Ήταν όλοι εκεί. 

Φόρεσαν ο καθένας την εμφάνιση του, πήραν τις θέσεις τους και φρου για το πρώτο (το ένα και μοναδικό δηλαδή) τζάμπολ.. 

Εικόνες πολλές και δυνατές, δύσκολα ξεχωρίζεις μερικές... 

Οι μεγάλοι έδιναν τη σκυτάλη στους μικρούς και το αντίστροφο, κανείς δεν έδινε σημασία στο σκορ. Σε κάθε καλάθι μέτραγες χαμόγελα, πολλά και αμέτρητα χαμόγελα… 

Όλοι συμβάλαν ώστε να συγκεντρωθούν πράγματα σημαντικά για τον Σύλλογο φίλων παιδιών με καρκίνο, Ελπίδα. Αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός και το νόημα. Να περάσουμε στα παιδιά την έννοια της προσφοράς, της ανιδιοτελής προσφοράς, ότι το παιχνίδι πρέπει να είναι απόλαυση και ότι ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει από τα πιο σημαντικά «όπλα» στην κοινωνία, στην κοινωνία της οποίας αποτελούν το μέλλον.

Τα παιδιά βλέπουν τα πρότυπα τους από κοντά, μαθαίνουν από αυτά, συμμετέχουν μαζί τους παίρνοντας σημαντικές εικόνες - οδηγό για το μέλλον.  

Το φινάλε "μύριζε" Ελπίδα, ήταν γεμάτο χαμόγελα ψυχής, όλων αυτών που έγιναν αρωγοί μιας μοναδικής προσπάθειας, ο καθένας από το δικό του πόστο. 

Και το φινάλε ήταν μοναδικό.. 

Εις το επανιδείν...