Η πολύπειρη γκαρντ μοιράστηκε μερικά από αυτά με το agapotobasket.gr μιλώντας στη Σεβαστή Βρακατσέλη.
Πως θα χαρακτήριζες την εμπειρία του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος;
«Ήταν το τέταρτο Ευρωμπάσκετ στο οποίο συμμετείχα και το οποίο απόλαυσα περισσότερο από όλα. Η στιγμή που στέκεσαι μπροστά στη σημαία της χώρας σου και ακούς τον εθνικό ύμνο δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Αγωνιστικά τώρα, μου λείπει πολύ που δεν δίνουμε ευρωπαϊκούς αγώνες σε συλλογικό επίπεδο και ελπίζω με την επόμενη ομάδα μου να συμμετέχουμε και εκεί όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Είναι άλλο επίπεδο ο ανταγωνισμός με τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη και αποδείξαμε στο γήπεδο ότι δε μας λείπει τίποτα.»
Με τι συναισθήματα επέστρεψες στην Ελλάδα;
«Οι πρώτες ώρες μετά τον αποκλεισμό ήταν δραματικές. Χάσαμε την πρόκριση όπως τη χάσαμε, μετά μάθαμε και για τη διαφορά, τα μαζέψαμε γρήγορα μέσα σε 2 ώρες και γυρίσαμε πίσω, ενώ αξίζαμε να μείνουμε εκεί και να παλέψουμε για το όνειρο μας. Να παλεύεις ενάμιση μήνα, να κάνεις θυσίες, να κουράζεσαι και στο τέλος μια λεπτομέρεια να κάνει τη διαφορά, δεν είναι και ό,τι καλύτερο...»
Αν έδινες ένα τίτλο σε αυτήν την ομάδα ποιος θα ήταν αυτός;
«ΟΜΑΔΑ. Είναι η έννοια που θα έπρεπε να διδάσκεται στα νέα παιδιά. Δεν είχαμε την καλύτερη ομάδα του Ευρωμπάσκετ από πλευράς ταλέντου, αλλά είχαμε την καλύτερη ομάδα στο συνδυασμό χημείας-παρέας-αγωνιστικότητας-αυτοθυσίας. Θα πω ένα παράδειγμα που όσοι είναι σε ομάδες καταλαβαίνουν. Όταν βλέπεις παιδιά που δεν έπαιζαν πολύ να ουρλιάζουν στον πάγκο πανηγυρίζοντας καταλαβαίνεις τη δύναμη αυτού του συνόλου. Κι αυτό, φυσικά, είναι έργο και του προπονητή, αλλά και των χαρακτήρων που ευτύχησε να έχει αυτή η Εθνική.»
Πως εισπράξατε την αγάπη του κόσμου;
«Μας απογείωσε. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Το ξέρουμε ότι το γυναικείο μπάσκετ δεν συγκεντρώνει πολλά βλέμματα ενδιαφέροντος επειδή δε μπορούμε να καρφώνουμε ή να παίξουμε το ίδιο θεαματικά. Το ενδιαφέρον, ίσως λόγω της τηλεόρασης, αλλά και των επιτυχιών που κάναμε, μας γέμισε κουράγιο. Τους ευχαριστούμε όλους. Ίσως δεν το γνωρίζουν, αλλά μας βοήθησαν πολύ όσοι ενδιαφέρθηκαν για εμάς. Ειδικά στον γυναικείο αθλητισμό το παν είναι η ψυχολογία. Μπορεί και για αυτό να μας βγήκε ένα παράπονο στο τέλος.»
Ποιο πιστεύεις είναι το μέλλον αυτής της Εθνικής ομάδας;
«Ανησυχώ για το μέλλον. Φοβάμαι ότι για κάποια κορίτσια κλείνει ο κύκλος ειδικά όσο δεν βλέπουν ότι μπορεί να αγκαλιαστεί από όλους και να φτάσει επιτέλους σε κάτι πολύ μεγάλο. Εννοώ ένα μετάλλιο, γιατί όλες αυτό ονειρευόμαστε κάποια στιγμή. Αν είχαμε μια ψηλή (πχ Μέρφι) θα είχαμε δικαίωμα να το σκεφτούμε πιο ρεαλιστικά. Μακάρι να φανεί σύντομα ότι κάνω λάθος, αλλά δεν είμαι αισιόδοξη. Και επίσης, πρέπει να δούμε και τι θα γίνει με το θέμα του προπονητή τον οποίο στηρίζουμε και τον ευχαριστούμε που είναι μαζί μας.»
Θέλεις να σχολιάσεις κάτι για την στάση της ΕΟΚ;
«Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε, και όχι με σκοπό να θίξουμε ανθρώπους, αλλά καταστάσεις. Όσα είπαμε κατά την επιστροφή της ομάδας δεν ήταν προσωπικές απόψεις, αλλά όλης της ομάδας. Έπειτα εμείς πρέπει να παίζουμε μπάσκετ και να ελπίζουμε ότι θα εισακουστούν κάποια πράγματα για το καλό του ελληνικού μπάσκετ.»
Επόμενη πλέον στάση στη μπασκετική σου διαδρομή σε συλλογικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός. Ποια τα συναισθήματα και οι φιλοδοξίες;
«Έφυγα από ένα σωματείο που αποτελεί πρότυπο λειτουργίας για τη σημερινή Ελλάδα και πάω στον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο. Νιώθω μεγάλη χαρά, αλλά και ανυπομονησία να παίξω στη Λεωφόρο. Είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε μια πολύ καλή σεζόν.
