Αναλυτικά η συνέντευξη της Ζωής Κεχαγιά στο Agapotobasket.gr:

Ποιος είναι ο προσωπικός σου απολογισμός μετά από μια ιδιαίτερη και απαιτητική χρονιά που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς τελείωσε;
Η απόφαση να πάω στην Α2 ήταν μια απόφαση που ξάφνιασε, ήταν κάτι που δεν το περίμενα ούτε εγώ. Ξεκίνησα τη χρονιά μου στον Αθηναϊκό και την τελείωσα στο Φάρο. Όλα έγινα μπαμ μπαμ. Με το που κάναμε την προετοιμασία και ξεκινήσαμε τα φιλικά χτυπάει το τηλέφωνο μου καθ οδόν για την προπόνηση. Ήταν ο πρόεδρος του αντρικού του Φάρου ο Βαγγέλης ο Τσάπας και μου έκανε μια τρομερή πρόταση, μου έδωσε το χρόνο να το σκεφτώ κάτι που του ζήτησα και εγώ. Έβλεπα ότι στον Αθηναϊκό δεν είναι καλά τα πράγματα αλλά ήταν και όλη η κατάσταση στην Α1 που από πριν ουσιαστικά γνώριζες τον πρωταθλητή, έψαχνα να βρω ένα κίνητρο για μένα και έτσι προτίμησα να κατέβω Α2.

Το σκέφτηκα πολύ, τα ζύγισα όλα και θεώρησα ότι το να ανεβάσω μια ομάδα από την Α2 στην Α1 και μάλιστα πρωταθλήτρια, γιατί για μένα θα ήταν αποτυχία να βγει δεύτερος ο Φάρος, με έκανε να πω το ναι. Ήταν δύσκολο αλλά με το που πάτησα το πόδι μου στο Κερατσίνι οι άνθρωποι εκεί με έκαναν να νιώσω πολύ καλά και δεν είχα τύψεις ή ενοχές. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε από τη μετάβαση αυτή από την Α1 στην Α2 ήταν ότι εγώ ήμουν μια ταχύτητα μπροστά και τα κορίτσια μια ταχύτητα πίσω , όχι ότι δεν μπορούσαν αλλά ήταν διαφορετικό το μπάσκετ και αυτό φάνηκε στα παιχνίδια που χάσαμε. Αυτό το βρήκαμε με τον καιρό και υπήρχε και ένας άνθρωπος, η Αγγελική η Τσέρου, που πάλεψε και μου έλεγε κάποια πράγματα με την εμπειρία της γιατί είχε ξαναπαίξει στην Α2 και θεώρησα ότι θα βελτιωθούμε και θα αλλάξει αυτό, όπως και άλλαξε.

Για μένα σημαντικό είναι να έχω τρομερή επικοινωνία με τον προπονητή. Ήταν και αυτό ένα από τα συν του Φάρου που παρ όλες τις ήττες είχα την εμπιστοσύνη και έλεγα εγώ θα παίξω για σένα και το Φάρο. Και είχα και τον Βαγγέλη τον Τσάπα ο οποίος για μένα είναι άλλο ένα κίνητρο. Όταν ένας άνθρωπος σε φέρνει, σε πληρώνει, στα παρέχει όλα, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να τον δικαιώσεις για την επιλογή του. Όλα αυτά μαζί μας έφτασαν στο τέλος να πανηγυρίζουμε.

Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις από τη χρονιά που τελείωσε;
Από τη  χρονιά που τελείωσε βάζω πρώτα τις δύσκολες. Μου έμειναν οι ήττες. Η ομάδα μου ήταν πολύ καλή και δεν ανεχόμουν να χάνουμε και μου ήρθαν τρεις ήττες απίστευτες που δυσκολεύτηκα να τις ξεπεράσω. Η πιο ωραία στιγμή δεν είναι το πρωτάθλημα αλλά ο κόσμος που για μένα είναι χαρά και ευτυχία. Και στον Αθηναϊκό υπήρχε κόσμος αλλά δεν ήταν τόσο εκδηλωτικός.

#Faros_eisai. Μια φράση που έγινε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και περιγράφει απόλυτα την κατάσταση στην ομάδα.
Είναι κάτι που το έβγαλα εγώ στην αρχή της χρονιάς, του άρεσε το πρόεδρου το πήρε και στο αντρικό. Νομίζω ότι όταν πας να παίξεις σε αυτή την ομάδα μπαίνεις σε μια οικογένεια η οποία δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη αρνητική. Έχω παίξει και σε άλλες οικογένειες αλλά στο Φάρο είναι διαφορετικά. Είναι ρομαντικά τα πράγματα και εύχομαι να παραμείνει αυτό. Και ο πρόεδρος είναι ρομαντικός και θέλει να βλέπει 10 Έλληνες να παίζουν, να έρχεται ο κόσμος να βλέπει την ομάδα και να μην πληρώνει εισιτήριο, να έρχεται για να φωνάξει για την ομάδα. Είναι ωραίο αυτό και δεν το βρίσκεις εύκολα. Όλα αυτά συνθέτουν λοιπόν το "Φάρος είσαι".    

Ποιο είναι το κίνητρο που έχει η Ζωή και συνεχίζει;
Κάθε χρόνο το καλοκαίρι, τέτοια εποχή, λέω να τελειώνω και να είναι η τελευταία μου χρονιά. Πάντα όμως βάζω ένα ερωτηματικό μέχρι την πρώτη αγωνιστική σε όποια ομάδα και αν είμαι και μετά την πρώτη αγωνιστική σκέφτομαι ότι αντέχω άλλα δυο χρόνια. Το κίνητρο που με κρατάει είναι ότι αγαπώ αυτό που κάνω και είναι ευλογία να ζεις από αυτό. Όσο αντέχει το κορμί της η Ζωή θα παίζει μπάσκετ και όσο μπορεί θα απολαμβάνει και θα δικαιώνει τους ανθρώπους που έχει κοντά της.

Ανάμεσα σε μικρές ηλικιακά αθλήτριες φέτος σαν Ζωή είχες και έναν άλλο ρόλο, αυτόν του να μεταλαμπαδεύσεις κάποια πράγματα. Τι τους έλεγες λοιπόν κατά τη διάρκεια της  χρονιάς και πως βλέπεις το μέλλον του γυναικείου;
Γενικά αυτά που δεν μου κάνανε θέλω να τα κάνω. Όταν ήμουν μικρή πήγα στον Ηρακλή στα 16 μου, δεν είχα αυτό του να μου μεταλαμπαδεύσουν κάποια πράγματα γιατί η ομάδα είχε μια διάρκεια στην Α1, ήταν πιο επαγγελματικά τα πράγματα. Δεν υπήρχε αυτό το να κάτσω να σου μάθω. Έβλεπα λοιπόν ότι ο Φάρος είχε 4-5 μικρές πολύ καλές οι οποίες ήθελαν να  μάθουν. Έρχονταν κοντά σου, έσκυβαν το κεφάλι (που είναι πολύ σημαντικό και δεν το βρίσκεις πια) και θέλουν να μάθουν και να εξελιχθούν. Με το που είδα αυτό στις αρχές είπα ότι θα βοηθήσω όσο μπορώ. Τα κορίτσια αυτά πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους, ξέρουν τι μπορούν να κάνουν καλά και χρειάζονται δυο τρεις μικρές συμβουλές. Για εμάς τις πιο μεγάλες είναι ένα χρέος αυτό.  

Έκατσα τώρα και είδα τους αγώνες της Εθνικής στην Πάτρα, έβλεπα την Εβίνα (Μάλτση) που καθόταν και μιλούσε στις μικρές και τους έλεγε μπασκετικά να κάνεις αυτό να κάνεις εκείνο. Έβλεπα την Χατζηνικολάου στον Ολυμπιακό που ασχολούνταν, την Λύμουρα το ίδιο. Αυτό πρέπει να γίνεται. Είμαστε μια γενιά η οποία είμαστε στο επίπεδο συμπεριφοράς καλύτερα από τις πιο παλιές γενιές. Ταλέντα υπάρχουν αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν προοπτικές. Μια ομάδα πρέπει να επενδύσει πάνω σε κάποιες αθλήτριες προκειμένου να υπάρχει και συνέχεια. Για μια επένδυση όμως χρειάζονται χρήματα που δεν υπάρχουν πλέον.

Το μέλλον είναι δύσκολο.  Αν ο Ολυμπιακός πάει καλά φέτος στο Eurocup τότε θα θελήσει και ο Παναθηναϊκός να ανεβάσει το τμήμα του, ίσως θελήσει και ο ΠΑΟΚ να ανεβάσει το τμήμα του και μιλάω για ομάδες που έχουν πίσω και αντρικό τμήμα και ένα μεγάλο brandname. Αν ανέβει λοιπόν το επίπεδο οι ξένες θα γίνουν τέσσερις και πέντε γιατί αν θέλεις να παίζεις στην Ευρώπη πρέπει να είσαι μπασκετικά στο ίδιο επίπεδο και με τις άλλες χώρες και στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη. Δεν βλέπω όμως να υπάρχουν Ελληνίδες να κρατήσουν το μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Έγινε το 2010 το μπαμ με τον Αθηναϊκό και πίστεψα και εγώ και οι συμπαίκτριες μου ότι κάτι θα γίνει, κάτι θα αλλάξει αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Μακάρι να το πάρει ο Ολυμπιακός. Μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία του Αθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός έμαθε από τα λάθη του, η coach Καπογιάννη έμαθε και το λέω γιατί θεωρώ ότι ήταν πολύ νωρίς να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω ότι φέτος η ομάδα του Ολυμπιακού έχει περισσότερες πιθανότητες να κάνει κάτι καλό και αν γίνει αυτό και ο ίδιος ο Ολυμπιακός θα παλέψει να ανέβει και το επίπεδο στο πρωτάθλημα και στο γυναικείο μπάσκετ.

Επιστροφή λοιπόν στην Α1;
Είναι δεδομένο ότι θα επιστρέψω στην Α1. Αλλά σε ποια ομάδα θα το δούμε στο μέλλον. Δεν είναι ψέμα ότι συμφώνησα με τον άνθρωπο που με έφερε στον Φάρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάτι οριστικό. Δεν έχω ανακοινωθεί από τον Φάρο, άρα παραμένω ελεύθερη. Πολλά ακούγονται και γράφονται, αλλά μην τα πιστεύετε όλα. Ούτε καν τα μισά. Χωρίς υπογραφές και ανακοινώσεις, τίποτα δεν είναι δεδομένο

Το στοίχημα για το Φάρο θα είναι η μετάβαση από το ρομαντικό στο επαγγελματικό. Έχουμε ένα γήπεδο που είναι βασικό, έχουμε κόσμο, έχουμε και καλό προπονητή οπότε η βάση υπάρχει. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Χρειάζεται και ισχυρή διοίκηση. Αλλιώς η ομάδα θα επιστρέψει στην Α2 ή ακόμα και στην Α' ΕΣΚΑΝΑ πριν προλάβει να το καταλάβει. Κι αν δεν υπάρχει η βιτρίνα, θα αλλάξουν όλα πολύ γρήγορα.

Μου ανέφερες ότι παρακολούθησες την Εθνική στα φιλικά της. Θα ήθελα ένα σχόλιο σου για το πως την είδες.
Εντυπωσιάστηκα. Με αυτό που είδα από όλες. Έπαιζαν πολύ καλό μπάσκετ. Σίγουρα είναι προετοιμασία και η Ρωσία και η Λευκορωσία είναι χώρες που έχουν μπάσκετ και είδα την Εθνική να τους κοιτάζει στα μάτια, να τους κερδίζει και να είναι και καλή. Εύχομαι να πάει καλά και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα γιατί το χρειαζόμαστε. Βέβαια και μετάλλιο να φέρουν, είμαι τόσο απογοητευμένη με όσο ισχύουν που θα το αφήσουμε να περάσει έτσι και δεν θα ασχοληθεί κανένας με το γυναικείο. Τουλάχιστον όμως για αυτά τα κορίτσια που παλεύουν τόσα χρόνια στην Εθνική θα είναι κάτι μια καλή θέση.