Μια επιτυχημένη χρονιά για τον ΠΑΟΚ έκλεισε. Ποιος είναι ο δικός σου απολογισμός;
«Για μένα και όχι μόνο, η χρόνια ήταν πολύ επιτυχημένη για δυο πολύ απλούς λόγους. Πρώτον, καταφέραμε να πετύχουμε κάτι παραπάνω από το βασικό στόχο που είχαμε και δεύτερον γιατί κατά γενική ομολογία παίξαμε ένα μπάσκετ ελκυστικό που άφησε το στίγμα του στο πρωτάθλημα που πέρασε».
Ένα σχόλιο για το φετινό πρωτάθλημα. Ήταν και πάλι 2 ταχυτήτων ηπιστεύεις ότι το επίπεδο ανταγωνισμού αυξήθηκε; Είδαμε για παράδειγμαότι ο ΠΑΟΚ δυσκόλεψε πολύ και στα τρία παιχνίδια τον Παναθηναϊκό και έχασε τελικά στις λεπτομέρειες.
«Για μένα θα είναι ανταγωνιστικό όταν θα μπορείς να κοιτάξεις στα ματιά αυτούς τους δυο σε βάθος χρόνου και όχι εφήμερα. Και ο ΚΑΟΔ φέτος κέρδισε τον Ολυμπιακό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έκλεισε τη ψαλίδα. Για αυτό, όταν φύγεις από το εφήμερο και φτάσεις να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους στα ίσια, έχεις κάνει κάτι. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να γίνει γιατί πρέπει να γίνει υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτοί παλεύουν με... οπλοπολυβόλα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι με σφεντόνες. Έτσι δεν μπορείς να πεις ότι κλείνει εύκολα η «ψαλίδα». Δεν θέλω να ευλογήσω τα «γένια» μας, αλλά αυτό που κάναμε εμείς με τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα που χάσαμε δυο παιχνίδια στις λεπτομέρειες για εμάς ήταν το κάτι παραπάνω. Ήμασταν ανταγωνιστικοί, κυρίως στο δεύτερο παιχνίδι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κλείσαμε την «ψαλίδα». Κάποια στιγμή είχα αναφέρει ότι ένα ημίχρονο με τον Παναθηναϊκό τουλάχιστον κάναμε καταπληκτική εμφάνιση την καλύτερη μας φέτος στο πρωτάθλημα. Δεν ήμασταν ομάδα που θα προσφέρουμε θέαμα με την έννοια, ξέρεις, την «αμερικάνικη», αλλά λειτουργούσαμε περισσότερο σαν ομάδα . Βγάζαμε συνεργασίες και είχαμε πολλούς αυτοματισμούς».
Ποιο ήταν το μυστικό της ομάδας και ποιο ήταν το εκείνο στοιχείο πουτην έφτασε στην τρίτη θέση, αλλά και σε μια καλή πορεία στο Eurocup;
«Μυστικό ε; Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που τα περικλείει όλα, έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα και πολλές συνιστώσες. Είχαμε πολύ καλά παιδιά, είχαμε έναν προπονητή που είναι εξαιρετικός και ο κορυφαίος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Ο coach Μαρκόπουλος ξέρει να διαχειρίζεται τις καταστάσεις, τους παίχτες και τις προσωπικότητες των παιχτών. Δουλέψαμε πολύ. Αυτό μπορεί να είναι το μυστικό, αλλά είναι πολλά άλλα μαζί. Όπως, ότι φτάσαμε το καλύτερο μας σημείο να είναι στο τελείωμα του πρωταθλήματος είναι κάτι που πιστώνεται στην ομάδα».
Βλέπουμε επίσης ότι και οι θέσεις των προπονητών έχουν επίσης περάσεισε ελληνικά χέρια (οι 13 από τους 14 προπονητές του πρωταθλήματος ήτανΈλληνες. 12/14 μετά την αλλαγή Αγγέλου-Μίνιτς). Πως κρίνεις το επίπεδοτου Έλληνα προπονητή;
«Θεωρώ αρχικά ότι το να βρίσκονται Έλληνες προπονητές στους πάγκους δεν έγινε εξ ανάγκης, όπως πολλοί μπορούν να θεωρήσουν. Πιστεύω ότι το επίπεδο των Ελλήνων προπονητών είναι υψηλότατο και πολύ καταρτισμένο. Νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μια ελληνική «σχόλη» για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα παιχνίδια και έχει κάλο όνομα η χώρα στο αντικείμενο, το κατέχει. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαία η νέα γενιά προπονητών καθώς δείχνει ότι το κατέχει, είναι πολύ καταρτισμένη και αυτό φαίνεται από την πορεία που διαγραφεί ο καθένας. Μας έχει φύγει λίγο και μια ξενομανία που είχαμε. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι είχαμε στην Ελλάδα για δώδεκα χρόνια τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης (Ομπράντοβιτς) που μαζί με τον Ίβκοβιτς έδωσαν πολλά "μαθήματα προπονητικής" σε όλους. Τους έκαναν καλύτερους και αυτούς με τον τρόπο που προσπαθούσαν να διαβάσουν τους αντίπαλους. Από την Ελλάδα πέρασαν όλα τα μεγάλα ονόματα».
Το Ελληνικό στοιχείο βλέπουμε ότι όλο και αυξάνεται σε όλες τιςομάδες. Μπορούν οι Έλληνες να "παραγκωνίσουν" τους κοινοτικούς καιτους ξένους παίρνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο;Γιατί δεν γινόταν αυτό τόσα χρόνια, αλλά ήρθε ουσιαστικά σαν αποτέλεσματης κρίσης;
«Εξ ανάγκης ίσως να έγινε και αυτό, αλλά νιώθω ότι κάποιες ευκαιρίες έπρεπε να τις πάρουν παιδιά που είχαν «ανδρωθεί» σε ακαδημίες και θα μπορούσαν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Εξ ορισμού θεωρώ ότι κανένας δεν είναι καλύτερος επειδή έρχεται από έξω. Αυτό που έγινε φέτος θα μπορούσε να είχε γίνει και τα προηγούμενα χρόνια με τους Έλληνες παίχτες και να πάρουν το χρόνο που τους αναλογεί. Υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική άνεση και ορισμένοι, ξέρεις, πιστεύουν ότι, αν έχουν λεφτά, μπορούν να πάρουν κάτι ακριβό. Αυτό, όμως, απαραίτητα δεν σημαίνει ότι θα είναι και κάλο. Σκέφτονται ότι θα το πληρώσω για να έχω και τη συνείδηση μου ήσυχη ότι έκανα το καλύτερο για την ομάδα. Στην ομάδα μας υπήρχαν παιδιά που έπαιξαν φέτος με ένα πολύ χαμηλότερο μπάτζετ και για την ομάδα και για αυτούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγιναν χειρότεροι παίχτες επειδή πήραν λιγότερα λεφτά. Έγινε λόγω ανάγκης. Θεωρώ ότι η ποιότητα, αλλά και το πόσο κοστίζουν δεν αντικατοπτρίζεται από τα λεφτά που παίρνουν στην ομάδα γιατί σίγουρα η ποιότητα τους είναι υψηλότερη. Θα πρέπει οι ομάδες να εμπιστεύονται Έλληνες παίχτες και νομίζω ότι ο Έλληνας παίχτης είναι συνειδητοποιημένος και έχει και κάλο όνομα στην αγορά.
Αυτό που θέλω να πω σε σχέση με τους Έλληνες παίχτες είναι ότι έχοντας αυτό στο μυαλό τους ότι μπορούν να τα καταφέρουν πολλές φόρες δημιουργούν άγχος στον εαυτό τους. Έχω συναντήσει παιδιά που θέλουν να καταφέρουν τα πάντα από την πρώτη μέρα, αλλά ο ικανός, όσο και αν αδικηθεί στην αρχή, στο τέλος θα βρει τον δρόμο του και δεν πρόκειται να τον αδικήσει κανένας. Αυτό που αξίζει κάποια στιγμή θα το πάρει. Η απογοήτευση είναι το μόνο που δεν τους πρέπει. Πολλά παιδιά που έχουν μεγάλη ικανότητα μπορεί να παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα».
Αυτό σημαίνει και πιο δυνατές Εθνικές Ομάδες; Μπορεί πιστεύεις η επίσημη «αγαπημένη» να επανέλθει στην ελίτ και στα μετάλλια;
«Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο γιατί να μην συμβεί αυτό. Από την Εθνική μπορεί να έφυγαν κάποια παιδιά, αλλά έχει αρκετό δυναμικό για να στελεχωθεί η ομάδα.Οι παίχτες της Εθνικής πρέπει να είναι πρωταγωνιστές και ενεργά μελή στις ομάδες τους. Όταν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους και χρόνο συμμετοχής, όλα αυτά είναι εμπειρίες. Η παρακαταθήκη που έχουν είναι αρκετά βαριά. Μιλάμε για ένα Παγκόσμιο που θα είναι δύσκολο, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι απίθανο το οτιδήποτε. Υπάρχει όλο το «πακέτο» για να πετύχουμε κάτι κάλο, έχουμε κάλο προπονητή και καλή ομάδα. Γιατί να μην έρθει και η διάκριση;»
Το τελευταίο διάστημα η Εθνική έχει γίνει μέσο διαμάχης.
«Δεν μπορώ να μην σχολιάσω αρνητικά ότι η Εθνική μπαίνει σε διαμάχες με σωμάτια. Δηλαδή, πέρσι όλα ήταν ιδανικά και φέτος, τι; Φτάνεις σε μια κόντρα υπερβολική, χρησιμοποιείς την Εθνική Ομάδα και το χειρότερο είναι ότι χρησιμοποιείς και τα παιδιά. Ακόμα και για τις μικρές ηλικίες είναι αγένεια να μην επιτρέπεις σε κάποιον παίχτη να συμμετάσχει με την Εθνική ομάδα. Είναι τραγικό!»
Φέτος έγινες ο 14ος σκόρερ στην ιστορία της Α1. Η δικιά σου φρεσκάδαπου οφείλεται ; Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την επόμενη μπασκετική σου μέρα;
«Επειδή άργησα να παίξω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, δεν έχω είκοσι χρόνια στην πλάτη μου και αυτό με βοηθά να μην φαίνομαι «καμένος» στο γήπεδο. Δεν είμαι ούτε κορεσμένος ούτε κουρασμένος, γιατί, όπως σου είπα και προηγουμένως, άργησα να παίξω σε υψηλό επίπεδο και είναι σαν να έχω μεταθέσει την καριέρα μου λίγο παραπάνω. Θα παίξω ακόμα, αλλά το πόσο δεν το ξέρω γιατί και όταν ξεκινούσα την καριέρα μου και με ρωτούσαν πόσο θα παίξω τους έλεγα μέχρι τα 35. Αυτά τα έχω ξεπεράσει προ πολλού. Εντάξει, δεν θα πάω και κόντρα στο χρόνο, αλλά όσο νιώθω καλά και υγιής, όπως όλα αυτά τα χρόνια, θα το κάνω και θα συνεχίζω να παίζω έστω και αν κάποιοι βαριούνται να με βλέπουν (γέλια)».
Είναι στο μυαλό του Κώστα Χαραλαμπίδη να ασχοληθεί με την προπονητική; Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με κοστούμι ή η ενασχόληση σου με την «πορτοκαλί θεά» σταμάτα στο παρκέ;
«Μπορεί να είναι και στα πλανά χωρίς να φοράω κουστούμι. Δεν ξέρω ακόμα τον τρόπο που θα μείνω στο μπάσκετ. Αγαπώ πολύ αυτό το χώρο για να μείνω έξω, εξ ου και η ακαδημία που έχω με τα παιδιά και είναι ευλογιά για μένα να ασχολούμαι όσο μπορώ με μικρά παιδιά. Θέλω να μπορέσω όλα αυτά που έχω μάθει τόσα χρόνια να τα μεταδώσω. Μου αρέσει η προπονητική. Πολλοί βετεράνοι παίχτες λένε ότι όταν σταματούν το μπάσκετ προσπαθούν να... «σκοτώσουν» τον παίχτη μέσα τους. Εγώ σε αυτή τη φάση που είμαι προσπαθώ να «σκοτώσω» τον προπονητή μέσα μου. Θέλω να βλέπω τα πράγματα και από προπονητικής άποψης γιατί μου αρέσει να τα ψάχνω, αλλά αυτό όσο ακόμα αγωνίζομαι δεν είναι κάλο. Είναι λίγο η θέση που παίζω, λίγο ότι είμαι ο μεγαλύτερος στην ομάδα και ο αρχηγός της και προσπαθώ να βοηθώ όσο μπορώ τα νέα παιδιά».
Τι πιστεύεις ότι θα φέρει τον κόσμο πάλι πίσω στα γήπεδα;
«Δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να προσελκύσει τον κόσμο. Το μπάσκετ έχει χάσει τη δυναμική του χωρίς να σημαίνει ότι καταστράφηκε κάτι από αυτό που βλέπουμε, αλλά ο προβληματισμός είναι έντονος και μέσα στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Η ομάδα δεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σημείο να διεκδικεί τίτλους, αλλά πιστεύω ότι μας αναλογούσε κάτι παραπάνω στην προσέγγιση του κόσμου σε σχέση με το μπάσκετ που παίζουμε. Όλα είναι σαν μια περίεργη ρόδα που το ένα παρασύρει το άλλο. Όταν η διαφήμιση του μπάσκετ είναι αναλογικά το 1/10 από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, όταν μια ποδοσφαιρική επαρχιακή ομάδα παίρνει δεκαπλάσια ποσά επιχορήγησης είναι σαν να υποδαυλίζουμε και εμείς μια κατάσταση για να μην προχωρήσει. Οικονομικός παράγοντας χρειάζεται για να προχωρήσει κάτι και όταν το κράτος με τις χορηγίες του στηρίζει μονοδιάστατα ένα άθλημα τότε αυτό έχει αντίκτυπο όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά και γενικά στον αθλητισμό. Μιλάμε για ένα άθλημα που έχει δώσει δικαίωμα με τις επιτυχίες του και όχι με τις «παράγκες». Και μόνο τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής του πρωταθλήματος να δει κανείς το καταλαβαίνει αυτό».
Ποια είναι μέχρι τώρα η κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου;
«Όταν ξεκίνησα να παίζω σε αντρικά τμήματα το έκανα με τον Μακεδονικό που τότε βρισκόταν στην Γ Εθνική και έφτασα σαν αρχηγός να παίξω σε έναν τελικό Ευρώπης. Όλη αυτή τη διαδρομή τη θεωρώ πολύ σημαντική».
Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι; Και αν ναι, τι θα ήταν αυτό;
«Ναι, γιατί νομίζω ότι έκανα κάποια λάθη τα όποια θα μπορούσα να τα είχα αποφύγει. Επιλογές ομάδων ήταν βασικά, αλλά θα έπρεπε να είχα βάλει τον εαυτό μου μέσα στην αγορά να δω τι μπορώ να κάνω. Ένιωθα μια ασφάλεια στον Μακεδονικό γιατί ήταν σαν οικογένεια και όταν έμεινα ελεύθερος έπρεπε να είχα κάνει καλύτερη επιλογή από το να πάω στην Ολύμπια Λάρισας. Αυτό είναι ένα από τα λάθη που είχα κάνει».
Είσαι μέλος της ιδρυτικής ομάδας της GBA (GREEKBASKETBALLACADEMY).Πως ξεκίνησε η δημιουργία αυτής της ακαδημίας και ποια η πορεία τηςμέχρι τώρα;
«Ξεκίνησε συζητώντας με τον Λάζαρο (Παπαδόπουλο) και τον Νίκο (Χατζηβρέττα). Με τον Νίκο ήμασταν και συμπαίκτες τότε στον Άρη, ο Λάζαρος έπαιζε στον ΠΑΟΚ κάποια στιγμή είπαμε ότι αυτό το σλόγκαν που έχουμε στην ακαδημία «Βλέπουμε το μπάσκετ αλλιώς» να το κάναμε πράξη και πολύ απλά χωρίς υστεροβουλία και χωρίς να θέλουμε να αποκομίσουμε κάτι από αυτό θεωρήσαμε και εγώ, αλλά πολύ περισσότερο τα παιδιά ότι με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να ανταποδώσουμε όλα αυτά που μας έχει προσφέρει το μπάσκετ και θα έπρεπε να τα μεταδώσουμε και στα παιδιά».
Φέτος για πρώτη φορά η GBA εντάσσει στις δραστηριότητές της έναδιεθνές Camp. Τι φιλοδοξίες έχετε γι’ αυτό το εγχείρημα και σε τιστοχεύετε ;
«Κάναμε ένα διεθνές camp στην Ιερισσό με παιδιά που ήρθαν από τη Ρωσία και τη Σερβία απλά και μόνο να συμμετάσχουν. Υπήρχε μια συνεργασία που έγινε με τη ρώσικη ομοσπονδία μέσω και του Λάζαρου (Παπαδοπούλου) και έχουν έρθει από τη Ρωσία να δουν το προπονητικό μας πρόγραμμα. Ξέραμε τι θέλαμε έχουμε στελεχώσει την ακαδημία με τους κατάλληλους και καλύτερους ανθρώπους. Ήμαστε ήδη στην τρίτη χρόνια και έχουμε γύρω στα 400 παιδιά. Αυτό δεν το καταφέραμε επειδή βάλαμε τα ονόματα μας στην ακαδημία, αλλά επειδή γίνεται σωστή δουλειά από έμπειρους και καταξιωμένους ανθρώπους. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο προπονητικό πρόγραμμα που πιστεύουμε ότι δίνει τη βάση στο άθλημα. Εντάξει, πρωταθλητές δεν μπορούν να γίνουν όλοι, αλλά όταν εμείς βλέπουμε το μπάσκετ με άλλο τρόπο ξέρουμε ότι αυτά τα παιδιά ακόμα και αν δεν γίνουν επαγγελματίες θα έχουν όλες τις αρχές του αθλητισμού, θα πηγαίνουν σε ένα γήπεδο και θα είναι υγιείς φίλαθλοι. Αυτό φτάνει».
Μια ευχή σου για το μέλλον του αθλήματος;
«Για μένα να είμαι υγιής και να μπορώ να απολαμβάνω αυτό που κάνω και για το άθλημα να το δω κάποια στιγμή να απολαμβάνει τα προνομία που είχε πριν δέκα χρόνια χωρίς αυτό να είναι κάτι ουτοπικό και μακρινό γιατί πιστεύω ότι αυτό αξίζει στο μπάσκετ. Να είναι ψηλά στη συνείδηση του κόσμου γιατί το αξίζει».
