο και να διεκδικώ τίτλους.»

Τι είναι αυτό που δεν ξέρει κανείς για σένα;

«Όποιος με γνωρίζει από κοντά ή έχουμε υπάρξει συμπαίκτριες με ξέρει καλά. Δεν υπάρχει κάτι κρυφό. Μόνο αν νευριάσω δεν θέλει κανείς να είναι μπροστά μου εκείνη τη στιγμή. Μου αρέσει πολύ η μουσική και να βγάζω παρατσούκλια!»