Η Εύα Κατωπόδη, είναι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιά, από πέντε ετών ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό, τελείωσε τη Γυμναστική Ακαδημία στη Θεσσαλονίκη, το 1999 ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά μπάσκετ στον Ηρακλή, οι δυσκολίες και οι τραυματισμού δεν την λύγισαν ποτέ και το 2019 αποφασίζει να πει "αντίο" στην πορτοκαλί θεά που τόσο λατρεύει, έχοντας χαράξει τη δική της πορεία ως παίκτρια, ανανεώνοντας το ραντεβού με τα παρκέ από άλλο πόστο. Η 32χρονη, πρώην πλέον αθλήτρια, μιλάει στο agapotobasket.gr και μοιράζεται σκέψεις και στιγμές της πορεία της μαζί μας.
Αναλυτικά η συνέντευξη της:
Θέλω να σε γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω. Η πρώτη φορά που πέρασες την πόρτα γηπέδου μπάσκετ. Συναισθήματα και εντυπώσεις.
Αν και στα 5 μου ξεκίνησα να αθλούμαι με το Tae Kwon Do, θυμάμαι στον ελεύθερό μου χρόνο να ασχολούμαι με μια μπάλα μπάσκετ! Κοιμόμουν με τη μπάλα, είχα μπασκετούλα κρεμασμένη στην πόρτα του δωματίου μου...Η αγάπη μου για το μπάσκετ ήταν ολοφάνερη και έτσι το 1999 αποφάσισα να ξεκινήσω στον Ηρακλή! Δεν θα ξεχάσω νομίζω ποτέ το συναίσθημα που μου προκάλεσε τότε, αλλα ακόμα και τώρα, η μπάλα όταν μπαίνει στο καλάθι και ακούγεται ο ήχος από το διχτάκι..
Πότε μπήκε στο μυαλό σου η λέξη "τέλος";
Η λέξη «τέλος» μπήκε στο μυαλό μου πέρσυ τέτοιο καιρό όπου έλεγα ότι θέλω να κλείσω την καριέρα μου στην ομάδα όπου ξεκίνησα! 20 χρόνια μπάσκετ και νιώθω χορτάτη από εμπειρίες, νιώθω ότι δεν είχα να προσφέρω κάτι άλλο παικτικά, κλείνει ένας όμορφος κύκλος για να ανοίξει ένας άλλος ακόμη ομορφότερος!!
Το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισες από το μπάσκετ; Το μεγαλύτερο "μάθημα" που σου έδωσε;
Το μεγαλύτερο κέρδος που πήρα από το μπάσκετ είναι οι εμπειρίες που απέκτησα μέσα από αυτό και έχουν γίνει εφόδια για όλη μου την ζωή! Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε ήταν να μάθω να μην τα παρατάω ποτέ και να συνεχίζω να προσπαθώ δίνοντας κάθε μέρα τον καλύτερο μου εαυτό!
Ποια είναι η συμβουλή που έχεις ακολουθήσει πιστά στην καριέρα σου; Ποιος σου την έδωσε;
Να προσπαθω κάθε μέρα και περισσότερο για αυτό που θέλω να πετύχω και να μην επαναπαύομαι!! Οι συμβουλές που έχω ακολουθήσει πίστα ήταν πάντα της οικογένειάς μου!!
Η πιο έντονη στιγμή και η πιο δύσκολη;
Έντονες στιγμές έχω ζήσει πολλές με τις περισσότερες ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα... Η πιο δύσκολη όμως στιγμή που έζησα ήταν το 2009 όπου έπαιζα στον Παναθηναϊκό και στο τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος έπαθα χιαστό και έτσι βρέθηκα να χάνω εκείνο το καλοκαίρι τους Μεσογειακούς αγώνες όπου θα συμμετείχα για πρώτη φορά όπως και την συμμετοχή μου στην εθνική ομάδα γυναικών όπου εκείνο το καλοκαίρι είχε πάει πολύ καλά!! Ήταν ένας τραυματισμός που μου έκοψε τα φτερά για μία πορεία που σκεφτόμουν αργότερα και στο εξωτερικό! Με ταρακούνησε γιατί είχα επενδύσει πολλά στο μυαλό μου στο μπάσκετ και έτσι μπήκα στην διαδικασία να ολοκληρώσω τις σπουδές μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να σου ξανασυμβεί σοβαρός τραυματισμός!
Πιο δύσκολη αντίπαλος και καλύτερη συμπαίκτρια;
Από τις δυσκολότερες αντιπάλους που έχω αντιμετωπίσει είναι η Johnson του Ολυμπιακού!! Ήμουν τυχερή και είχα πολλές καλές συμπαίκτριες οπότε δεν θα ξεχωρίσω κάποια!!
Το αν δεν γράφει ιστορία αλλά θα άλλαζες κάτι αν σου δινόταν η δυνατότητα;
Δεν θα έφευγα στον Παναθηναϊκό το 2008 αλλά θα ολοκλήρωνα τις σπουδές μου στην Θεσσαλονίκη και θα πήγαινα έναν χρόνο αργότερα στην Αθήνα όπου θα ήμουν πιο ελεύθερη για να ακολουθήσω το ονειρό μου και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά τώρα!!
Γιατί ένα νέο κορίτσι να ασχοληθεί με το μπάσκετ;
Αρχικά η προπόνηση στις μικρές ηλικίες έχει παιγνιώδη μορφή οπότε αυτό κάνει αυτόματα την προπόνηση πιο διασκεδαστική. Μέσα από το μπάσκετ αναπτύσσεται η κοινωνικότητα, ο αυτοέλεγχος, η γρήγορη σκέψη, ο σεβασμός και η πειθαρχία! Είναι ένα άθλημα που όχι μόνο σε μαθαίνει να σέβεσαι την ύπαρξη του άλλου, αλλά και να βάζεις τον εγωισμό σου πιο κάτω από το σύνολο της ομάδας!!
Με μια λέξη ή μια πρόταση:
Ηρακλής : Συναισθηματικά δεμένη γιατί εδώ ξεκίνησα!!
Παναθηναϊκός: Ομάδα με την οποία έθεσα πολλούς στόχους!!
Άρης: Επιστροφή στην Α1 και τρεις εποικοδομητικές χρονιές!!
ΠΑΟΚ: Τρεις δύσκολες χρονιές αλλά πάντα κάτι κερδίζεις και από τις δυσκολίες!!
Παναθλητικός: Χρονιά ανάκαμψης και επαναπροσδιορισμού!!
Αναγέννηση Νέου Ρυσίου: Διασκεδαστική χρονιά με πολύ καλή παρέα!!
* Το αντίο της Εύας Κατωπόδη στους αγωνιστικούς χώρους, όπως η ίδια το ανακοίνωσε:
«Η σχέση μου με το μπάσκετ θα μπορούσε κάλλιστα να ταυτιστεί με την σχέση δύο ανθρώπων που όπως συνηθίζεται ο ένας αγαπάει περισσότερο απ’ ό,τι ο άλλος… Στην προκείμενη περίπτωση, εγώ ήμουν μάλλον αυτή που αγάπησε περισσότερο…
Έχω να θυμάμαι όμορφες στιγμές που έζησα όπως την άνοδο του Ηρακλή στην Α1 το 2005, την 3η θέση σε Πρωτάθλημα και Κύπελο με τον Παναθηναϊκό το 2009 και άλλες πολλές επιτυχίες με την εθνική ομάδα και είμαι ευγνώμων!! Σχολείο για μένα ήταν όλες οι ομάδες στις οποίες έπαιξα (Ηρακλής, Παναθηναϊκός, Άρης, ΠΑΟΚ, Παναθλητικός, Αναγέννηση Νέου Ρυσίου) και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν! Γνώρισα τόσο αξιόλογους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και έμαθα πολλά και τους ευχαριστώ… όσο και ανθρώπους που με το ψέμα, την προδοσία και την ατιμία τους, με προσγείωναν άτσαλα στην πραγματικότητα!!
Πολλές φορές βέβαια, στάθηκα κι εγώ η ίδια άτυχη με τραυματισμούς που μου έκοβαν τη χαρά από όλα αυτά κάπου στη μέση πάντα…
Η φετινή χρονιά είχα αποφασίσει ότι θα ήταν και η τελευταία μου, όπως και αν εξελισσόταν…Πάντα ξεκινάς με αισιοδοξία σε κάτι όσο κι αν γνωρίζεις ότι από πίσω κρύβονται πολλά προβλήματα!! Δυστυχώς η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά με αποτέλεσμα η μετέπειτα καλή πορεία της να μην αρκεί για να παραμείνει στην Α1 κι εγώ να μην μπορώ να βοηθήσω στα τελευταία παιχνίδια λόγω προβλήματος στο γόνατο! Το 2015 που είχε γίνει το δεύτερο χειρουργείο στο πόδι μου, ο γιατρός μου, μου είχε τονίσει να μην ξαναπαίξω μπάσκετ γιατί το πόδι μου δεν μπορεί να αντέξει τέτοια καταπόνηση. Όμως η αγάπη μου για την πορτοκαλί μπάλα μ’ έκανε να μην τα παρατήσω και να συνεχίζω να προσπαθώ…Ώσπου φέτος το πόδι έφτασε στο απροχώρητο και η χρονιά μου θα κλείσει με ένα (ελπίζω τελευταίο) χειρουργείο.
Όλα αυτά τα προβλήματα και οι περίοδοι αποκατάστασης από κάθε τραυματισμό, έγιναν εφόδια για την δουλειά μου!!
Εύχομαι κάποια στιγμή να κλείσουν οι τρύπες από τις οποίες «μπάζει» ο χώρος του μπάσκετ και ελπίζω από εδώ και πέρα να μου δίνει μόνο χαρές από άλλο ίσως πόστο!!
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους πίστεψαν σ’ εμένα και με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια!!
Εις το επανιδείν..!!!».
