Πάθος για τη νίκη και αυτοπεποίθηση αποτελούν μυστικά της επιτυχίας της που σε συνδυασμό με το θανατηφόρο της σουτ την καθιστούν μία από τις καλύτερες παίκτριες στην Ευρώπη και σίγουρα την κορυφαία Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια όλων των εποχών.
Η shooting guard της Αντάκια μίλησε στο «Agapotobasket.gr» για την πλούσια καριέρα της, την πιθανότητα επιστροφής της στην Ελλάδα, αλλά και την μεγάλη της αγάπη, την Εθνική ομάδα.
«The love of my life»!
Για δεύτερη χρονιά αγωνίζεσαι στην Τουρκία. Πως είναι το κλίμα για
σένα, δεδομένων των σχέσεων των δυο χωρών;
«Η αλήθεια είναι πως όλα τα προηγούμενα χρόνια απέρριπτα προτάσεις που είχα από την Τουρκία λόγω άγνοιας της πραγματικότητας και φόβου για αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι είμαι Ελληνίδα, ότι με τους Τούρκους δεν τα πάμε καλά, τι αντιμετώπιση θα έχω κλπ. Κλασσική ελληνική αντίδραση θεωρώ και γι’ αυτό χρησιμοποίησα και την λέξη άγνοια. Ως Έλληνες έχουμε άγνοια της πραγματικότητας. Είμαστε κολλημένοι σε πολιτικές προπαγάνδες, στην ιστορία όπως την έχουμε διδαχτεί και στην κακή διαφήμιση μέσω τηλεόρασης. Οι Τούρκοι της καθημερινότητας δεν μας αντιμετωπίζουν όπως νομίζουμε. Είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι, φιλικοί και εξυπηρετικοί. Αγαπούν τους Έλληνες και μας θεωρούν αδέρφια τους. Οι ομοιότητες μας σε κουλτούρα και συμπεριφορές είναι τεράστιες. Το κλίμα, λοιπόν, που βρήκα εδώ την πρώτη χρονιά που ήρθα ήταν υπέροχο. Γι’ αυτό και συνέχισα άλλη μια και δεν σου κρύβω ότι εδώ θέλω να αγωνιστώ και την επόμενη!»
Κλείνεις μια δεκαετία που αγωνίζεσαι στο εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία, WΝΒΑ, Τσεχία, Πολωνία και τώρα Τουρκία). Που σταματά αυτό το ταξίδι;
«Φέτος για την ακρίβεια είναι η 10η χρονιά μου! Δεν ξέρω να σου πω που τελειώνει αυτό το ταξίδι… ξέρω όμως ότι ήταν υπέροχο και δεν θέλω να τελειώσει!»
Τι υπάρχει έξω που δεν υπάρχει στην Ελλάδα;
«Έξω, σε σχέση με την Ελλάδα, υπάρχει αναγνώριση και ανταμοιβή. Οι συνθήκες είναι καλύτερες, η αντιμετώπιση και η οργάνωση είναι καλύτερη. Η προβολή και οι αμοιβές είναι μεγαλύτερες. Εδώ, σε σχέση με την Ελλάδα, υπάρχει επαγγελματισμός»
Ποια χώρα ξεχωρίζεις τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά;
«Σίγουρα την Ισπανία, που τα συνδυάζει και τα δυο, και την Τουρκία. Αλλά, είναι γνωστό πως έχω μια αδυναμία και στην Πράγα για την εξωαγωνιστική ζωή που σου προσφέρει!»
Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις ως αθλήτρια στην Ελλάδα;
«Το σκεφτόμουν πολύ έντονα και σοβαρά μέχρι και 3 χρόνια πριν. Τώρα, όχι πια. Ο αθλητισμός στο κομμάτι που τον κάνω δεν έχει τίποτα να μου προσφέρει στην Ελλάδα. Βέβαια, η Ελλάδα είναι η χώρα μου και κάποια στιγμή θα επιστρέψω και το μπάσκετ είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου, οπότε μπορεί να θελήσω να παίξω, αλλά αυτό θα γίνει αφού θα έχω τερματίσει την καριέρα μου! Ως παλαίμαχος ίσως…»
Γιατί δεν επενδύονται χρήματα στην Ελλάδα;
«Δες την κατάσταση της χώρας μας τώρα. Είναι μεγάλο θέμα αυτό και δεν είμαστε ειδικοί να το αναλύσουμε, αλλά όταν μια χώρα είναι χρεοκοπημένη και δεν μπορεί να διαχειριστεί καν τα δανεικά της είναι μάταιο να μιλάμε για επένδυση στον αθλητισμό».
Ποια είναι η γνώμη σου στο θέμα Μέλνικα και Σεμανιάκου που δεν τις άφησαν να παίξουν στο πρωτάθλημα επειδή θεωρούνται ξένες, ενώ αυτές έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα;
«Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω το θέμα και τι ακριβώς έγινε. Αν, όμως, ισχύει ότι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχουν Ελληνικό διαβατήριο τότε δεν βλέπω τον λόγο να τους απαγορευτεί η συμμετοχή τους».
Το κεφάλαιο Εθνική ομάδα έχει κλείσει για σένα;
«Κεφάλαιο Εθνική ομάδα… Είναι πολύ δύσκολο να «κλείσει» για μένα μια σχέση τόσο δυνατής αγάπης. Η καρδιά μου και το μυαλό μου ανήκουν στην Εθνική ομάδα. Δεν κλείνει ποτέ αυτό το κεφάλαιο. Θα είμαι πάντα δίπλα και μέσα σε αυτή την ομάδα όποτε και αν μου ζητηθεί. Απλά δεν μπορώ να συμμετέχω άλλο αγωνιστικά. Οι συνεχείς υποχρεώσεις, χειμώνα - καλοκαίρι, και η συσσωρευμένη κούραση τόσων ετών κάνει επιτακτική την ανάγκη για σωματική ξεκούραση, οπότε τα καλοκαίρια μου πλέον θα ξεκουράζομαι!»
Υπάρχει στο μυαλό σου το: "μετά το μπάσκετ τι;"
«Κάτι έχει αρχίσει να μου «γαργαλάει» το μυαλό για το μετά γιατί τα χρόνια περνούν και αυτή η στιγμή πλησιάζει, αλλά μέχρι τότε θα διατηρήσω την ιδιότητα μου ως μπασκεμπολίστρια».
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που τώρα αρχίζουν το "ταξίδι" τους
στον χώρο του μπάσκετ;
«Να βάλουν τον πήχη ψηλά και να δουλέψουν σκληρά. Αν το αγαπούν πολύ, θα τους ανταμείψει. Το μπάσκετ έχει πολλά να τους προσφέρει τόσο σε χαρακτήρα όσο και σε συμπεριφορά γιατί το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα πανέμορφο ταξίδι και θα πρέπει απλώς να το απολαύσουν».
Ποια είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου σε συλλογικό και ποια σε
εθνικό επίπεδο;
«Σε συλλογικό επίπεδο (μετά από πολύ σκέψη), η συμμετοχή στο Final 4 της Euroleagueμε την Bourges. Σε εθνικό επίπεδο η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και η κατάκτηση της 5ης θέσης το Πανευρωπαϊκό το 2009».
Αν γύρναγες τον χρόνο πίσω θα άλλαζες κάτι;
«Ναι. Παραπάνω από ένα. Θα πήγαινα ξανά στο WNBA! Μετά την πρώτη μου χρονιά εκεί αρνήθηκα να επανέλθω γιατί οι συνεχείς υποχρεώσεις με κράτησαν 18 μήνες μακριά από την Ελλάδα και αυτό με είχε κουράσει ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να αρνηθώ να συμμετάσχω δεύτερη συνεχή χρονιά. Επίσης, αν γνώριζα τα πράγματα που γνωρίζω τώρα, θα είχα έρθει νωρίτερα στην Τουρκία. Την χρονιά που έπαιξα στην Πολωνία για παράδειγμα θα μπορούσα να έχω έρθει εδώ. Τέλος, έχω μετανιώσει ότι δεν πήγα στην Ρωσία και την Spartaτην χρονιά που μου έκαναν πρόταση και κέρδισαν τα πάντα (όλους τους εγχώριους τίτλους στην Ρωσία και την Euroleague). Ίσως άλλαζα και το γεγονός ότι έφυγα τόσο αργά από την Ελλάδα. Θα μπορούσα να το έχω κάνει νωρίτερα!»
Σε τι λες όχι και σε τι δεν θα μπορούσες να πεις ποτέ όχι;
«Όχι λέω στα ναρκωτικά, όχι λέω στο dopping. Δεν θα μπορούσα να πω όχι στο φαγητό και τα γλυκά! (γέλια)»
Έχει μείνει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο-απωθημένο;
«Απωθημένο, τώρα πια, δεν θα το έλεγα ότι υπάρχει. Ανεκπλήρωτο όνειρο ναι… η κατάκτηση της Euroleague».
Έχεις κάποιο παρατσούκλι;
«Είχα όταν έπαιζα στην Γαλλία: Greek killer! Τώρα, όχι κάποιο ιδιαίτερο. Συνήθως με αποκαλούν “captain” ή “player”!»
Ποιο είναι το "μότο" σου στην ζωή και στο μπάσκετ;
«Dream it , believe it , live it!
Never give up!
Keep fighting!
Keep your head to the starts and your feet on the ground!
Έχω αρκετά θα έλεγα!»
Ποιον προπονητή σου ξεχωρίζεις;
«Αν ξεκινήσω από τότε που ήμουν μικρή: Θάνος Σόφτσης, Νίκος Μεντιλίδης και Κώστας Μίσσας. Τον τελευταίο τον θεωρώ και πνευματικό μου πατέρα».
Δυσκολότερη αντίπαλος;
«Υπάρχουν πολλές παίκτριες πολύ καλύτερες και πολύ δύσκολες στο να αντιμετωπιστούν αλλά σίγουρα η δυσκολότερη είναι ο κακός μου εαυτός».
Δυσκολότερη συμπαίκτρια;
«Δεν μπορώ να θυμηθώ. Ίσως να είμαι εγώ για τις άλλες!»
Καλύτερη συμπαίκτρια;
«Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τόσο εύκολα, είναι πολλά τα χρόνια, πολλές οι ομάδες και ακόμα περισσότερες οι παίκτριες. Θα μπορούσα να σας πω ίσως η Τούλα Καλέντζου».
Έχεις κάποιο γούρι;
«Γούρι όχι, αλλά δεν βγάζω ποτέ από πάνω μου τον σταυρό μου».
Συνήθειες πριν από κάθε αγώνα;
«Κάθε μέρα που έχουμε αγώνα είναι σχεδόν ίδια. Χαλάρωση, ξεκούραση, αυτοσυγκέντρωση, καλό φαγητό, ύπνος, όχι τηλέφωνα και φασαρία!»
Είσαι προληπτική;
«Καλή ερώτηση! Δεν νομίζω. Πιστεύω, όμως, πολύ στο μάτι! Το φοβάμαι πολύ»
Τι σκέφτεσαι πριν από ένα μεγάλο παιχνίδι;
«Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι και να νιώθω. Πρέπει απλά να παίξω. Είναι κάτι που το κάνω τα τελευταία 20 χρόνια. Σκέφτομαι ότι πρέπει απλά να το απολαύσω. Να παίξω σαν να χορεύω!»
Κλείνοντας τι είναι μπάσκετ για σένα με μια πρόταση;
«Basketball ....the love of my life!»
* Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι από την προσωπική σελίδα της Εβίνας Μάλτση στο Facebook και χρησιμοποιούνται κατόπιν αδείας της προς το "Agapotobasket.gr"
