Αυτή η είδηση όμως που διαψεύστηκε τότε, επαληθεύτηκε φέτος το καλοκαίρι.  Από τις 7 Αυγούστου του 2019, η γαλανόλευκη εμφάνιση με το 9 στην πλάτη, οριστικά πλέον, δεν θα γράφει "Maltsi". Τον επίλογο (που μας συγκίνησε άπαντες), τον έγραψε η ίδια, όπως άλλωστε και κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου που άρχισε να γράφεται τον Απρίλιο του 1998 και τον έγραψε με την ίδια μοναδικότητα που έκανε το κάθε τι εντός παρκέ. Τα είπε όλα, καταθέτοντας και την ψυχή της για ακόμα μια φορά. Αν για το χώρο του μπάσκετ και όσους βρισκόμαστε σε αυτόν, από οποιοδήποτε μετερίζι, είναι απώλεια τότε για την ίδια τι λέξεις πρέπει να χρησιμοποιήσεις; Η λέξη "θάνατος" βαριά αλλά ίσως η μόνη που πλησιάζει την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που βλέπεις στα μάτια της πόσο την πονάει αλλά την ίδια στιγμή ξέρει ότι ο κύκλος έκλεισε και η σκυτάλη παραδίδεται στην επόμενη γενιά. Βαριά η κληρονομιά αλλά έχει φροντίσει και η ίδια να "σκαλίσει" το έδαφος ώστε να φυτρώσει κάτι γερό, παραδίδοντας τη σκυτάλη σε καλά χέρια.

Τα τελευταία 10 χρόνια, από την πρώτη κοινή τους παρουσία στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τσεχίας μέχρι και την τελευταία μεγάλη διοργάνωση, ένα ακόμα Παγκόσμιο, στα γήπεδα της Τενερίφης, αυτή τη φορά, Εβίνα Μάλτση και Άρτεμις Σπανού πορεύονται παράλληλα και τα τελευταία τρία μάλιστα είναι και συγκάτοικοι. Αμέτρητες ώρες συζητήσεων, είναι άλλωστε οικογένεια πλέον και δεν είναι τυχαίο ότι η Άρτεμις φωνάζει την Εβίνα "mother μου".

Τώρα στέκονται η μια απέναντι από την άλλη και γυρίζοντας το χρόνο προς τα πίσω φτάνουμε στο 2009. Τόσο κοντά και τόσο μακριά. «Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την Άρτεμις όταν την γνώρισα στην Κύμη, το 2009. Εμείς προετοιμαζόμασταν για το Ευρωπαϊκό και η Άρτεμις ήταν στις Νέες Γυναίκες. Είχα ακούσει ποια είναι. Εμείς πήγαμε στην Κύμη για κάποια φιλικά και είχε έρθει να δει τους αγώνες. Συστηθήκαμε και έχουμε και την πρώτη φωτογραφία που βγάλαμε μαζί (δεν υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει τη λατρεία της Εβίνας Μάλτση για τη φωτογραφία). Μετά την θυμάμαι το 2010 στην Κω, προετοιμασία για το Παγκόσμιο και πρώτη φορά συμπαίκτριες. Ήταν πολύ πολύ ντροπαλό παιδί και πολύ ψαρωμένη στα πρώτα πειράγματα» ήταν τα πρώτα λόγια της Εβίνας. Η Άρτεμις θυμάται περισσότερα πράγματα που πολλά από αυτά φέρνουν συγκίνηση στα μάτια: «Από την Εβίνα έχω πολλές εικόνες από παιχνίδια, από προετοιμασίες, από πειράγματα.  Ήμουν πολύ ψαρωμένη στην αρχή που υπήρξε κιόλας μια φορά που έκλαψα κιόλας. Θυμάμαι και τον καφέ της και τον έκανα και λάθος. Από τις χαρακτηριστικές πρώτες αναμνήσεις μου σε μια προπόνηση είναι όταν πάω να κόψω την Στέλλα και έρχεται μπροστά μου και μου λέει, "ποια πας να κόψεις; ξέρεις ποια είναι;" και εγώ ήμουν σε φάση, τι κάνουμε;».

Η Εβίνα Μάλτση τότε αγωνίζονταν ήδη στο εξωτερικό και παρόλο που η Άρτεμις δεν είχε ζωντανές μπασκετικές παραστάσεις της γνώριζε ότι είχε απέναντι της την κορυφαία εν ενεργεία μπασκεμπολίστρια στην Ελλάδα και μια εκ των κορυφαίων της Ευρώπης (λίγο καιρό μετά αναδείχτηκε και MVP του Ευρωμπάσκετ του 2009). «Η Εβίνα ήταν άλλο επίπεδο. Δεν είχα δει και πάρα πολλά παιχνίδια καθώς έπαιζε στο εξωτερικό τότε. Την είδα πρώτη φορά live και ήθελα να "ρουφάω" σαν σφουγγάρι κάθε στιγμή. Νομίζω ότι κάθε φορά που έμπαινα στο γήπεδο δεν ήθελα να είμαι στην ομάδα της Εβίνας γιατί ήξερα ότι δεν ήμουν σε αυτό το επίπεδο και είτε θα άκουγα κάτι είτε θα είχα πάρα πολύ άγχος. Μετά από κάποιο διάστημα χαιρόμουν όταν ήμουν στην ομάδα της αλλά ήξερα και τι θα ακολουθήσει: "Άρτεμις πρέπει να είσαι focus" μου έλεγε πάντα και η ίδια πριν την προπόνηση έκανε σουτ, μετά την προπόνηση επίσης και σε κάθε διακοπή έπαιρνε την μπάλα και εγώ την κοίταγα».

«Από αυτά που λέει δεν είμαι πια έτσι. Τότε ήταν έτσι ναι. Όταν ήρθε η Άρτεμις στην Εθνική ομάδα είχα ακούσει ότι είναι το ανερχόμενο ταλέντο, η καλύτερη από την φουρνιά της και κάποια στιγμή την φέρνουν στην Εθνική Γυναικών. Όλοι μιλούσαν για το ταλέντο της και ξέρεις το ταλέντο δεν είναι κάτι που αμφισβητείται. Φαίνεται αμέσως και από κει και πέρα αυτό που θα σε ξεχωρίσει είναι ο χαρακτήρας σου. Στην Άρτεμις είδα την αγάπη για το μπάσκετ που είχα εγώ. Μου θύμισε πάρα πολύ τον εαυτό μου και ήταν πολύ άτυχη γιατί πριν τη γνωρίσω και μάθω πως είναι ο χαρακτήρας της, για να της συμπεριφερθώ ανάλογα, της φέρθηκα όπως θα φερόμουν στην Εβίνα, που σημαίνει πολύ αυστηρά και σκληρά, έχοντας απαιτήσεις. Της έλεγα "είσαι πολύ μεγάλο ταλέντο, πρέπει να δουλέψεις, γιατί χαλάρωσες εκεί, γιατί έχασες την συγκέντρωση σου", προσπαθούσα συνέχεια να την τραβήξω επίπεδο γιατί την πίστεψα και το ξέρει και αυτή όπως το ξέρουν και όλοι ότι δεν ασχολούμαι με ένα παιδί που δεν το πιστεύω.  Δεν είναι μόνο θέμα συμπάθειας» προσθέτει η Εβίνα για την πρώτη της μπασκετική εντύπωση από την Άρτεμις συμπληρώνοντας

«Αυτό λοιπόν που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι είμαστε την Κύμη και έχει τελειώσει η προπόνηση και έχουν βγει έξω όλοι και εγώ θέλω να κάνω σουτ, να συνεχίσω την προπόνηση μου. Οι πιο μικρές έκατσαν έξω, σου λέει σουτάρει η Μάλτση και γυρίζω στον πάγκο και λέω "θέλει κάποια να παίξει κόντρα;" Η Άρτεμις λέει εγώ. Της λέω "θα παίξεις κόντρα μαζί μου;" και ενώ περιμένω να πει όχι, μου λέει ναι αμέ.. με μπασκετικό θράσος. Ήταν απέναντι μου να με παίξει άμυνα, ήταν τόσο focus και το πήρε τόσο σοβαρά που αναγκάστηκα να δέσω τα κορδόνια μου... Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό. Είχε την ευγένεια και το σεβασμό, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχει ένα νέο παιδί καθώς δεν μου αρέσουν οι αθλητές που είναι θρασείς και προσβάλουν κάποιον που είναι μεγαλύτερος τους, αλλά ταυτόχρονα δεν φοβήθηκε. Έκατσε απέναντι μου και είδα το πάθος στα μάτια της. Είδα αυτό το παιδί να θέλει να βρει τρόπο πως να με σταματήσει, πως θα βρει τρόπο να με κερδίσει. Από τότε την είχα από κοντά στο να την πιέζω λίγο παραπάνω για να κάνει πράγματα, γιατί θεώρησα ότι μπορεί. Αναμφισβήτητο ήταν το ταλέντο της, δεν θα έλεγα εγώ αν είχε ή όχι, αλλά το μυστικό ήταν ο χαρακτήρας της και αυτό με έκανε να πιστέψω ότι το έχει».

Από τότε μέχρι τώρα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι με αγώνες, ταξίδια, προετοιμασίες, επίσημες διοργανώσεις. «Έξω από το  μπασκετικό κομμάτι έχει αλλάξει πάρα πολύ η σχέση μας, έχουμε έρθει πάρα πολύ κοντά, έχω ακούσει και πάρει πολλά πράγματα από την Εβίνα. Έχω μεγαλώσει μπασκετικά με την Εβίνα, γιατί και μόνη της ήθελε να μου δώσει και μου δίνει πάρα πολλά. Μέσα στο γήπεδο εννοείται πως υπάρχει τεράστιος σεβασμός προς το πρόσωπο της, εννοείται ότι υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον στο να με διορθώσει σε πράγματα, να με κάνει καλύτερη, να μου δώσει αυτά που ξέρει και εκείνη, τις εμπειρίες της, ότι έχει περάσει, συμπεριφορές, πράγματα μπασκετικά. Τα ακούω όλα και τις μέρες που δεν μου έλεγε κάτι με πείραζε» υπογραμμίζει η Άρτεμις, χαμηλώνοντας μάλιστα το βλέμμα, με τον ίδιο σεβασμό που δεν σταμάτησε ποτέ να έχει απέναντι σε μια κορυφαία παίκτρια του παγκόσμιου στερεώματος.

Η παλιά και η νέα του 2009 έγιναν οι συγκάτοικοι του 2019, μαζί στην πρώτη γραμμή πυρός, στην βασική πεντάδα, να τραβάνε μπροστά για τις μεγαλύτερες επιτυχίες. «Ήρθε μπεμπάκι και γίναμε συμπαίκτριες πρώτης γραμμής. Ξεκινάμε πεντάδα μαζί, μαζί έχουμε κάνει όσα έχουμε κάνει και έχουμε φέρει τις επιτυχίες. Συγκάτοικοι στο ίδιο δωμάτιο. Άλλαξε η σχέση μας, άλλαξε ο ρόλος της στην ομάδα. Ξεκίνησε ένα μικρό παιδάκι που μας ένωσε το μπάσκετ και μας έκανε συμπαίκτριες στην Εθνική ομάδα και μέσα από αυτό ανακαλύψαμε περισσότερα κοινά η μια για την άλλη αλλά γίναμε και οικογένεια. Έφτασε να είναι ένας άνθρωπος με πολύ ενεργό ρόλο στη ζωή μου, πολύ κοντινός μου άνθρωπος. Γίναμε συγκάτοικοι που αυτό σημαίνει ότι έχεις μια ιδιαίτερη άνεση. Είναι σημαντικό σε αποστολές και μεγάλης διάρκειας προετοιμασία, στην οποία έχεις μεγάλη πίεση, να μοιράζεσαι ένα χώρο με έναν άνθρωπο που αισθάνεσαι άνετα και ξέρεις. Είναι το Αρτεμάκι και είναι η "υιοθετημένη" κόρη μου. Δεν είναι πια η μικρή που ήρθε στην Εθνική ομάδα, είναι η άμεση πρωταγωνίστρια. Στα τελευταία δέκα χρόνια της Εθνικής η Άρτεμις είναι στην τριπλέτα: Μάλτση-Καλτσίδου-Σπανού και είναι κάτι που αναγνωρίζεται από όλους. Ο ρόλος της είναι πολύ κομβικός πλέον και είναι εκπληκτικό να βλέπεις την εξέλιξη ενός παιδιού, 10 χρόνια μετά. Νιώθω πολύ περήφανη για την ίδια που τη βλέπω να παίζει στην Ευρωλίγκα και να είναι πρωταγωνίστρια στις ομάδες της και στην Εθνική ομάδα και απλά εύχομαι να το συνεχίσει. Για μένα είναι η καλύτερη Ελληνίδα παίκτρια αυτή τη στιγμή», είναι τα λόγια της τέως πλέον αρχηγού του αντιπροσωπευτικού, που όμως συνεχίζει να περιγράφει σε χρόνο ενεστώτα, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

10 χρόνια κοινής πορείας με τη γαλανόλευκη φανέλα, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις στιγμές αλλά και οι δυο με μια φωνή τονίζουν το σύνολο των δυο τελευταίων χρόνων. Η επιτυχία της Πράγας και το Παγκόσμιο της Τενερίφης. Παντού μαζί, στο παρκέ, στην προπόνηση, στο δωμάτιο. Ουσιαστικά στην Εθνική Γυναικών σε Παγκόσμιο ξεκίνησε η κοινή πορεία τους και σε Παγκόσμιο ολοκληρώθηκε.

Ε.Μ.: «Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Τότε δεν πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούσαμε να παίξουμε σε ένα δεύτερο παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την πέμπτη θέση του Ευρωπαϊκού. Δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.  Είμαστε πολύ μπασκετική ομάδα αλλά είμαστε αουτσάιντερ, είμαστε κοντές. Η Άρτεμις για παράδειγμα που θα έπρεπε να είναι 3-4 παίζει σέντερ καθαρά γιατί πρέπει να καλύψει τρύπες και να μας βοηθήσει εκεί. Είδες όμως πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή».

Α.Σ. «Θυμάμαι στο πρώτο Παγκόσμιο εγώ θα έφευγα για την Αμερική μετά και ήταν Οκτώβρη η διοργάνωση, αργά δηλαδή όπως ήταν και πέρυσι και θυμάμαι να λέω στην Εβίνα για την Αμερική και αν θα είμαι στην αποστολή και θυμάμαι να μου λέει, "στην ομάδα είσαι τελείωνε και κλείσε το εισιτήριο σου μετά τους αγώνες". Για μένα ήταν κάτι τεράστιο. Ήταν η πρώτη συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική Γυναικών και το πρώτο επίσημο παιχνίδι ήταν εναντίον της Αμερικής».

Ε.Μ.: «Ήταν πολύ σημαντικό και από την πλευρά της ομοσπονδίας ότι κοιτάει να στελεχώνει την ομάδα και με νεαρά άτομα που είναι το αύριο της χώρας μας και τότε έδωσαν μια φοβερή ευκαιρία και εμπειρία στην Άρτεμις που τη σημάδεψε και νομίζω έπαιξε και ρόλο για τη συνέχεια γιατί η καλύτερη επιβράβευση είναι η Εθνική ομάδα για έναν αθλητή».

Η Εβίνα Μάλτση είπε «αντίο» στην Εθνική ομάδα και μετά τις αποχωρήσεις και των Στέλλας Καλτσίδου και Λολίτας Λύμουρα, ένας κύκλος μιας πολύ σπουδαίας γενιάς έκλεισε. Η σκυτάλη αλλάζει χέρια και η Άρτεμις Σπανού είναι η παίκτρια που καλείται να βγει μπροστά, να υποδέχεται τις νέες παίκτριες, όπως έκανε κάποτε με την ίδια η Εβίνα και να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες της.

«Ήρθε και αυτή η στιγμή και δεν είναι ευχάριστη για μένα. Θα μου λείψουν πολλά από όσα έχω συνηθίσει. Έχω μάθει πάρα πολλά από την Εβίνα αλλά θα είναι διαφορετικό να είμαι χωρίς την Εβίνα. Η Τούλα, η Στέλλα, η Εβίνα, μου έδωσαν πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Θα είναι μια διαφορετική εθνική αλλά ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου και η Εβίνα σε ότι χρειαστώ» παραδέχεται η ίδια με την συγκίνηση να μην αφήνει την σκέψη να ολοκληρωθεί.

«Εντάξει όχι μόνο χωρίς εμένα, είχες και άλλους αρχηγούς πριν, έχεις παραστάσεις» την διακόπτει η Εβίνα για να ακολουθήσει μια παύση όπου η σιωπή είπε τόσα πολλά που δεν χωρούν σε λέξεις σε αυτό το κείμενο.  Οι συμβουλές άλλωστε που της έχει δώσει όχι και λίγες «Αυτό που της λέω συνέχεια είναι να μην έχει ταβάνι και να μην τα παρατάει, που ούτως η άλλως η Άρτεμις δεν τα παρατάει. Γενικά η άποψη μου για τη ζωή είναι αυτή και πέρα από τον αθλητισμό και στα δικά μου παιδιά αυτό θα έλεγα. "Να κάνετε όνειρα και να τα κυνηγάτε". Δεν υπάρχει κάτι ακατόρθωτο και έχουμε πολλά παραδείγματα γύρω μας. Πολύ πρόσφατο ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Είναι παράδειγμα για όλο τον κόσμο και αν είχα παιδιά θα ήθελα αυτό να είναι το πρότυπο τους. Για την πορεία του, γιατί το πάλεψε, το δούλεψε, δεν του χαρίστηκε κάτι. Δείχνει ακούραστος και ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι. Τα έχει κερδίσει όλα και όπως έχει πει και ο ίδιος, ο Θεός του έδωσε ένα ταλέντο από κει και πέρα αυτός το αξιοποίησε και δεν του έχει χαριστεί τίποτα, ούτε και θα του χαριστεί. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα του πόσο τεράστιος είναι».

Δεν υπάρχει κάτι που να μην ξέρει η μια για την άλλη αλλά για τους υπόλοιπους πως θα χαρακτήριζε η μια την άλλη;

Ε.Μ.: «Αν έπρεπε να βρω μια λέξη για την Άρτεμις αυτή θα ήταν μόνο μια: ΔΙΑΜΑΝΤΙ και αν έχω το δικαίωμα να ζητήσω κάτι προς τους τρίτους είναι να την προσέξουν»

Α.Σ.: «Δεν μπορώ να βρω μια λέξη. Mother με όλη την έννοια, leader μέσα στο γήπεδο, αγάπη, σεβασμός, εκτίμηση, φροντίδα, καριέρα. Δεν είναι υπερβολή όλα αυτά. Έχω τεράστιο σεβασμό και εκτίμηση για την Εβίνα (με τα δάκρυα να μην μπορεί να συγκρατηθούν). Η Εβίνα έχει υπάρξει σκληρή μαζί μου αλλά αυτό είναι γιατί θέλει να με κάνει καλύτερη σε όλα τα κομμάτια της Άρτεμις μπασκετικά. Αυτό το παίρνω ως αγάπη και όχι ως "τιμωρία". Ίσα ίσα που αν δεν το έκανε δεν θα είχαμε και τη σχέση που έχουμε. Μπορεί να μην μου άρεσε εκείνη τη στιγμή αλλά ήξερα ότι ήθελε το καλύτερο για μένα και το έκανε γιατί νοιάζεται και θέλει να φτάσω εκεί που μπορεί να φτάσει η Άρτεμις».

Ε.Μ.: «Το λέει αυτό τώρα μετά από 10 χρόνια που με ξέρει αλλά δεν χρειάζεται να με δικαιολογήσει και θα σου πω γιατί. Επειδή την αγαπάω της φέρθηκα όπως θα φερόμουν στον εαυτό μου. Εάν δεν της φερόμουν όπως θα φερόμουν στον εαυτό μου, δεν θα τη σεβόμουν αρκετά, δεν θα την εκτιμούσα και σίγουρα δεν θα την πίστευα. Δεν μπορείς να πιέσεις και να φωνάξεις σε έναν αθλητή αν δεν τον πιστεύεις. Ήμουν σκληρή μαζί της γιατί ήμουν σκληρή με τον εαυτό μου.  Εγώ ήθελα η Άρτεμις να ξεπεράσει την Εβίνα και μου πήρε κάποια χρόνια να καταλάβω, ότι η Άρτεμις πρέπει να φτάσει εκεί που πρέπει να φτάσει η Άρτεμις. Κάποια στιγμή στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό είναι λάθος και εστιάσαμε στο να φτάσει η Άρτεμις και να ξεπεράσει το δικό της ταβάνι. Ξέρω πόσο πολύ θα λείψω στην Άρτεμις, αυτό που δεν ξέρει είναι πόσο θα μου λείψει εκείνη».

Η απόφαση για το μεγάλο «αντίο» στην ομάδα της καρδιάς της για την οποία θα έδινε τα πάντα έφτασε. Η πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας της, για να μην πούμε της ζωής της και "ακουστούμε" υπερβολικοί. «Μου ήταν πιο δύσκολο να χωνέψω ότι ήμασταν εκτός Πανευρωπαϊκού και νομίζω από εκεί η απόφαση ήρθε από μόνη της. Για πάρα πολλά χρόνια αναρωτιόμουν "Θα σταματήσω ποτέ από την Εθνική; θα θέλω ποτέ να σταματήσω; θα μπορώ;" Μου φαινόταν απίστευτο, ασύλληπτο, δεν πίστευα ότι μπορούσα να το διαχειριστώ. Η ζωή συνεχίζεται όμως και ο άνθρωπος συνεχώς βρίσκει τρόπους να προχωράει και έτσι και εγώ θα βρω τους δικούς μου τρόπους να προχωρήσω.

Ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Η απόφαση μου ήταν ήδη να αποσυρθώ το 2019, μετά το ευρωπαϊκό και να κλείσω με μια μεγάλη διοργάνωση. Δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένη ότι  μπορεί να μείνουμε εκτός,  γι’ αυτό και μου πήρε σχεδόν τέσσερις μήνες να το χωνέψω. Τώρα είναι η στιγμή να κλείσει αυτός ο κύκλος. Πάντα έλεγα θα παίζω στην Εθνική όσο με κρατάνε τα πόδια μου και δεν θα έλεγα ποτέ όχι σε κλήση μου στην Εθνική όσο μπορώ να προσφέρω και να μην "βλάπτω" αυτή την ομάδα. Ήρθαν έτσι τα πράγματα και ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Είναι μια ολόκληρη γενιά παικτριών που σταματάμε τώρα και είναι και η δική μου ώρα».

Πολλά αυτά που θα της λείψουν. Το βλέπεις στα μάτια της, στον σφυγμό της που χτυπάει σε άλλο ρυθμό και μόνο στην σκέψη της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου, φορώντας την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. «Τι θα μου λείψει; Τα πάντα. Από την ώρα που γίνονται οι κλήσεις και ανακοινώνονται τα ονόματα η καρδιά μου αρχίζει και χτυπάει σε άλλους ρυθμούς. Είμαι χαρούμενη, δεν ξέρω πως θα ακουστεί στον κόσμο αλλά ποτέ δεν είσαι τόσο χαρούμενος όταν υπογράφεις ένα συμβόλαιο και πας σε μια ομάδα. Η Εθνική ομάδα είναι κάτι διαφορετικό, είναι χαρά, είναι γιορτή, εμείς έτσι το έχουμε βιώσει. Θα μου λείψουν όλα, από την πρώτη κλήση, την πρώτη συγκέντρωση, τις προπονήσεις τα φιλικά και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά τα ρούχα που γράφουν πάνω "Ελλάς". Αυτό που μένει είναι η αίσθηση που έχεις όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο και φοράς αυτή την εμφάνιση. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορώ να το περιγράψω και αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει τίποτα στη ζωή μου, ίσως μόνο ένα παιδί. Είναι μοναδικό.

Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα όλο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες. Από την ανακοίνωση μου αλλά και με την βράβευση μου από την Ελληνική Ομοσπονδία έχω δεχτεί δεκάδες μηνύματα με λόγια που με συγκινούν, που φέρνουν δάκρια στα μάτια και κάνουν αυτά τα 20 και πλέον χρόνια με την φανέλα της Εθνικής να περνάνε σαν ταινία από μπροστά μου».

Η επόμενη ημέρα; Δύσκολη σίγουρα. δεν αντικαθιστώνται τόσο εύκολα παίκτριες του βεληνεκούς της Εβίνας Μάλτση και της Στέλλας Καλτίδου. Χρειάζεται χρόνος, πλάνο, και δουλειά, σκληρή δουλειά από όλους.

Α.Σ.: «Όλα θα είναι διαφορετικά. Θα λείπει και θα είναι σίγουρα δύσκολα, για μένα τουλάχιστον. Σταματάει μια γενιά παικτριών και πάμε σε ένα καινούργιο κύκλο. Πιστεύω θα είναι πολλά τα διαφορετικά πράγματα. Θα ξεκινήσουμε από την αρχή και πρέπει να χτίσουμε μια νέα ομάδα, με καινούργιες και ταλαντούχες παίκτριες. Είναι η στιγμή ότι έμαθα από τις μεγάλες να τα δώσω και εγώ στις επόμενες».

Ε.Μ.: «Η Άρτεμις βγαίνει τώρα μπροστά και παίρνει τη σκυτάλη.  Δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό η Άρτεμις πρέπει να το κάνει, είναι πλέον υποχρέωση της. Έχει να σηκώσει ένα ιδιαίτερο βάρος. Είναι κάποια πράγματα στη ζωή που τα διαλέγεις εσύ και κάποια που σε διαλέγουν. Την Άρτεμις αυτό τη διάλεξε. Έτυχε να είναι συμπαίκτρια μαζί μου ακόμα. Ηλικιακά δεν θα έπρεπε, θα μπορούσα να είχα σταματήσει πριν από δέκα χρόνια και να μην είχε καμία παράσταση. Επειδή τώρα είναι ο κρίκος που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον και έχει παραλάβει πράγματα, έχει δει πως λειτουργούν οι ομάδες, πρέπει να μεταφέρει την εμπειρία της και να παντρέψει αυτά που έχει δει, αυτά που έχουν πετύχει και αυτά που έχουν αποτύχει ώστε να μην επαναληφθούν λάθη. Είναι αυτή που είναι η επόμενη αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Έτσι πρέπει να είναι. Θα της είναι πιο εύκολο τελικά από όσο νομίζει γιατί η Άρτεμις ξέρει από πολύ νωρίς την απόφαση μου, έχει περάσει το πρώτο σοκ και την πρώτη πίκρα. Ήδη έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις για αυτή την επόμενη μέρα, που ήρθε η ώρα να αναλάβει πιο αρχηγικές πρωτοβουλίες και να πάρει τα ηνία. Μοιράζεται τους προβληματισμούς της και είμαι πάντα δίπλα της. Για την Εθνική ομάδα και για την φανέλα αυτή θα είμαι πάντα εκεί.

Οι κύκλοι στη ζωή ανοίγουν για να κλείνουν και αυτό που είπα από την πρώτη στιγμή και στην Άρτεμις είναι ότι πρέπει να είναι χαρούμενη. Δεν ξέρεις τι φέρνει ο καινούργιος κύκλος. Μπορεί να έρθουν πολύ καλύτερα πράγματα. Για εμένα ήταν δύσκολο όταν άλλαξε η γενιά που αγωνιστήκαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Ήμουν ακριβώς στην ηλικία της , είχα μπροστά μου τη Σοφία, την Πόλυ, τη Σαμορούκοβα και όλα τα άλλα παιδιά. Έφυγαν όλες μαζί και χάνεις ξαφνικά λίγο το βήμα σου. Το άγνωστο είναι πάντα αυτό που σε φοβίζει. Δεν έχουν όμως κάτι να φοβηθούν τα νέα παιδιά , ειδικά η Άρτεμις έχει τόσες εμπειρίες.

Η Εθνική ομάδα είναι πάνω από όλους. Υπήρχε πριν από μας και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς. Τα πρόσωπα αλλάζουν αλλά η ομάδα είναι μια και πάνω από όλους. Το μόνο που εύχομαι και αυτό είναι μια φράση "κλεμμένη" από τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

"Αυτή η φανέλα που φοράνε είναι πολύ βαριά, κουβαλάει όλη την περηφάνια όλων των Ελλήνων και πρέπει να την τιμάνε με κάθε τρόπο"».

Υ.Γ. 1 Δεν υπάρχουν καλύτερα λόγια για να ολοκληρωθεί αυτή η κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε να μιλάμε για πολλές ώρες ακόμα αλλά ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το εγγύς μέλλον με περισσότερες αφηγήσεις μια ιστορίας που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μπάσκετ Γυναικών της Ελλάδας και ακούει στο όνομα Εβίνα Μάλτση.

Υ.Γ. 2 Εβίνα σε ευχαριστούμε για όλα!