Άλλωστε μετά από 15 χρόνια στο χώρο πρόκειται σίγουρα για μια παρουσία που δεν περνάει απαρατήρητη. Με ότι καταπιαστεί η Δώρα Παντέλη το κάνει με πάθος. Εντός των τεσσάρων γραμμών τα δίνει όλα για την ομάδα της, στο σχολείο εμπνέει και καθοδηγεί τους μαθητές της προς την καλύτερη για αυτούς κατεύθυνση, τους τελευταίους μήνες βρίσκεται και μπροστά από τον τηλεοπτικό φακό, ενώ σύντομα θα τη "δούμε" και στα νοσοκομεία όπου θα κάνει την πρακτική της στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της στην ψυχολογία.
Με λίγα λόγια της αρέσει να δημιουργεί και να προσφέρει και αυτό θέλει να κάνει και μέσα από το 3on3 για το άθλημα που αγαπάει και έχει τρέλα όπως η ίδια ομολογεί σε μια χορταστική συνέντευξη στο agapotobasket.gr.
Πως έφτασε όμως μέχρι εδώ;
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από την Άμιλλα (2001-02) όπου μαζί με την Ανθή Μπαλτά ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Μετά πήρα μεταγραφή στα Λιόσια, πήγα δανεική στις Σέρρες για ένα χρόνο για να "ψηθώ" στην Α1 και ύστερα Αμερική. Πριν πάω όμως εκεί έπαθα χιαστό με την Εθνική Νεανίδων και αναγκάστηκα να μείνω μισό χρόνο στην Ελλάδα και να πάω μετά. Σε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο από αυτό που ήταν να πάω στην αρχή.
Στην Αμερική ήταν τέσσερα χρόνια πολύ δύσκολα αλλά έμαθα πολλά πράγματα και πιστεύω άλλαξε όλη η νοοτροπία μου όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και για τη ζωή γενικότερα καθώς ήμουν από τα παιδιά που ήμουν με μια μπάλα στα χέρια συνέχεια. Το έσκαγα σκέψου από το σπίτι μου να πάω να παίξω μπάσκετ στα ανοιχτά στο ΓΣΠ το βράδυ χωρίς φώτα. Είχα στο μυαλό μου μπάσκετ μπάσκετ μπάσκετ και πήγα στην Αμερική και είδα ότι υπάρχει μεν το μπάσκετ αλλά είναι και τα πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει και αυτά είναι να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, να εξασφαλίσεις τις σπουδές σου και να μπορείς μετά μεγαλώνοντας και αφήνοντας το να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους να κάνουν ότι και εσύ. Δηλαδή το είδα λίγο πιο ρομαντικά το άθλημα από το μόνο να παίξω μπάσκετ, να βγάλω λεφτά και να είμαι μια διάσημη παίκτρια. Και με προσγείωσε λίγο. Στην Αμερική η μεγαλύτερη μου διάκριση σε εισαγωγικά είναι ότι επιλέχτηκα να γίνω αρχηγός στην κολεγιακή μου ομάδα το οποίο είναι κάτι που μου άλλαξε τελείως τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ μέσα σε μια ομάδα. Δηλαδή άρχισα να σκέφτομαι σαν παίκτρια, σαν προπονήτρια, σαν παράγοντας, όλα μαζί και προσπαθούσα να τους κάνω όλους να νιώσουν ότι είναι οικογένεια, να προσπαθήσω να εμψυχώσω τους άλλους κάτι το οποίο είναι πολύ ψυχοφθόρο αλλά και παράλληλα σε γεμίζει πάρα πολύ. Μου έδινε και εμένα ενέργεια να προσπαθώ γιατί πιστεύω ότι εμείς παίρνουμε ενέργεια από τους άλλους και για να δώσουμε πρέπει να πάρουμε. Και είναι και ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα μετά με την εκπαίδευση.
Όταν τελείωσα από την Αμερική και πήρα το πτυχίο μου σαν φιλόλογος αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με την εκπαίδευση και με τα παιδιά γενικά. Παρατήρησα ότι μου αρέσει πάρα πολύ να βοηθάω τους άλλους να μαθαίνουν πράγματα, να φτιάξουν τη ζωή τους και πριν πιάσω δουλειά στο σχολείο για επτά χρόνια έκανα ιδιαίτερα σε παιδιά που ήταν αθλητές και ήταν στη 2α και 3η Λυκείου και τους βοηθούσα να πάρουν υποτροφίες στην Αμερική. Το έβλεπα σαν να δίνω πίσω πράγματα που έχω πάρει.
Όταν έπιασα δουλειά στο σχολείο και μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι σχολικός σύμβουλος είδα ότι μου άρεσε πάρα πολύ και έτσι αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στην κλινική ψυχολογία και συμβουλευτική.
H ψυχολογία στην εκπαίδευση καθώς και η αθλητική ψυχολογία είναι οι 2 τομείς που ασχολούμαι ήδη -στην δουλειά μου αλλα και σε μεταπτυχιακό επίπεδο- και θα ήθελα αργότερα και το διδακτορικό μου να είναι πάνω σε ένα συνδυασμό και των δυο. Η αθλητική ψυχολογία καθώς και η παιδαγωγική είναι κομμάτια απαραίτητα στον αθλητισμό και δυστυχώς και στους δυο τομείς είμαστε πολύ πίσω σαν χώρα και σαν νοοτροπία. Πολλοί προπονητές ξεχνάνε ότι πρέπει πρώτα να είναι παιδαγωγοί και μετά προπονητές και πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται στα παιδιά από μικρή ηλικία με ξεχωριστό τρόπο γιατί ο καθένας έχει διαφορετική προσωπικότητα και πρέπει να τον προσεγγίζεις διαφορετικά. Είναι πολλά τα παραδείγματα που έχουμε με παιδιά που δεν προχώρησαν γιατί δεν είχαν ψυχολογική υποστήριξη από τους προπονητές τους ή γιατί πότε δεν τα προσέγγισαν με τον σωστό τρόπο. Είναι ένα κομμάτι που στην Αμερική δίνουν πολύ μεγάλη σημασία ενώ εδώ δεν ασχολείται κανείς παρόλο που είναι το πιο σημαντικό και θα έπρεπε όλες οι ομάδες να έχουν ψυχολόγο η έστω όλοι οι προπονητές να παρακολουθούν σεμινάρια αθλητικής ψυχολογίας και παιδαγωγικής.
Για να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου έχω ακόμα ένα χρόνο και θα ξεκινήσω και την πρακτική μου σε νοσοκομεία από το επόμενο τετράμηνο το οποίο απαιτεί πάρα πολλές ώρες και είναι λίγο δύσκολο να συνδυαστεί αλλά το απαιτεί το πρόγραμμα.
Είναι λοιπόν όλα αυτά που οδήγησαν δεν θα πω στο να σταματήσεις το μπάσκετ αλλά στο να μην αγωνιστείς φέτος σε καμία ομάδα;
Είμαι ένας άνθρωπος που ότι κάνω θέλω να το κάνω 100% και καλά και να είμαι επαγγελματίας. Δεν μου αρέσει η μετριότητα σε τίποτα, Αν προσπαθούσα φέτος να παίξω μπάσκετ θα το έκανα μέτρια. Με το μπάσκετ έχω τρέλα και αν αποφάσιζα να παίξω φέτος τότε κάτι άλλο θα αναγκαζόμουν να το κάνω μέτρια για να είμαι σωστή στις υποχρεώσεις της ομάδας.
Το μπάσκετ το έχω συσχετίσει στο μυαλό μου ότι χρειάζεται πολύ δουλειά και πρέπει να είσαι επαγγελματίας είτε παίρνεις 100 ευρώ είτε 10,000 το μήνα, είτε παίζεις στο τοπικό είτε στην Ευρωλίγκα. Θέλω λοιπόν όταν το κάνω να είμαι επαγγελματίας και γιαυτό πιστεύω είναι η πιο σοφή απόφαση εκ μέρους μου να μην παίξω φέτος και να δώσω αυτή την προσοχή στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου και στο 3on3 φυσικά. Άλλωστε πιο πολύ προπονούμαι τώρα απλά το κάνω στα δικά μου ωράρια.
Υπάρχει όμως κάποιο παραθυράκι για επόμενη χρονιά να σε ξαναδούμε στα παρκέ;
Αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή και επειδή εγώ έχω τρέλα με το μπάσκετ δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον και πως θα τα φέρει η ζωή. Γιατί και πέρυσι μπορεί να σκεφτόμουν ότι θέλω να παίξω και εμφανίστηκε η δεύτερη μου δουλειά στη Nova και αναγκαστικά μου πήρε και από κει κάποιες ώρες και κάποια ενέργεια αλλά δεν ξέρω. Θα το αφήσω ανοιχτό το παραθυράκι αλλά δεν ξέρω. Τώρα θέλω όλη μου η προσπάθεια αυτή που έβαζα όλα αυτά τα χρόνια στην Α1 να την βάλω στο 3on3 και ότι βγει.
Τι θέλεις να βγει;
Θέλω να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο. Ας παίξω μόνο το καλοκαίρι και ας μην ξαναπαίξω αλλά να ξεκινήσει κάτι για κάποιους άλλους. Να χτιστεί κάτι.
Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο και η Δώρα το γνωρίζει καλά αυτό.
Κακά τα ψέμματα χρειάζεται και τύχη. Έχουν συμβεί και πράγματα, υγείας πιο πολύ στη δική μου περίπτωση, που αλλάξαν τελείως την πορεία που μπορεί να είχα. Στα 17 μου έπαθα ένα χιαστό και από κει που θα πήγαινα σε ένα πανεπιστήμιο στην Αμερική που ήταν στα top-20 πήγα σε ένα άλλο. Μετά στην Ελλάδα όταν ξαναγύρισα. πήγα να παίξω στον Πρωτέα και έπαθα νέο χιαστό. Γίνανε πράγματα που με οδήγησαν αυτά στην πορεία που είχα.
Θα άλλαζες κάτι αν γύρναγες το χρόνο πίσω;
Ίσως δεν θα στεναχωριόμουν τόσο για πράγματα που δεν μπορούσα να αλλάξω όσον αφορά το μπάσκετ. Το καλύτερο που μου έχει συμβεί είναι οι δυο χιαστοί και το λέω πολύ ειλικρινά αυτό. Έχω ένα πρόβλημα που δεν θα περάσει ποτέ, το ξέρω και το αντιμετωπίζω. Έχω μάθει να είμαι πειθαρχημένη. Δεν μπορεί να μου βάλει όρια κανείς, εγώ τα βάζω στον εαυτό μου και έχω μάθει να επιμένω και να μην τα παρατάω. Μπορεί να ακούγεται κλισέ το να μην τα παρατάς ποτέ αλλά όντως ισχύει.
Σταματάς λοιπόν μετά από μια πάρα πολύ καλή χρονιά για σένα τόσο ατομικά όσο και συλλογικά καθώς με τις συμπαίκτριες σου οδηγήσατε τον Αθηναϊκό στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Τι είναι αυτό που σου μένει.
Κέρδισα τόσα πολλά πέρυσι σαν άνθρωπος που για μένα ήταν δώρο. Σταματάω και είμαι γεμάτη. Έχω μάθει πολλά πράγματα για τον εαυτό μου από τους άλλους και έχω δώσει πολλά πράγματα. Αυτό είναι ο αθλητισμός άλλωστε. Δεν ήθελα ποτέ να συνδεθώ με την κοπέλα που έμπαινε μέσα και έπαιρνε 15 ριμπάουντ. Μου αρέσει που φεύγω και μου λένε οι συμπαίκτριες μου ότι θα μας λείψουν οι κουβέντες που κάναμε στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις, πριν και μετά τους αγώνες.
Είχα στο μυαλό μου πάντα ότι όταν θα είμαι σε μια ομάδα οι πράξεις μου να είναι παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Δεν με ενδιέφερε να μπω και να βάλω 20 πόντους, όσο εγώ ήμουν καλά και μπορεί να παρακινούσα τις πιο μικρές να γίνουν καλύτερες μου αρκούσε. Αυτό που πήρα πέρυσι από τον Αθηναϊκό μου γέμισε την καρδιά μου. Στα εύκολα παιχνίδια ήθελα να βγαίνω έξω να παίζει κάποιος άλλο. Ήξερα όμως ότι πηγαίνοντας στην προπόνηση κουρασμένη και θα έδινα το 100% ένα άλλο κοριτσάκι που ήταν 15 χρονών θα σκεφτόταν ότι αυτή η κοπέλα δουλεύει συνέχεια και παίζει έτσι, πρέπει και εγώ να το κάνω, ή είναι 29 χρονών και έχει δυο χειρουργεία στα πόδια και είναι όπως είναι, πρέπει και εγώ να προσέξω το σώμα μου για να είμαι έτσι στα 30. Το άκουγα από τις μικρότερες και με γέμιζε. Πάντα ήθελα να τελειώσω οτιδήποτε κάνω είτε αυτό λέγεται τηλεόραση, είτε μπάσκετ, είτε σχολείο και να με θυμούνται σαν χαρακτήρα. Αυτός πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος στόχος για κάθε αθλητή.
Πέρυσι είδες το μπάσκετ και από μια άλλη πλευρά. Πως ήταν για σένα αυτή η εμπειρία;
Θα σου πω ότι στην αρχή δεν ήθελα καθόλου να βγω στην τηλεόραση. Δεν ήταν ποτέ ένας από τους στόχους μου να κάνω καριέρα στην τηλεόραση αν και έχω σπουδάσει δημοσιογραφία για ένα χρόνο. Όμως επειδή είχα μάθει σαν παίκτρια να διαβάζω παιχνίδια, ήμουν πολύ εξοικειωμένη με τη δουλειά αυτή να σχολιάζω αγώνες στην εκπομπή "Super Euroleague" στη Nova.Γενικά θα σου πω ότι από την πρώτη μέρα είπα ότι μου αρέσει πάρα πολύ. Είμαι κοντά σε αυτό που αγαπάω, διευρύνω τις γνώσεις μου πάνω σε αυτό το κομμάτι. Με έκανε και σκεφτόμουν αλλιώς και μέσα στο γήπεδο, δηλαδή αυτά τα πράγματα που μας λένε οι προπονητές και βαριόμαστε να δούμε βίντεο εγώ καθόμουν και τα έκανα στην εκπομπή και πέρασα στην πλευρά του προπονητή και με βοήθησε πάρα πολύ και σαν παίκτρια. Όσο πέρναγε ο καιρός και εξοικειωνόμουν είδα ότι μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είναι κοντά σε αυτό που αγαπάω πάρα πολύ και βλέπει και ο κόσμος ότι και οι γυναίκες ξέρουν μπάσκετ.
Σε όλη αυτή την πορεία έχουν υπάρξει πολλοί άνθρωποι δίπλα σου.
Φυσικά και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει τα τελευταία 15 χρόνια. Από τους ανθρώπους στην Άμιλλα που με έμαθαν μπάσκετ και τους χρωστάω πάρα πολλά πράγματα γιατί ήμουν ένα παιδί που το μπάσκετ ήταν ένας τρόπος διαφυγής από πολλές καταστάσεις που συνέβαιναν στη ζωή μου και το είδα σαν διέξοδο. Χρωστάω πάρα πολλά στο μπάσκετ γιατί ήταν εκεί να μου δώσει πράγματα που δεν είχα στη ζωή μου και δόξα το Θεό με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο και είμαι ευγνώμων για αυτό. Θα ήθελα πολύ να ευχαριστήσω τους ανθρώπους από πέρυσι στον Αθηναϊκό. Από τους προπονητές μου, τον Γαβρίλο τον Καλογερόπουλο και τη Βασιλεία τη Γκουζίνη, μέχρι τις συμπαίκτριες μου και ειδικά τις Ελληνίδες, τη Βάσω τη Δασκαλοπούλου, την Ανθή την Μπαλτά και τη Ρούλα την Καλογήρου γιατί το ήξερα μεν αλλά πέρυσι το συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο ότι είμαι πολύ γεμάτη από μπάσκετ και είμαι πολύ τυχερή που υπήρξε αυτό το γκρουπ ανθρώπων να μου δείξει πιο έντονα ακόμα τι είναι το μπάσκετ για μένα. Φεύγω απίστευτα γεμάτη από συμπεριφορές, από ανθρώπους, από συναισθήματα. Οφείλω επίσης να ευχαριστήσω δυο ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μου σε πολύ κομβικό σημείο. Ο ένας είναι ο Τάσος ο Καμπουράκης που ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε στο κομμάτι Αμερική και η Άννυ Κωνσταντινίδη που την έχω σαν πρότυπο όχι μόνο για αυτά που έχει κάνει μπασκετικά αλλά για το πως είναι στη ζωή της. Είναι ένας πολύ δυναμικός άνθρωπος, απίστευτη επαγγελματίας και σου δείχνει όλα αυτά που πρέπει να έχει μια αθλήτρια, από ήθος μέχρι εργατικότητα. Είναι το απόλυτο παράδειγμα για μένα στο πως θέλω να πορευτώ στη ζωή μου και έχω την τύχη να δουλεύω στο ίδιο σχολείο μαζί της. Και τελευταία θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που τους έτρεχα στα νοσοκομεία συνέχεια 15 χρόνια τώρα και τον αρραβωνιαστικό μου που τα τελευταία τρία χρόνια μου έχει σταθεί πάρα πολύ και είναι ο λόγος που πέρυσι κατάφερα να τα κάνω όλα.
Με τόσα διαφορετικά πράγματα λοιπόν θέλω λίγο να στα "μπλέξω" κλείνοντας. Πως θα χαρακτήριζες τη δημοσιογραφία με ένα μπασκετικό όρο;
Σκάουτινγκ
Τη διδασκαλία με ένα μπασκετικό;
Έρευνα
Το μπάσκετ με ένα όρο ψυχολογίας;
Εξάρτηση
