Συναντηθήκαμε στα ανοιχτά γήπεδα της πλατείας Πλυτά, εκεί όπου, στην γειτονιά των παιδικών της χρόνων, πίσω από τα κάγκελα παρατηρούσε τα άλλα παιδιά να παίζουν μπάσκετ. Το μικρόβιο υπήρχε μέσα της, η εικόνα της πορτοκαλί μπάλας άναβε τη φλόγα και η πορεία έμοιαζε σαν να είναι προδιαγεγραμμένη. Αρίωνας, Ακαδημία Ηλιούπολης, Γ.Σ. Ηλιούπολης, Πρωτέας Αθηνών, Αστέρας Πολυγώνου, Σχερία, Α.Ο. Δάφνης, Κρόνος Γέρακας, με το μεγαλύτερο κεφάλαιο αυτής της πορείας να είναι η Εθνική Ελλάδος Κωφών Γυναικών που για τρία καλοκαίρια μας καθήλωσε .
Μετά από ένα ακόμα "χρυσό" καλοκαίρι η "μαμά" της Ελληνικής ομάδας, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούν οι συναθλήτριες της, Στάλα Κοτσιρέα μίλησε στο agapotobasket.gr για όλα. Για το μπάσκετ, για τις δυσκολίες που ξεπέρασε, για την οικογένεια της, τα όνειρα της για το μέλλον και φυσικά για την τρίτη χρυσή σελίδα που γράφτηκε για την Εθνική ομάδα, της οποίας είναι μέλος από το 2000, κάνοντας ένα διάλειμμα πέντε περίπου χρόνων για να δημιουργήσουν με το σύζυγο της Γρηγόρη την οικογένεια τους, με τη γέννηση των δυο αξιολάτρευτων παιδιών τους, της Αμαλίας και του Γιάννη.
Πως μπήκε το μπάσκετ στη ζωή σου;
Ξεκίνησα να έχω επαφή με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Όμως τελικά η αγάπη μου για το άθλημα της καλαθοσφαίρισης φάνηκε να ήταν η μεγαλύτερη. Όταν ήμουνα 9 χρονών έβλεπα άλλα παιδιά στο γήπεδο της γειτονιάς και χάζευα. Μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον και πολύ σύντομα πήρα την απόφαση. Στους γονείς μου έκανα την ωραιότερη ανακοίνωση της ζωής μου! Και αυτοί στάθηκαν στο πλάι μου και με βοήθησαν... Κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ τις προπονήσεις. Το μπάσκετ άλλαξε τη ζωή μου τόσο καθοριστικά, με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί.
Στάθηκες μπροστά στην ιδιαιτερότητα σου. Θέλω να μας μιλήσεις για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες. Για την κώφωση αλλά και πως συμφιλιώνεται κάποιος με μια τέτοια πραγματικότητα.
Είμαι ένα κωφό άτομο. Ξυπνάω κάθε μέρα με ένα ξυπνητήρι δόνησης, βλέπω τηλεόραση με υπότιτλους. Για την επικοινωνία μου με τους άλλους χρησιμοποιώ κινητά, sms, οτιδήποτε με γραπτό μήνυμα. Μπορεί να μην ακούω αλλά αυτό που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα αυτιά μου, τα μάτια μου το βλέπουν! Είμαστε ίδιοι για μένα... Δε νιώθω κάποια ιδιαίτερη διαφορά που δεν ακούω. Κάνουμε τα ίδια πράγματα: εργασία, εκπαίδευση, ταξίδια, αθλητισμό, συντροφικότητα, μητρότητα …έχω μια ζωή και τη διαμορφώνω όπως και οι άλλοι! Σύμφωνα με τις ανάγκες και τα θέλω μου. Μπορεί να μη μιλάω καλά, αλλά οι σκέψεις μου είναι καθαρές, οι επιλογές μου, οι παρατηρήσεις μου, οι αντιδράσεις μου είναι φυσιολογικές, πότε καλές και πότε με λάθη όπως όλοι οι άνθρωποι... κι ας είμαι θεόκουφη!
Όσον αφορά την κοινωνική μου ζωή γενικά δεν έχω πρόβλημα. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι σκληροί απέναντι στην ιδιαιτερότητα και άνθρωποι εξαιρετικά ευαίσθητοι και πρόθυμοι να κατανοήσουν. Εγώ είμαι καλά με τον εαυτό μου, το έχω αποδεχτεί και ζω με αυτό. Είμαι διαφορετική... αλλά και κάθε άνθρωπος δεν είναι τελικά διαφορετικός από τον άλλον; Δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους, αλλά μπορούμε να δώσουμε μια ευκαιρία σε όλους. Οι κωφοί δεν είναι καθυστερημένοι. Δυστυχώς παλιά υπήρχε αυτή η άποψη λόγο ελλιπούς ενημέρωσης. Τώρα πλέον δεν δικαιολογείται. Εάν δε μπορούν να αποδεχτούν τη διαφορετικότητά μου είναι κάτι που δεν είναι πια δικό μου πρόβλημα.
Ο ρόλος του αθλητισμού στη ζωή σου. Τι σου προσέφερε και γιατί ένα παιδί να ασχοληθεί με το μπάσκετ;
Μεγάλωσα με το μπάσκετ, έγινε η ζωή μου. Είναι αυτό το άθλημα που με έκανε να κοινωνικοποιηθώ από μικρό κορίτσι και με έμαθε να βάζω στόχους. Δεν ένιωσα την ιδιαιτερότητά μου σαν εμπόδιο αλλά σαν προτέρημα κι αυτό μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση. Και για τον αθλητισμό και για την υπόλοιπη ζωή μου.
Πιστεύω πως όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν την ευκαιρία τους στον αθλητισμό. Οι λόγοι για να αγαπήσουν το άθλημα είναι αρκετοί. Με το μπάσκετ γυμνάζεις όχι μόνο όλο το σώμα, αλλά και το μυαλό. Είναι ένα ομαδικό άθλημα στο οποίο πρέπει να δουλέψουν όλοι και μπορείς να κερδίσεις κάτι περισσότερο από έναν αγώνα. Εμείς θα πρέπει να είμαστε η αγκαλιά των παιδιών που μας έχουν ανάγκη... να βοηθήσουμε και να προσφέρουμε όσο μπορούμε στο δικό τους μονοπάτι.
Σύζυγος και μητέρα. Ο ρόλος της οικογένειας στη ζωή σου και πως συνδυάζονται αρμονικά όλα αυτά;
Ο συνδυασμός αυτός είναι απαιτητικός όπως για όλες τις μητέρες. Δε νομίζω ότι έχει κάποια διαφορά για μένα και καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν χρειάζονται περισσότερο χρόνο και πιο πολύ ενέργεια. Αλλά μου αρέσει να έχω πολλούς ρόλους και να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Είμαι ένα άτομο που δεν μπορώ να κάθομαι. Έχω ανάγκη συνεχώς να κάνω πράγματα είτε με την οικογένειά μου, είτε με τον αθλητισμό ή και με άλλες δραστηριότητες που με γεμίζουν.
Πως είναι ένα 24ωρο της Στάλας;
Ξεκινάει η ημέρα μου με την εργασία μου. Μετά βρίσκομαι με τα παιδιά μου κάνοντας διάφορα πράγματα από ψώνια σε σούπερ μάρκετ, προετοιμασία για το σχολείο... Αλλά και βόλτες, γυμναστική, παιχνίδια, μπάσκετ.
Τι αποτελεί πηγή άντλησης δύναμης για τη Στάλα; Υπάρχει κάτι που μπορεί να τη λυγίσει;
Η πηγή της δύναμής μου είναι η ίδια μου η αναπηρία! Αν εξηγείς την ιστορία σου, τις δυσκολίες σου χωρίς να βουρκώσεις τότε το έχεις ξεπεράσει! Η επιθυμία μου για φυσιολογική ζωή οφείλεται αρχικά στους γονείς μου. Με μεγάλωσαν φυσιολογικά, με αφήνανε ελεύθερη στις αποφάσεις, στις παρέες, στις αντιδράσεις. Δεν έχω πάει ποτέ σε ειδικό σχολείο, ούτε σε κέντρα λόγου. Όλη η πορεία της ζωής μου εξελίχθηκε με τον δικό μου τρόπο τόσο απλά, λιτά και όμορφα!
Δεν γινόταν να με ενοχλεί μια ζωή η κώφωση... αντίθετα την αγάπησα, τη δέχτηκα και μπορώ να σας πω ότι μου ταιριάζει!
Στον αθλητισμό μου έχουν συμβεί περιστατικά που ήταν αστεία κι όποτε τα θυμάμαι γελάω... Σε έναν αγώνα μετά από αρκετά καλάθια ακούγεται μια φωνή από τις εξέδρες «ρε βάλτε μια άμυνα πάνω της, σταματήστε την κουφή επιτέλους» δεν θα περιγράψω το τι έγινε στα επόμενα 5 λεπτά στην κερκίδα! Αφού ηρέμησαν τα πνεύματα πετάγεται ένας καλός άνθρωπος και μου λέει: «για σένα τσακωθήκαμε ρε παικτούρα μου» κι εγώ απαντώ «ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ» και λύνονται όλοι στα γέλια!… φεύγοντας πετυχαίνω την κυρία που φώναξε (μητέρα με 2 παιδιά) έξω από το γήπεδο και της λέω: «η κουφή σου έβαλε 38 πόντους όμως δεν είναι αυτό το μεγάλο σου πρόβλημα, το πρόβλημα είναι η αγένεια σου και το μήνυμα που περνάς στα παιδιά σου γιατί αυτά τα παιδάκια σου με χειροκροτάγανε»!
Σε άλλο αγώνα... λίγο πριν λήξει το ημίχρονο ξαφνικά οι συμπαίκτριές μου από τον πάγκο γίνονται έξαλλες με την αντίπαλο που με φύλαγε! Τρώμε ξύλο, τεχνικές ποινές, αποβολές και ότι άλλο έχουν οι κανονισμοί... εγώ σε μια γωνία άναυδη να περιμένω καρτερικά να μάθω το λόγο σύρραξης... κι αφού μπήκαμε στα αποδυτήρια μου λένε «ρε συ δεν σε πείραξαν οι βρισιές που σου έλεγε;» τους απάντησα χαριτολογώντας «εγώ κοριτσάκια μου ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΠΟΤΑ» (τρελό κλάμα από τα γέλια). Δεν αφήνω ανθρώπους ή καταστάσεις να με λυγίσουν! Συχνά τα αντιμετωπίζω με χιούμορ.
Κεφάλαιο Εθνική ομάδα: Είσαι η «μαμά» της Εθνικής Κωφών που μετράει τρία χρυσά σε τρεις διαδοχικές διοργανώσεις και πλέον έχει κατακτήσει τα πάντα. Μίλησε μας για το ρόλο σου στην ομάδα, το μυστικό της επιτυχίας της και ποιοι είναι πλέον οι επόμενοι στόχοι. Μέχρι που μπορεί να φτάσετε;
Η Εθνική Ομάδα Κωφών είναι ένα δεύτερο σπίτι για μένα… Έχω περάσει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στα γήπεδα με την ομάδα. Έχω γνωρίσει όλα τα συναισθήματα... αγωνίες, λύπες, χαρές… πολύ μεγάλες χαρές και έχω κάνει πολύ καλούς φίλους! Μυστικά δεν υπάρχουν για την επιτυχία... Μόνο η αγάπη για το άθλημα και η δίψα για τη νίκη... Κάθε φορά ο στόχος μεγάλωνε και μαζί και η δίψα μας για την επιτυχία. Η ομάδα έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο, οπότε νομίζω ο στόχος είναι να παραμείνει στην κορυφή και νέα κορίτσια να μπουν στην ομάδα, να την ανανεώσουν και να γευτούν τη μεγάλη χαρά να σηκώνεις τη γαλανόλευκη ψηλά.
Είσαι στην ομάδα 20 χρόνια... Δεν τα λες και λίγα. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή; Θα άλλαζες κάτι αν μπορούσες;
Τα 20 χρόνια είναι πράγματι πολλά... Σίγουρα στα τόσα χρόνια θα έχουν γίνει και λάθη... Κρατώ όμως μόνο τις ευχάριστες στιγμές και τα γέλια μας! Το παρελθόν δεν αλλάζει... Μόνο το μέλλον κρατάμε στα χέρια μας...
Κεφάλαιο Αθηνά Ζέρβα: Ήρθε το 2011 και τα άλλαξε όλα. Μίλησε μας για αυτό.
Είναι πράγματι μεγάλο κεφάλαιο. Με την Αθηνά Ζέρβα συναντηθήκαμε το 2013, είχα μια ευχάριστη πίεση από την πλευρά της να επιστρέψω στην Εθνική Ομάδα μετά από 5 χρόνια απουσίας λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων (γάμος και εγκυμοσύνες). Η συνάντησή μας ήταν ιδιαίτερη διότι πίστευε πολύ στην παρουσία μου ενώ εγώ ήμουν αρχικά αντίθετη! Είχε τη δύναμη και τα επιχειρήματα και με έπεισε! Βασιζόμενη στην πολύχρονη εμπειρία της έχει αναπτύξει μια φιλοσοφία προσέχοντας να έχει πάντα θετική επίδραση στις αθλήτριες και έχει πάντα τη διάθεση να μας αφιερώνει πολλές ώρες. Ταυτόχρονα έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στην οργάνωση και στη διαχείριση προσώπων και δύσκολων καταστάσεων. Έδωσε στην ομάδα πνοή και ώθηση και με τις ικανότητες και τις διαφωτιστικές της γνώσεις, μας οδήγησε σε όλες αυτές τις νίκες...
Η στιγμή του Εθνικού Ύμνου: Δεν μπορείς να τον «ακούσεις» αλλά τον νιώθεις. Πως θα περιέγραφες αυτά τα δευτερόλεπτα που η γαλανόλευκη σημαία κυματίζει στον υψηλότερο ιστό;
Όταν ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος και το παρακολουθείς με νοηματική πιστέψτε με είναι ακόμα πιο συγκινητικό! Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις και να νιώθεις τον Εθνικό Ύμνο με τις εκφράσεις και κινήσεις των χεριών! Δακρύζεις, ανατριχιάζεις...
Τρία διαδοχικά χρυσά μετάλλια και ένα ονειρικό τρεμπλ είναι πραγματικότητα. Όταν κλείνεις τα μάτια, ποιες στιγμές περνάνε από μπροστά σου;
Έχουμε κατακτήσει τρία χρυσά συνεχόμενα και έχουμε σκορπίσει μεγάλο ενθουσιασμό σε όλους τους Έλληνες και όχι μόνο!
Η τεράστια αυτή εθνική επιτυχία είναι αποτέλεσμα πολύχρονης, και επίμονης προσπάθειας όλης της ομάδας και των ανθρώπων που είναι πάντα δίπλα μας, πιστεύουν σε εμάς και είναι αρωγοί στα όνειρά μας. Και βέβαια σε όλη την προπονητική ομάδα που βρίσκεται παρούσα σε κάθε στιγμή. Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους βοηθούν την Εθνική Ομάδα Κωφών γιατί μαζί κατακτήσαμε αυτά τα χρυσά μετάλλια… Όταν κλείνω τα μάτια μου σκέφτομαι τι έχουμε καταφέρει, ποιοι μας έχουν βοηθήσει και βέβαια τις στιγμές της απόλυτης χαράς πάνω στο βάθρο.
Οι επόμενοι στόχοι σου;
Είμαι σε μια φάση περισυλλογής αυτή την εποχή... Ίσως έχει έρθει η ώρα να δώσω περισσότερη ενέργεια στην οικογένειά μου και στα παιδιά μου που μεγαλώνουν και μαζί και οι ανάγκες τους. Δε μπορώ να αφήσω τη μεγάλη μου αγάπη εντελώς, θα δω πως μπορώ να τα συνδυάσω... Παραμένει όνειρό μου η δημιουργία ενός «αθλητικού σχολείου μπάσκετ». Με κάποιο τρόπο θα ήθελα να μεταδώσω τις γνώσεις μου και την αγάπη μου για το άθλημα σε μικρά παιδιά που θέλουν να γνωρίσουν αυτό τον υπέροχο κόσμο.
Θέλω να κλείσουμε με το μότο σου..
Σκεφτόμουν πάντα για να παίρνω δύναμη: "…ή θα ξεχωρίζεις και θα σχολιάζουν την επιτυχία σου ή θα σχολιάζεις αυτούς που ξεχωρίζουν"!
