"Μια χρονιά σταθμός!" είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και νομίζω πως έτσι είναι κιόλας. 

Σταθμός με πολλά τρένα (πλοία, αεροπλάνα και κάθε λογής μεταφορικά μέσα) που πήγαιναν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Διαδρομές που έγραψαν για τον/τους ταξιδιώτη/ες συνολικά χιλιάδες χιλιόμετρα. Πάντα με τη συντροφιά της τσάντας του sport billy (εκ των αγαπημένων παιδικών ιστοριών, μαζί με τον τεν-τεν...). 

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο κείμενο και έχουν γραφτεί εκατοντάδες. Νομίζω ότι ήταν σαν χτες όταν έγραφα για τα περσινά γενέθλια και 365 μέρες φαίνεται σαν να έχουν περάσει μέσα σε μια στιγμή. Μπορεί και υποσυνείδητα να εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναζήσω κάθε στιγμή. Αγωνιστική χρονιά με πολλές δυσκολίες αλλά και πολλές (μα πάρα πολλές) στιγμές απέραντης χαράς. 

Χαζό και ρομαντικό για πολλούς αλλά ναι συγκινούμαι. Μεγαλώσαμε, κάναμε λάθη, μάθαμε, δημιουργήσαμε και νιώσαμε περήφανοι για αυτό αλλά δεν αλλάξαμε. Από την πρώτη μέρα  μέχρι σήμερα. Ότι είχε ειπωθεί τότε Γιώργο Αράπογλου ισχύει ακόμα. Έτσι είναι άλλωστε οι αθεράπευτα ρομαντικοί. Οι μικρές καθημερινές κουβέντες το μεγαλύτερο δώρο μας και η δύναμη μας να συνεχίσουμε. 

Άλλωστε κανένα μονοπάτι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις που θα σε οδηγήσει αν δεν το ακολουθήσεις και αν δεν το ακολουθήσεις μέχρι τέλους δεν θα μάθεις ποτέ τον πραγματικό προορισμό. Το κοντέρ έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα με όλα τα μέσα που υπάρχουν (μόνο καράβι ίσως να μην έχουμε πάρει, α και ελικόπτερο...) γιατί θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μας τη φυσική μας παρουσία. 

Αυτό θα συνεχίζουμε να κάνουμε και στο μέλλον.  

Σας ευχαριστούμε πολύ.
Συνεχίζουμε δυνατά για εσάς, με εσάς. 
Καλή σεζόν!

Υ.Γ. Τι είναι 4 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα; Ακριβώς αυτό που σκεφτήκατε... τίποτα! Για εμάς όμως είναι η μέχρι τώρα "ζωή" μας ως agapotobasket.gr. Η δικιά μας προσπάθεια. Γυρνώντας το χρόνο πίσω σε εκείνη την πρώτη μέρα, πριν την επίσημη πρεμιέρα της 27ης Σεπτεμβρίου του 2013, πάντα στο "είμαστε τρελοί" θα καταλήγαμε. 

Υ.Γ. 2 Μου αρέσει να τον αποκαλώ "αφεντικό" (δεν είναι... μην το πάρει και πάνω του) έτσι για να τον πειράζω αλλά όταν το κάνω είναι πιο πολύ για να του πω ευχαριστώ (και για να γελάσω με τη γκριμάτσα και το βλέμμα που μου ρίχνει). Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη όλα αυτά τα χρόνια, για τη στήριξη στην "τρέλα μου" και για κάθε μικρή ή μεγάλη συμβουλή που μου δίνεις.