1/9/2006. Μέρα : Παρασκευή. Μέρος : στρατόπεδο. Πιο συγκεκριμένα θάλαμος φαντάρων εν αναμονή μεσημεριανής επιθεώρησης. Όσοι έχουν περάσει από αυτή τη διαδικασία που λέγεται ελληνικός στρατός, ξέρουν ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων η διάθεση σου μέσα στο στρατόπεδο είναι από αδιάφορη έως κακή.

Ρε φίλε, την αγαπάω όσο δεν παίρνει αυτή την ομάδα. Και θα την αγαπάω no matter what! Το εννοώ! Αλλά μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι είναι soft. Κεντάει στα εύκολα και κωλοκάθεται όταν τα πράγματα ζορίζουν έστω και λίγο. Προφανώς όχι όλοι οι παίκτες. Αλλά η χημεία της ομάδας σαν σύνολο. Κάπου χάθηκε το σήμα κατατεθέν μας. Το DNA μας. Το μαχαίρι στα δόντια. Κάπου πιστέψαμε ότι μπορείς να κερδίσεις μόνο με το ταλέντο, γιατί είναι από τις φορές που έτυχε να έχουμε πλεόνασμα.

Μπορεί οι πανηγυρισμοί για τη μεγάλη νίκη επί της Ισπανίας να μην έχουν κοπάσει ακόμα, ωστόσο, τα κρίσιμα παιχνίδια του Ευρωμπάσκετ 2013 για την Εθνική μας ξεκινούν τώρα. Η οικοδέσποινα Σλοβενία καραδοκεί και οι παίκτες της ελληνικής ομάδας θα πρέπει να εμφανιστούν απόλυτα συγκεντρωμένοι το βράδυ του Σαββάτου για να μην βρεθούν προ αρνητικής εκπλήξεως και η επιτυχία τους απέναντι στους Ισπανούς πάει χαμένη.

Και τώρα που κόπασαν οι πανηγυρισμοί, μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Ναι, ήταν πολύ σπουδαία η χθεσινή νίκη της Εθνικής. Όχι μόνο γιατί κατάφερε να σπάσει μια αρνητική και ιδιαιτέρως ντροπιαστική παράδοση 11 χρόνων. Ούτε γιατί πέτυχε μια νίκη απέναντι σε μια πανίσχυρη ομάδα με αστέρες από το NBA. Ούτε καν γιατί έκλεισε τα στόματα όσων μετά την ήττα από τη Φιλανδία την είχαν ξεγράψει.