Ήταν στις υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας τον περασμένο Φεβρουάριο στη Χαλκίδα όταν ανακαλύψαμε ποια ήταν η πρώτη προπονήτρια της Ελληνίδας φόργουορντ και στην πρόσκληση-πρόταση μας να ξαναβρεθούν στα ίδια με τότε λημέρια αντέδρασαν και οι δυο με τη χαρά μικρού παιδιού. Οι υποχρεώσεις της Κατερίνας στην Ιταλία δεν μας επέτρεψαν να το υλοποιήσουμε νωρίτερα, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Σε ένα διάλειμμα, λοιπόν, από τους αγώνες της στη γειτονική χώρα, η Κατερίνα βρέθηκε για πολύ λίγο στην Ελλάδα και αποδεχόμενη την πρόσκληση του agapotobasket.gr συναντηθήκαμε στο κλειστό γυμναστήριο Ζωγράφου. Και είναι τότε που η πόρτα του γυμναστηρίου ανοίγει και μπαίνει η Ελένη Γολεγού, η πρώτη της προπονήτρια. Η κουβέντα χειμαρρώδης και καμιά μας δεν θέλει να τελειώσει αλλά, αν συνεχίζαμε, θα κινδυνεύαμε να μας κλειδώσουν μέσα.
Όλα ξεκινούν από το σπίτι
Η Κατερίνα θυμάται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε σαν παιδάκι στο να βρίσκεται κοντά στο άθλημα που αγαπάει.
Κ.Σ.: "Προέρχομαι από μια πολύτεκνη οικογένεια που τον καιρό που ξεκίνησα από ένα διάστημα και μετά δεν είχε να πληρώσει συνδρομή και ,αν δεν με έπαιρνε ο Σωκράτης Λιζάρδος (τότε έφορος στο τμήμα των ακαδημιών), εγώ δεν θα ξαναερχόμουν. Αυτός πήρε τον πατέρα μου και του εξήγησε ότι δεν πειράζει με το οικονομικό, να με ξαναφέρει γιατί είμαι καλή. Ήταν σε μια δύσκολη εποχή και με διαφορετικές ανάγκες, όπως ήταν η δεκαετία του '90 για την οποία μιλάμε. Γενικά οι γονείς μου δεν ήταν μέσα στο χώρο και παρότι τα έσπαγα σχεδόν όλα σπίτι παίζοντας, για διαφόρους λόγους φοβόντουσαν ανά καιρούς και δεν με άφηναν μόνη μου. Θα μπορούσα να είχα χαθεί, αν δεν έκαναν προσπάθειες να τους εξηγήσουν και να τους πείσουν ότι έχω ταλέντο και πρέπει να συνεχίσω.
Στα σχολεία παίζαμε πολύ μπάσκετ ,αλλά εμένα μου άρεσε γενικά ο αθλητισμός. Έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο, βόλεϊ, αλλά είχα πάρει αρκετές φορές μέρος και σε αγώνες ταχύτητας. Συνήθως ήμουν αρχηγός και τους οργάνωνα στο σχολείο. Ήταν ωραίες εποχές θυμάμαι στο 2ο Γυμνάσιο Ζωγράφου και ταυτόχρονα στα τμήματα του ΑΟΖ. Το μπάσκετ ήταν αυτό που τελικά με κέρδισε περισσότερο".
Δεν έχουμε παιδαγωγούς
Για καλή τύχη όμως όλων, αν κρίνουμε από την πορεία της και εκ του αποτελέσματος, η Κατερίνα δεν χάθηκε για πολύ καιρό από τα παρκέ.
Κ.Σ.: "Το πρώτο λοιπόν που θυμάμαι πολύ έντονα από εκείνη την πρώτη μου επαφή με το μπάσκετ, στην τετάρτη δημοτικού είναι με την coach Ελένη. Μπορεί να ήμουν μικρό παιδάκι, αλλά θυμάμαι ότι ήταν δασκάλα - παιδαγωγός - προπονήτρια. Μετά ήταν δύσκολες οι εμπειρίες που συνέχισα.
Σε είχα συνδέσει Ελένη με τις πιο τέλειες στιγμές μου. Με έκανε να λέω θέλω να πάω να παίξω μπάσκετ και γι' αυτό τη χαρακτηρίζω προπονήτρια παιδαγωγό. Με την Ελένη χαλάρωσα, το είδα σαν παιχνίδι, όπως έπρεπε κιόλας στην τετάρτη δημοτικού που ήμουν τότε. Κάναμε λίγες ώρες προπόνηση και θυμόμουν ότι περίμενα να πέσει ο ήλιος για να ανέβω στην Πανεπιστημιούπολη να κάνω σουτάκια στο τσιμέντο και περίμενα το φεγγάρι να βγει για να βλέπω τη στεφάνη".
Ε.Γ.: "Αυτό που χαρακτηριστικά θυμάμαι από την Κατερίνα όταν τους είχα εδώ στο γήπεδο είναι ότι έβλεπες ένα αγγελικό προσωπάκι, αλλά με τόση δύναμη μέσα στο παρκέ. Θυμάμαι ότι ήταν πάντα ένα level πάνω από τα άλλα παιδάκια, γιατί δεν ήταν μόνο κοριτσάκια στις Ακαδημίες του Ζωγράφου. Είχες μια δύναμη ότι εγώ θα κάνω αυτό που θέλω" της λέει η προπονήτρια της Ελένη Γολεγού για να συμπληρώσει :"Πέρυσι που βρεθήκαμε στη Χαλκίδα και μιλήσαμε λίγο, είδα μια ωριμότητα άλλη και όχι μόνο μπασκετική αλλά γενικότερη και δείχνει ότι σκέφτεσαι σφαιρικά. Είναι πολύ σημαντικό για μια παίκτρια να είναι ισορροπημένη και αυτό το είδα στην Κατερίνα όταν τη συνάντησα μετά από τόσα χρόνια ξανά και είχα την ευκαιρία να της μιλήσω έστω και για λίγο. Αυτό που υπάρχει μέσα σου και το θέλεις είναι και αυτό που σε οδηγεί τελικά και στα δύσκολα ακόμα. Περνάγαμε καλά τότε με τα παιδιά, ήταν διασκέδαση και το απολαμβάναμε. Το μπάσκετ είναι μουσική και παιχνίδι. Δεν είναι ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται, αλλά δεν ξέρει. Πρέπει να δώσεις εικόνες στα παιδάκια για να έρθουν στο άθλημα και να το μεταδώσεις και μπορεί να μην φτιάξεις παικταράδες αλλά φτιάχνεις παιδεία και φιλάθλους".
Άνθρωποι με παιδεία και εκπαίδευση που τρέφουν αγάπη για το άθλημα με σκοπό την πρόοδο του, αλλά και τη νοοτροπία των παιδιών υπάρχουν αλλά είναι μεγάλο ζητούμενο να μην τους αποθαρρύνουν οι καταστάσεις και μετά από λίγο αποχωρήσουν.
Ε.Γ.: "Πήγες σε μια ξένη χώρα . Τώρα και με τις εικόνες που έχεις καταλαβαίνεις τους ανθρώπους που έχεις απέναντι σου. Καταλαβαίνεις ότι έχεις να πάρεις κάτι από τον καθένα. Κάθε τι που περνάς σε οδηγεί κάπου, είναι βήματα για κάπου".
Κ.Σ.: "Αυτό με την ωρίμανση έχει να κάνει πολύ με το εξωτερικό. Μου το είπαν και το 2012 όταν γύρισα πρώτη φορά πριν ξαναφύγω. Για να ισορροπήσεις σαν άνθρωπος κάποια πράγματα πρέπει να βγουν από μόνα τους. Όταν τρως σφαλιάρες αρχίζεις και απογοητεύεσαι. Εγώ έφαγα μια απογοήτευση κάποια στιγμή όταν ήμουν μικρή".
Ε.Γ.: "Στην Ελλάδα όλη η "συνθήκη" δεν σε βοηθάει".
Κ.Σ.: "Πρέπει να ξαναφέρουμε παιδεία, παιδαγωγούς-δασκάλους-
Η Ελλάδα είναι η Ελλάδα. Την αγαπάμε, τη λατρεύουμε, θέλουμε να είμαστε εδώ και εμείς που τώρα είμαστε έξω. Πρέπει να κρατήσουμε τα καλά της και να προσθέσουμε αυτά που δεν έχει. Δεν θέλουμε να τη μειώσουμε, αλλά να τη βελτιώσουμε και συγκεκριμένα στο μπάσκετ για να γίνει αυτό χρειάζονται παιδαγωγοί-εκπαιδευτές".
Η σοβαρότητα είναι που θα σε κάνει να προοδεύεις. Είναι θέμα παιδείας.
Κ.Σ.: "Αυτή τη στιγμή στην Ιταλία έχω προπονητή αυτόν που πήρε δεύτερη θέση με τις U20 της Ιταλίας. Έρχεται στο γήπεδο ο προπονητής των U18 που πήραν πρώτη παγκόσμια θέση στις μικρές ηλικίες και μια που είναι team manager στην γυναικών. Αυτοί οι άνθρωποι μαζεύονται κατά καιρούς, μιλάνε συζητάνε μεταξύ τους και με τα παιδιά. Υπάρχει σεβασμός.
Τα καλά πράγματα να τα λέμε. Παλιά υπήρχε στην Ελλάδα και το αναπτυξιακό και έχω περάσει από αυτό όπου μας μαζεύαν τριήμερα στις γιορτές και περνάγαμε αξιολόγηση. Ήμασταν 100 παιδιά καλά που πέρναγαν από μια διαδικασία και είχες ένα κίνητρο. Εμένα ήταν όνειρο μου να γίνω επαγγελματίας, κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτό. Στην Εθνική δεν ήθελα μόνο τη συμμετοχή. Ήθελα και θέλω ακόμα να κάνω πράγματα. Μέχρι να σταματήσω, θέλω να βοηθήσω.
Με τον Μίσσα βρήκα κίνητρο να παλέψω για να είμαι μέρος της Εθνικής και όταν κόπηκα 13η πείσμωσα να δουλέψω γιατί ήξερα ότι κόπηκα για παικτικούς λόγους. Το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο είναι ότι έχει μπει στην ψυχολογία της γυναίκας, σέβεται τη γυναίκα, είναι επαγγελματίας και της φέρεται αντίστοιχα, κάτι που μια γυναίκα το θέλει. Να με κοιτάει στα μάτια και να μου λέει "είσαι αργή". Κάνει σοβαρή δουλειά και αυτό πρέπει να υπάρχει είτε είσαι Α τοπικό είτε είσαι Α1. Οι Μίσσας-Δικαιουλάκος έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην πορεία και στις επιτυχίες της Εθνικής.
Η σοβαρότητα είναι που θα σε κάνει να προοδεύεις. Δεν έχει σημασία αν είσαι τελευταίος και παίζεις με τον πρώτο, δεν θα παρατήσεις αυτά που κάνεις, από τελευταίος πρέπει να κυνηγάς να πας μια θέση παραπάνω. Έτσι βελτιώνεσαι και είναι θέμα παιδείας. 'Όταν έχεις παιδεία σέβεσαι και αντιλαμβάνεσαι ποιον έχεις απέναντι σου".
Σαν λαός έχουμε καρδιά.
Κ.Σ.: "Η Ισπανίδα έχει την παιδεία, το σχολείο, την ομάδα, το ένα το άλλο και παίρνει το χρυσό, αλλά σε σχέση με το πού φτάνουμε εμείς με όσα έχουμε εκεί, είναι που πρέπει να σηκώσεις τη σημαία και να πεις είμαστε άλλος λαός. Αν αναλογιστείς τι είχε η καθεμία μας από μικρή ηλικία για να φτάσουμε στην πέμπτη θέση στην Ευρώπη καταλαβαίνεις πολλά και εκεί δεν πρέπει να καθησυχάζεσαι.
Πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα, βλέποντας και τις αφίσες του που έχουν εδώ στην ομάδα, είναι ο Αντετοκούνμπο. Τον θαυμάζει όλος ο κόσμος για αυτά που λέει και η μητέρα του ευχαριστεί τους εκπαιδευτικούς και τους δασκάλους του παιδιού της στα Σεπόλια. Αυτός περνάει μηνύματα παιδείας παντού".
Ε.Γ.: "Και καταλήγουμε σε αυτό που λέγαμε από την αρχή, Κατερίνα μου. Ο καθένας πρέπει να αρχίσει την αλλαγή από μέσα του και από τον ίδιο. Δεν μπορείς να απαιτείς να αλλάξει όλος ο κόσμος αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις και να μάθεις πράγματα. Όταν φτάνεις σε μια ωριμότητα και συναντάς κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου και έρχεσαι και κολλάς".
Κ.Σ.: "Όλα είναι εμπειρίες και μου αρέσει φέτος και το εκπαιδευτικό κομμάτι που έχω στην ομάδα σαν μεγαλύτερη. Το να μεταδίδεις πράγματα και να μαθαίνεις στους μικρότερους είναι ένα συναίσθημα μοναδικό. Είμαι πολύ τυχερή που από μικρή συνάντησα καλούς ανθρώπους και εκπαιδευτικούς. Οι αφανείς ήρωες που συναντάς στο δρόμο σου καθορίζουν και την πορεία σου και θα έπρεπε να είχαν και άλλους ρόλους".
Ε.Γ.: "Μέσα σε όλο αυτό που ζούμε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πράγματα".
