Το agapotobasket.gr συνάντησε τη "Νικ" όπως την φωνάζουν όλοι και είχε την ευκαιρία για μια άκρως απολαυστική κουβέντα γεμάτη μπάσκετ αλλά και απρόοπτα!
Στα 26 της μπορεί να μετρά ήδη 21 (!) χρόνια στα παρκέ αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι τα καλύτερα είναι μπροστά της. Άνθρωπος αυθόρμητος, που λατρεύει το μπάσκετ και είναι στρατιώτης του. Δεν φοβάται να κάνει όνειρα ενώ όταν φτάνει να περιγράψει τις στιγμές που έζησε στην Τσεχία η φωνή σπάει... και οι αναμνήσεις ζωντανεύουν.
Για τον πολύ κόσμο η Αγγελική έγινε γνωστή τον Ιούνιο του 2017. Παρόλα αυτά παίζεις μπάσκετ από 5 χρονών. Ποια είναι η πορεία σου, πως μπήκε το μπάσκετ στη ζωή σου και γιατί μπάσκετ;
Είχα εικόνα τον πατέρα μου που ήταν παίκτης του Πρωτέα Νέου Κόσμου, εκεί γνώρισε και τη μαμά μου, παντρεύτηκαν και έκαναν εμάς. Έτσι ξεκίνησα από τα 5 μου στην ομάδα του Πρωτέα Νέου Κόσμου και μετά από κει και πέρα είχα μια πορεία με κάποιες συγχωνεύσεις με το Παγκράτι και με τον Αρίωνα. Η ομάδα παρέμεινε με την ονομασία του Παγκρατίου από όπου και με απέκτησε ο Πρωτέας Βούλας και από κει και πέρα τη συνέχεια την ξέρετε. Ήμουν εφτά χρόνια στη Βούλα και τώρα πάω στον Ολυμπιακό.
Τι σε κέρδισε στο μπάσκετ και 20 και πλέον χρόνια είσαι στο χώρο;
Κάθε αθλητής για το άθλημα του λέει τα καλύτερα! Από κει και πέρα το μπάσκετ είναι ένας τρόπος ζωής. Τη στιγμή που θα μπει στο γήπεδο κάθε αθλητής σκέφτεται μόνο αυτό, πως θα γίνει καλύτερος, πως θα βελτιωθεί στα πάντα, πως θα ακούσει τους προπονητές του, σαν να είσαι ένας στρατιώτης εντός και εκτός γηπέδου γιατί πρέπει να κάνεις και άλλα πράγματα για να βγει η δουλειά και να μπορείς να είσαι όσο καλύτερος μπορείς.
Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 2017: ο κύκλος αυτός ξεκίνησε από το Νοέμβριο του 2015 με διαφορετικό ρόλο τότε για την Αγγελική και φτάνουμε στα γήπεδα της Πράγας όπου σαν βασικός "μαέστρος" πλέον καλείσαι να οργανώσεις τις συμπαίκτριες σου. Τι σε βοήθησε να αντεπεξέλθεις σε αυτή την αλλαγή ρόλου;
Καταρχήν όπως όλοι έχουν πει να τονίσουμε ότι είχαμε σημαντικές απουσίες στο Ευρωπαϊκό, απουσίες που αν μη τι άλλο μας έφτασαν στην Τσεχία και δυστυχώς δεν μπορούσαν να είναι μαζί μας. Σίγουρα ο ρόλος μου άλλαξε αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ο κάθε προπονητής ζητάει από την κάθε παίκτρια κάτι που βλέπει και που μπορεί να βοηθήσει την ομάδα και προσπάθησα να βγάλω οτιδήποτε άλλο από το μυαλό μου και να ανταποκριθώ σε αυτό το ρόλο που μου έδωσε ο προπονητής και όλη η υπόλοιπη ομάδα. Από κει και πέρα θεωρώ ότι βγήκαν κάποια πράγματα στο παιχνίδι μου, με βοήθησαν και όλες οι υπόλοιπες συμπαίκτριες μου γιατί εννοείται ότι χωρίς αυτές καμία δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει κάτι καλό και από κει και πέρα φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Υπήρξε κάποια συμβουλή από κάποιον εντός ή εκτός μπάσκετ;
Νομίζω το βλέπατε και όλοι στις οθόνες σας ότι για το οτιδήποτε γινόταν μέσα στο γήπεδο υπήρχε πάντα ένας άνθρωπος, είτε ήταν από το προπονητικό τιμ, είτε ήταν οι αρχηγοί της ομάδας, είτε ήταν οποιοσδήποτε στην ομάδα που πάντα κάτι θα είχε να μας πει είτε σαν συμβουλή και σαν ένα τρόπο να μας αφαιρέσει ένα βάρος ή κάτι που εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμαστε καλά ώστε να πάμε παρακάτω βοηθώντας όλοι μαζί την ομάδα. 
Η Αγγελική στην Τσεχία έβγαλε "νεύρο" αλλά και συγκίνηση μετά τον ημιτελικό με τη Γαλλία και την υποδοχή στο ξενοδοχείο. Πως έζησες αυτές τις στιγμές και τι σου έχει μείνει πιο έντονο;
Η αλήθεια είναι όταν περνάμε τις 4 γραμμές του γηπέδου όλοι οι αθλητές παρουσιάζουν ένα άλλο πρόσωπο, συγκεντρωμένο, με πάθος, με νεύρο, με ένταση. Είναι στοιχεία του παιχνιδιού που εμάς τους Έλληνες μας χαρακτηρίζουν. Η καρδιά, το πάθος, η ένταση, όλα αυτά είναι στοιχεία που έχει σίγουρα η κάθε μια από εμάς σε αυτή την ομάδα. Δεν έχω να πω κάτι για μέσα σε αυτό, έτσι είναι το παιχνίδι μου, παθιάζομαι, πορώνομαι, ειδικά όταν έχω τέτοιες συμπαίκτριες και βγάζουμε αυτό το πράγμα μέσα στο γήπεδο. Από την άλλη σε αυτό το Ευρωπαϊκό βγήκε και ένας άλλος χαρακτήρας δικός μου γιατί όλο αυτό που ζούσαμε ήταν κάτι ειλικρινά για μένα πρωτόγνωρο, με φανταστικές εικόνες, με πράγματα που θα μείνουν στη μνήμη κάθε μιας από μας ξεχωριστά χαραγμένα. Σίγουρα η χαρά ήταν ανείπωτη για όλα αυτά τα πράγματα.
Έχει τελειώσει ο ημιτελικός με τη Γαλλία...
Η αλήθεια είναι ειλικρινά ότι όποιος δεν έχει βγει εκτός Ελλάδας να παίξει στο εξωτερικό, να δει άλλους πολιτισμούς πως συμπεριφέρονται στο γήπεδο και μέσα και έξω νομίζω δεν μπορεί να καταλάβει τις στιγμές αυτές. Και να τις δει στην κάμερα δεν μπορεί να νιώσει κάποια πράγματα. Για εμάς ήταν ειλικρινά κάτι εξωπραγματικό. Κατεβήκαμε από το πούλμαν έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα γιατί δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τη Γαλλία και να πάμε στον τελικό αλλά από την άλλη η χαρά μας ήταν ήδη μεγάλη που φτάσαμε μέχρι εκεί. Βγαίνοντας λοιπόν από το πούλμαν βλέπουμε μια μεγάλη ομάδα υποστηρικτών της Γαλλίας να φωνάζει ρυθμικά Ελλάς Ελλάς. Το χαμόγελο αμέσως χαράχθηκε στα χείλη μας, δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε εκείνη την ώρα τι γίνεται μέχρι που άνοιξαν οι πόρτες και μπήκαμε μέσα στο ξενοδοχείο και ήταν εκεί παραταγμένη όλη η Ελληνική κερκίδα με σημαίες, με πανό, άνθρωποι των οικογενειών μας, άνθρωποι που είχαν έρθει να υποστηρίξουν την Εθνική ομάδα, άνθρωποι που ήταν ήδη εκεί από την Ελληνική κοινότητα της Τσεχίας και ήταν όλοι κάθε μέρα δίπλα μας για να μας στηρίξουν. Μπαίνουμε στο ξενοδοχείο και ήταν γεμάτο από Έλληνες, ακούμε τα συνθήματα, πανηγυρισμούς, ανθρώπους να μας κοιτάνε και να είναι περήφανοι για εμάς. Όλο αυτό το πράγμα ήταν πολύ συγκινητικό για την κάθε μια από μας ξεχωριστά. Είναι πράγματα τα οποία θα μείνουν στη μνήμη και δεν θα σβηστούν ποτέ.
Για μια ομάδα που ξεπερνάει το ταβάνι της δημιουργούνται μεγαλύτερες προσδοκίες; Ακολουθούν προκριματικά για το επόμενο Ευρωμπάσκετ αλλά και το Παγκόσμιο. Τι να περιμένει πλέον ο κόσμος από αυτή την Εθνική ομάδα;
Στον αθλητισμό η λέξη ταβάνι δεν υπάρχει. Για μένα κάθε αθλητής μπορεί να κάνει όσα όνειρα θέλει και να ξεπερνάει άμα μπορεί τον εαυτό του ακόμα και καθημερινά γιατί για μένα αυτό είναι αθλητισμός. Από κει και πέρα με την πορεία που κάναμε σίγουρα κάποιες προσδοκίες και κάποια παραπάνω θέλω γεννήθηκαν ακόμα και για εμάς τις παίκτριες. Έρχεται το παγκόσμιο, πριν από αυτό έχουμε τα προκριματικά για το επόμενο ευρωπαϊκό. Η κλήρωση θεωρείται σχετικά βατή για εμάς αλλά δεν παύει να είναι μπάσκετ. Όπως και εμείς φέτος κάναμε τις εκπλήξεις τη μια μετά την άλλη υπάρχουν ίσως και άλλες ομάδες που μπορούν να κάνουν τέτοιες εκπλήξεις γιαυτό όπως είπαμε και φέτος έτσι θα γίνει και του χρόνου και του παραχρόνου και όσο είμαστε στις Εθνικές ομάδες όλοι μας κάθε αγώνας θα είναι ξεχωριστός, με αποτέλεσμα να κάνουμε ότι καλύτερο γίνεται για να φτάσουμε αυτή την ομάδα το ίδιο ψηλά και ακόμα παραπάνω.
Σάββατο βράδυ και καθηλώνεται 1.000.000 κόσμου στις τηλεοράσεις τους για να σας δουν στον ημιτελικό με τη Γαλλία. Πως το βιώσατε αυτό τόσο με τα μηνύματα που λάβατε όσο ήσασταν εκεί αλλά και επιστρέφοντας στην Ελλάδα;
Αυτά τα νούμερα με το που τα διαβάσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο σίγουρα γιατί το γυναικείο μπάσκετ εδώ στην Ελλάδα είναι λίγο υποβαθμισμένο. Από κει και πέρα δεν είχαμε λόγια να περιγράψουμε τα μηνύματα που παίρναμε για συγχαρητήρια, για στήριξη, από τόσους ανθρώπους που απλά άνοιγαν ένα κινητό και μας έστελναν για να μας που ότι είναι δίπλα μας και ότι τους κάνουμε περήφανους. Ήταν πολλοί όλοι αυτοί και εννοείται τους ευχαριστούμε όλους. Κάθε μια από εμάς ακόμα και τώρα νομίζω δεν το συνειδητοποιεί αυτό που έχει γίνει. Αυτό το ζήσατε εδώ στην Ελλάδα εμείς εκεί στη Τσεχία είχαμε άλλη εικόνα. Ναι μεν τα μηνύματα ήταν πάρα πολλά αλλά δεν καταλαβαίναμε το μέγεθος όλου αυτού οπότε γυρίσαμε στην Ελλάδα βγήκαμε όλες να κάνουμε τις δουλειές μας, βγήκα και εγώ με σταμάτησαν από μεγάλους ανθρώπους απλά για να μου πουν ένα μπράβο, παιδάκια που ήρθαν να μου ζητήσουν μια selfie. Είναι συγκινητικό, είναι πολύ ωραίες στιγμές για κάθε αθλητή αυτές. Ήταν όλα πολύ ωραία. 
Και έρχεται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό που σημαίνει Ευρωπαϊκό ταξίδι και σε συλλογικό επίπεδο για σένα. Ποιες είναι η πρώτες σου σκέψεις τόσο για τη μετακίνηση σου όσο και για το EuroCup στο οποίο θα πάρετε μέρος.
Μεγάλη τιμή σίγουρα το να πας σε μια τέτοια ομάδα, ένα τέτοιο σύλλογο ο οποίος είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα με πολλούς τίτλους. Ένας σύλλογος που έχει αρχίσει να αναπτύσσει το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα, είναι δίπλα σε όλους και σε όλες και μας βοηθάει αυτό πάρα πολύ. Είναι η πρώτη φορά που σε συλλογικό επίπεδο θα βγω στην Ευρώπη. Εύχομαι ειλικρινά να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις όλων των ανθρώπων της ομάδας και να βοηθήσω τα μέγιστα για να κάνουμε μια πορεία που θα είναι καλή με ότι αυτό συνεπάγεται με τους στόχους που θα τεθούν από την ομάδα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα της Βούλας για όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα εκεί. Ήταν 7, πολλά για μια αθλήτρια. Μου χάρισε ένα κύπελλο από Α2 κατηγορία, το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό και θα ήθελα ειλικρινά να τους ευχαριστήσω από την καρδιά μου για αυτά που μου προσέφεραν και να ευχηθώ τα καλύτερα.
Πηγαίνεις στην ομάδα του Ολυμπιακού μαζί με τη Άννα (Σπυριδοπούλου) που είστε χρόνια συμπαίκτριες και εκεί θα συναντήσεις αρκετές που αγωνίζεστε μαζί στην Εθνική. Πόσο σε βοηθάει αυτό;
Θεωρώ ότι αυτό θα είναι μια πολύ σημαντική βοήθεια. Σίγουρα το να είσαι συμπαίκτρια με άτομα που έχεις ξαναπαίξει και παίζεις χρόνια όπως η Άννα και τα άτομα που έπαιξα τώρα στην Εθνική και συνεργάστηκα μαζί τους θα με βοηθήσει και στο παιχνίδι μου και στο παιχνίδι όλων. Ξέρουμε η καθεμία πως παίζει, πως αντιδράει και πολλά άλλα πράγματα από κει και πέρα όμως επειδή οι προπονητές είναι διαφορετικοί και το πλάνο αλλάζει βάση των προπονητών θα πρέπει να ενσωματωθούμε σε αυτό το πλάνο και από τη στιγμή που θα μας ζητηθεί κάτι καινούργιο να προσπαθήσουμε όλες να μπούμε μέσα σε αυτό.
Ποιες είναι οι προσωπικές σου φιλοδοξίες και οι στόχοι που θέτεις;
Νομίζω ότι οι φιλοδοξίες κάθε αθλητή είναι να γίνεται καλύτερος είτε αυτό είναι μέρα με τη μέρα, είτε αυτό είναι σε όλη τη χρονιά, Ότι μου ανατεθεί από τους προπονητές μου να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και να βοηθήσω την ομάδα μου να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται.
Κλείνοντας θέλουμε να στείλεις ένα μήνυμα στον κόσμο ώστε να έρθει να σας δει στο γήπεδο.
Νομίζω ότι όλος αυτός ο κόσμος που μας παρακολούθησε μπόρεσε να καταλάβει τι είμαστε ικανές, όχι μόνο οι αθλήτριες, αλλά γενικά σαν λαός να κάνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι και ειλικρινά θα θέλαμε τη στήριξη όλων για να καταφέρουμε να φτάσουμε το Ελληνικό γυναικείο μπάσκετ όσο πιο ψηλά γίνεται.
