Μια ομάδα 20 και πλέον ανθρώπων δομημένη άρτια, με οδηγό της το πλάνο και σωστά μοιρασμένους ρόλους. Αυτή ήταν η Εθνική ομάδα και αυτό ήταν ίσως το "μυστικό" (εντός και εκτός εισαγωγικών) που την οδήγησε μέχρι την 4η θέση της Ευρώπης.
Στέλλα Καλτσίδου, φύση και θέση εκ των ηγετών αυτής της ομάδας. "Υπηρετεί" το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για μια 20αετία. Πως να μην "λυγίσει" όταν κοιτάει το φωτεινό πίνακα της O2 Arena. TUR-GRE 55-84 γράφει. Βουρκώνει συνειδητοποιώντας τι έχει συμβεί. Έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε το βράδυ της 22ας Ιουνίου στην Πράγα της Τσεχίας να γραφτεί η πιο ιστορική στιγμή αυτής της ομάδας.
Η Ελλάδα είναι στους "4" της Ευρώπης και τσεκάρει ταυτόχρονα και το εισιτήριο της για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς. "Τι κάνουμε ρε" αναρωτιέται η ίδια και μαζί της και μια ολόκληρη χώρα που έχει καθηλωθεί μπροστά από τις τηλεοράσεις της.
Η Ελληνική σημαία κυματίζει, το "τιρινίνι" γίνεται σύνθημα στα χείλη όλων και ο λόγος λίγες μέρες μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα ανήκει στην ίδια μέσα από το agapotobasket.gr.
Ένα μοναδικό ευρωπαϊκό ταξίδι έχει ολοκληρωθεί εδώ και μερικές μέρες. 18 Μαΐου που ξεκινούσατε τι σκεφτόσουν και τι περίμενες και ποιες είναι οι σκέψεις σου τώρα που έχει ολοκληρωθεί ονειρικά για πολλούς;
Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι θα πάμε στο Πανευρωπαϊκό προσπαθώντας να διεκδικήσουμε μια νίκη στην πρώτη φάση για να περάσουμε από τον όμιλο μας στην επόμενη φάση. Σίγουρα ήταν κάτι το οποίο φάνταζε αρκετά δύσκολο αλλά είχαμε μπει στη διαδικασία να μην μας αγχώνει. Ξέραμε ότι ήμασταν ίσως η πιο αδύναμη ομάδα παρόλα αυτά είχαμε πολύ καλό κλίμα, δεν σκεφτόμασταν το τι θα γίνει από άποψη να αγχωνόμαστε, να πιεζόμαστε. Είχαμε πει θα πάμε εκεί να κάνουμε το καλύτερο δυνατό που μπορούμε χωρίς κανένα άγχος, να περάσουμε ωραία. Φτάνουμε εκεί και ξαφνικά γίνονται όλα απλά, κυλάνε όλα τέλεια για εμάς, παίζουμε ένα απίστευτο μπάσκετ, το ευχαριστιόμαστε πραγματικά το Πανευρωπαϊκό τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Δεν έφτασε κάποια να σκεφτεί ότι θα μπούμε στις τέσσερις ομάδες και θα διεκδικήσουμε μετάλλιο. Σε καμίας το μυαλό δεν υπήρχε. Σαν όνειρο μπορεί αλλά ως στόχος δεν υπήρχε στο μυαλό κανενός. Οπότε ακόμα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι συνέβη όλο αυτό.
Όταν ακούς πλέον Ευρωμπάσκετ 2017 ποια είναι η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό;
Οι πανηγυρισμοί που κάναμε μετά το ματς με την Τουρκία. Όλη αυτή η αγκαλιά που κάναμε όλοι μαζί, όλα τα συναισθήματα, χαράς, συγκίνησης, χείμαρρος συναισθημάτων γενικά. Νομίζω αυτές οι στιγμές μου έρχονται πρώτα από όλα και αυτές είναι που θα μου μείνουν και πιο έντονες στο μυαλό.
"Τι κάνουμε ρε": τι περικλείει αυτή η φράση που είπες στην Εβίνα μετά την πρόκριση στους 4;
Περικλείει μια όχι απορία αλλά πραγματικά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι κάνουμε, πως γίνεται. Ήταν όλο αυτό το τι μπάσκετ παίζουμε, πως τα έχουμε καταφέρει να περάσουμε στην τετράδα, τι κάνουμε, ήταν απίστευτο. Για εμάς ήταν εκείνη τη στιγμή σαν να έχουμε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο νομίζω. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι εφησυχαστήκαμε μετά αλλά όταν φτάνεις σε μια στιγμή που ξεπερνάς το top που έχεις καταφέρει μέχρι τότε νομίζω είναι η απόλυτη έκσταση. Εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει γιαυτό και η ατάκα αυτή στην Εβίνα που ήταν πραγματικά "τι έχουμε κάνει, τι μπάσκετ παίζουμε και που είμαστε;". Πραγματικά ξεπεράσαμε το ταβάνι μας και φτάσαμε στο σημείο να ξέρουμε ότι ότι και να γίνει από δω και πέρα στα επόμενα δυο παιχνίδια θα διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος παίξαμε με την Εθνική μας ομάδα σε ένα παιχνίδι διεκδίκησης μεταλλίου Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος που αυτό για την Ελλαδίτσα μας κανείς δεν το περίμενε ποτέ. Και όμως καταφέραμε μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και κόπου και ιδρώτα να διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Για εμάς είναι τρομερή δικαίωση και νομίζω το ευχαρίστηση είναι λίγο.
Δάκρυα πριν λήξει ο αγώνας με την Τουρκία δάκρυα και στην υποδοχή που σας επιφύλαξαν οι φίλαθλοι μετά τον ημιτελικό με τη Γαλλία.
Σίγουρα όταν ζεις τέτοια συναισθήματα τόσο έντονα, ειδικά μια χώρα σαν τη δική μας η οποία δεν έχει μάθει να διεκδικεί τέτοιες θέσεις και να συμμετέχει σε ένα τελικό final-4 της Ευρώπης νομίζω ότι και η συγκίνηση του κόσμου μας συνεπήρε. Όλη αυτή η αποδοχή όχι μόνο των Ελλήνων γιατί οι Έλληνες είναι Έλληνες και φυσικά χαίρονται μαζί μας όσο και εμείς αλλά ήταν απίστευτος ο σεβασμός και η αποδοχή που δεχτήκαμε από όλες τις ομάδες οι οποίες μας στήριζαν και οι φίλαθλοι τους έδειχναν την υποστήριξη τους στη δική μας ομάδα. Νομίζω τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης ήταν αν μη τι άλλο αληθινά. Μας συγκίνησε πραγματικά όλο αυτό και το ζήσαμε και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ.
Πως νιώσατε που τόσος κόσμος κίνησε γη και ουρανό για να βρεθεί κοντά σας στα τελευταία παιχνίδια;
Σίγουρα μας δημιούργησε τρομερή χαρά το να σου λένε όλοι ότι ψάχνουμε εισιτήρια να έρθουμε στην Πράγα να σας υποστηρίξουμε. Το χαρήκαμε πάρα πολύ και θέλαμε οπωσδήποτε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό πλέον μπροστά στο δικό μας κοινό. Υπάρχει σίγουρα και η πικρή γεύση που δεν καταφέραμε να τους ανταμείψουμε στα τελευταία δυο παιχνίδια με την εμφάνιση μας όμως ήταν κάτι που σε εμάς μας έδωσε ιδιαίτερη δύναμη και ήταν διαφορετικό να παίζουμε μπροστά σε Έλληνες ακούγοντας Ελληνικά συνθήματα, ακούγοντας να τραγουδάν τον Εθνικό ύμνο σε μια άλλη χώρα. Ήταν στιγμές που παντού και πάντοτε προκαλούν αυτά τα δάκρυα συγκίνησης.
Τον ημιτελικό με τη Γαλλία τον παρακολούθησαν στην τηλεόραση περισσότεροι από 1.000.000 άνθρωποι. Εσείς είχατε αντίληψη του τι γινόταν στην Ελλάδα, πέρα από τα μηνύματα των δικών σας; Περιμένατε ποτέ ότι θα καταφέρνατε να καθηλώσετε στην τηλεόραση ακόμα και κόσμο που δεν γνώριζε καν ότι υπάρχει μπάσκετ Γυναικών σε τόσο υψηλό επίπεδο;
Όσο ήμασταν στην Τσεχία δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε ακόμα και όταν μας είπαν το νούμερο αυτό. Δεν νομίζω ότι μπορούσε κάποια να συνειδητοποιήσει ότι όλος αυτός ο κόσμος παρακολουθούσε εμάς στην τηλεόραση. Σίγουρα όμως από όταν γυρίσαμε το αντιλαμβανόμαστε όλο αυτό και στην καθημερινότητα μας πια. Προσωπικά με σταματάνε στο δρόμο και μου έχουν πει πάρα πολλοί ότι δεν είχαμε δει ποτέ και μας κάνατε να μένουμε στα σπίτια μας για να σας παρακολουθούμε σε κάθε αγώνα, δεν είχαμε ιδέα ότι υπάρχει στην Ελλάδα μπάσκετ γυναικών.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος του μπάσκετ των γυναικών μετά από αυτή την αγωνιστική πρωτίστως πορεία αλλά και την έκταση που πήρε στα media;
Πέρα από την κατάταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή λίστα νομίζω ότι η επιτυχία που έχουμε κάνει είναι, σε μια χώρα που το μπάσκετ γυναικών είναι πολύ υποτιμημένο, να δείξουμε στον κόσμο ότι υπάρχει, είναι ανταγωνιστικό, ότι αξίζει να το παρακολουθήσεις, ότι είναι υψηλού επιπέδου. Το ότι μπήκαμε στα σπίτια όλου αυτού του κόσμου που μπορεί μεθαύριο να πουν στα κοριτσάκια τους ξέρετε τι ναι θα πάμε να παίξετε μπάσκετ. Νομίζω ότι αυτό από μόνο του είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που θα μπορούσαμε να έχουμε, να τραβήξουμε τα νέα κορίτσια στο δικό μας μπάσκετ.
Ακολουθούν προκριματικά για το επόμενο Ευρωπαϊκό αλλά και Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Που βάζει τον πήχη η Στέλλα προσωπικά και ομαδικά;
Προς το παρόν έχουμε πρώτα τα προκριματικά για το επόμενο Ευρωμπάσκετ, τον Νοέμβριο, μετά το Φεβρουάριο και μετά έχουμε το Παγκόσμιο. Όσον αφορά τα προκριματικά σίγουρα ο στόχος είναι να προκριθούμε και στο Πανευρωπαϊκό του 2019. Οι αντίπαλοι μοιάζουν πιο βατοί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και εύκολο. Πάντα σημασία έχει πως θα παραταχθεί και η δική μας ομάδα, αν είμαστε όλες υγιής, σε τι κατάσταση θα βρισκόμαστε σωματικά. Είναι μέσα στη χρονιά, ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να είναι η ομάδα εκείνη τη χρονική στιγμή. Από κει και πέρα το Παγκόσμιο είναι μια άλλη ιστορία γιατί πλέον παίζεις και με άλλες δυνάμεις. Εξαρτάται και σε τι όμιλο θα πέσεις αλλά μιλάμε για υπερδυνάμεις και οι διαφορές είναι τεράστιες. Στόχος μας είναι να πάμε και να κάνουμε την καλύτερη δυνατή παρουσία. Είναι ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα και θα πάμε όπως και σε όλες τις διοργανώσεις, να το ευχαριστηθούμε χωρίς να έχουμε άγχος και να παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Τον Οκτώβρη θα ξεκινήσει ένα άλλο ευρωπαϊκό ταξίδι σε συλλογικό επίπεδο. Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού στους ομίλους είναι πλέον γνωστοί. Θέλω ένα σχόλιο σου.
Έχουμε την περσινή εμπειρία και οι παίκτριες που ήταν και θα μείνουν στην ομάδα και ο σύλλογος έχει πια την εμπειρία της Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο όμιλος μας είναι ένας όμιλος ούτε εύκολος αλλά ούτε και από τους πιο δύσκολους. Και πάλι εξαρτάται από τη δική μας ομάδα, να καταφέρει να βρει τη χημεία της, να έχει τη δικιά της φιλοσοφία και τα δικά της χαρακτηριστικά που θα στηρίζεται όλη τη χρονιά. Σίγουρα μπορούμε, αν έχουμε μια σταθερή φιλοσοφία και πατάμε πάνω σε αυτή να πάμε καλύτερα από πέρυσι οπότε αυτό μένει να το δούμε στο γήπεδο στην πράξη.
Ο κόσμος να μας στηρίξει και φέτος, να τον έχουμε δίπλα μας και να είναι ο 6ος παίκτης μας στη Ευρώπη που είναι άλλωστε και ο μεγάλος στόχος του Ολυμπιακού.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ότι μεγάλο μέρος των αθλητριών παίζετε μαζί σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο;
Παίζει σημαντικό ρόλο από την άποψη ότι γνωρίζει η μια το παιχνίδι της άλλης αλλά από κει και πέρα σε κάθε ομάδα κάθε προπονητής έχει διαφορετική φιλοσοφία. Στην Εθνική ομάδα είχαμε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία λόγω του ρόστερ που είχαμε, λόγο του προπονητή που είχαμε ο οποίος μας πέρασε τα δικά του πιστεύω και το δικό του τρόπο μπάσκετ. Τώρα στον Ολυμπιακό υπάρχουν άλλοι προπονητές, με διαφορετική φιλοσοφία που θα θέλουν άλλα πράγματα. Από κει και πέρα δική μας δουλειά είναι να προσαρμοζόμαστε ανάλογα κάθε φορά και να ακολουθούμε το πλάνο και δουλειά των προπονητών είναι να φτιάξουν τη χημεία στην ομάδα εντός αγωνιστικού χώρου και να μάθει αυτή η ομάδα να λειτουργεί σαν ένα ενιαίο σύνολο. Σίγουρα το ότι γνωριζόμαστε μεταξύ μας είναι κάτι πολύ σημαντικό αλλά από κει και πέρα θα δούμε ένα διαφορετικό μπάσκετ από αυτό που παίξαμε με την Εθνική ομάδα γιατί όταν έχεις και ξένες στο ρόστερ σου και οι θέσεις που αγωνίζεσαι είναι λίγο διαφορετικές ο χρόνος είναι διαφορετικός, ο προπονητής είναι διαφορετικός σίγουρα το μπάσκετ δεν μπορεί να είναι ίδιο. Εύχομαι και ευελπιστώ να είναι ακόμα καλύτερο.
