Αρκούν λίγα λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για μια μεγάλη προσωπικότητα. Άφησε το στίγμα της τόσο εντός γηπέδου με τα επιτεύγματα της να είναι γνωστά αλλά και εκτός αυτού όπου τα τελευταία χρόνια προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία της ως Διευθύντρια αθλητικών & καλοκαιρινών προγραμμάτων του ΑCS Athens (American Community Schools of Athens).

«Το σχολείο είναι ένα ξενόγλωσσο εκπαιδευτικό ίδρυμα με ιστορία 70 ετών στο οποίο τώρα έχουμε γύρω στις 60 εθνικότητες παιδιών που έρχονται εδώ εκ των οποίων και αρκετοί Έλληνες. Παρέχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντίστοιχο με αυτό της Αμερικής και τελειώνοντας από δω πολλά παιδιά διαλέγουν να φύγουν στη Ευρώπη, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό διαλέγει να πάει στην Αμερική ή στον Καναδά ενώ υπάρχει και ένα ποσοστό που παραμένει στην Ελλάδα. Εγώ αποφοίτησα από εδώ το ΄79, έφυγα στο εξωτερικό, γύρισα, έπαιξα μπάσκετ με τον Σπόρτιγκ αλλά επειδή ήταν ο πατέρας μου εδώ επέστρεψα και εγώ σε αυτό το σχολείο στην αρχή σαν καθηγήτρια φυσικής αγωγής και τώρα έχω διοικητική θέση και ασχολούμαι με όλα τα αθλητικά και καλοκαιρινά προγράμματα. Μέσα από το αθλητικό κομμάτι αυτό που θέλω εγώ είναι να βοηθήσω όσα παιδιά μπορώ να βρουν το δρόμο τους ειδικά όταν αυτός ο δρόμος περιλαμβάνει τον αθλητισμό. Κάθε φορά που ένα παιδί μας πάει στο εξωτερικό είναι σαν να κερδίζω το λαχείο. Ανοίγει μια πόρτα και δίνεται μια ευκαιρία που τώρα πλέον έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν είναι και εύκολο».

Μπορούν όμως να συνδυαστούν σε αντίστοιχο υψηλό επίπεδο αθλητισμός και σπουδές;
«Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούν να συνδυαστούν. Το έχω ζήσει, το έχω περάσει και από την εποχή τη δική μου στο Πανεπιστήμιο και θεωρώ ότι είναι εφικτό αρκεί να υπάρχει διάθεση και θέληση. Σίγουρα είναι δύσκολο και για να κάνεις και τα δυο σε υψηλό επίπεδο, δηλαδή μια καλή ακαδημαϊκή πορεία και μια καλή αθλητική σταδιοδρομία χρειάζεται κάποιες θυσίες. Χρειάζεται το χρόνο σου να τον μανατζάρεις σωστά. Δεν θέλω να συγκρίνω την εποχή τη δική μου με το τώρα γιατί τότε δεν υπήρχαν πολλά πράγματα που υπάρχουν τώρα. Αυτό που λέμε "noise" με την έννοια ότι τώρα με την τεχνολογία τα παιδιά μπορεί να απορροφηθούν από αυτή. Τότε θυμάμαι εγώ ήταν διάβασμα, προπόνηση, διάβασμα, προπόνηση και μια έξοδος αραιά και που. Αλλά και τα δύο γίνονται και τώρα άμα υπάρχει διάθεση και θέληση».

Ποια εποχή ήταν αλήθεια πιο "εύκολη" να γίνουν κάποια πράγματα;
«Τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά τα γύρω που σου αποσπούν την προσοχή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τότε ήταν σκοτεινή εποχή. Και καλά περνούσα και δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε τίποτα αλλά τώρα βλέπω και από τα δικά μου τα παιδιά ότι είναι "καλωδιομένοι" με κάτι της τεχνολογίας. Κακά τα ψέμματα, όλος ο κόσμος είναι τώρα "καλωδιομένος". Εκείνη η εποχή ήταν λίγο πιο αγνή, υπήρχαν δυσκολίες αλλά ακριβώς επειδή υπήρχαν δυσκολίες δεν τα περιμέναμε όλα να μας τα φέρουν στο πιάτο και θεωρώ ότι τώρα υπάρχει μια γενιά η οποία είναι λίγο περίεργη με την έννοια ότι έχει απαιτήσεις ενώ δεν θα έπρεπε να έχει, δικαιούται κάτι τη στιγμή που δεν μπορεί να παλέψει. Θεωρώ ότι, χωρίς να κακολογώ, αυτό είναι αποτέλεσμα της εποχής μας. Τώρα κάποια παιδιά τα παρατάνε χωρίς να έχουν δώσει το 100% της προσπάθειας ίσως επειδή η γενιά των γονέων, συμπεριλαμβανομένου και εμού, θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας ότι δεν είχαμε εμείς και αυτό δεν ξέρω αν έκανε και τόσο πολύ καλό. Οι εποχές είναι διαφορετικές. Και τώρα υπάρχουν δυσκολίες αλλά ο χαρακτήρας είναι που μένει πίσω από όσα υπάρχουν γύρω μας».  

Pride, Effort, Respect, Discipline, Motivation είναι οι λέξεις που συναντάς στους τοίχους του κλειστού γυμναστηρίου του ACS College. Περηφάνια, προσπάθεια, σεβασμός, πειθαρχία, κίνητρο. Πέντε λέξεις που θα μπορούσαν να αρχίζουν αυτό το κείμενο αλλά και την ίδια στιγμή να το κλείνουν. Περικλείουν όλα όσο χρειάζεται ένας νέος αθλητής προκειμένου να πορευτεί στα δύσβατα μονοπάτια του αθλητισμού, του πρωταθλητισμού αλλά και της ίδιας της ζωής. Πέντε αξίες που διαμορφώνουν χαρακτήρες και πλάθουν προσωπικότητες. Πουθενά δεν υπάρχουν οι λέξεις νίκη και επιτυχία γιατί διαθέτοντας τα παραπάνω είσαι ήδη νικητής.

«Η νίκη είναι αποτέλεσμα όλων αυτών και η επιτυχία για κάθε έναν είναι διαφορετική γιαυτό και εμείς πρεσβεύουμε αυτές τις αξίες μέσα από τους αθλητές μας.  

Δεν θα ξεχάσω ποτέ και αυτό είναι μάθημα ζωής, όταν έφυγα εγώ από εδώ πήγα στην Αμερική όντας μέλος της Εθνικής ομάδας και την πρώτη μου χρονιά έπαιζα 8 λεπτά. Με ενόχλησε αλλά τίποτα δεν μου χαρίστηκε επειδή ήμουν αυτή που ήμουν. Δούλεψα και στο δεύτερο χρόνο ήμουν στην αρχική πεντάδα. Εκεί έχουν τον δικό τους τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Ακόμα και να ήμουν καλή για να παίξω θα το έκαναν δύσκολο στην αρχή για μένα για να μου δείξουν το "δούλεψε πρώτα και μετά θα παίξεις". Αυτή η νοοτροπία εμένα μου άνοιξε τα μάτια και τα μυαλά.

Στην Ελλάδα περιμένουμε κάτι εδώ και τώρα γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι θεωρούμε. Δεν γίνεται αυτό που θέλουμε και μετά φταίει κάποιος άλλος. Τα έχω ακούσει όλα οπότε αυτό που λέω και στα παιδιά μου είναι "να δουλέψετε και όπου φτάσετε". Δεν μπορούν όλοι να παίξουν στο NBA, δεν μπορούν όλοι να παίξουν Εθνική ομάδα. Δεν μπορεί όλοι να είναι Σπανούληδες, Διαμαντίδηδες, Μάλτση, πιο παλιά Κωνσταντινίδου, ε δεν γίνεται. Όμως πας εκεί που μπορείς να φτάσεις ούτως ώστε όταν τελειώσεις να κοιτάς πίσω και να λες "i did my best". Αν πεις θα μπορούσα ή θα έπρεπε τότε αυτό είναι σαν να στέρησες από τον εαυτό σου κάτι που εσύ ο ίδιος θα μπορούσες να έχεις καταφέρει. Είναι άσχημο πράγμα να λες αχ, ίσως, αν είχα κάνει αυτό, γιατί δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω.

Δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις και να μην έχεις βάλει τα λεπτά προπόνησης. Εμένα που με έβρισκες που με έχανες ήμουν με μια μπάλα στο χέρι και εκμεταλλευόμουν κάθε λεπτό που είχα οποιαδήποτε στιγμή. Πρέπει να βάλεις χρόνο προσωπικής δουλειάς για να πετύχεις. Ήμουν κοντή και έπρεπε να αναπτύξω όλα όσα εκείνα ο ψηλός είχε από τη φύση του. Το μειονέκτημα μου στο ύψος έπρεπε να το καλύψω. Αυτός που ξεχωρίζει κάνει πολλά παραπάνω ενώ πολλοί αθλητές δεν κάνουν παραπάνω πράγματα».

Ο ρόλος της Άννης Κωνσταντινίδου δεν σταματάει με την αποφοίτηση των μαθητών της αλλά είναι δίπλα τους και στη συνέχεια παρακολουθώντας την εξέλιξη τους.  
«Είναι μεγάλη μου χαρά προσωπική και θεωρώ και το σχολείο είναι ένα από τα πράγματα που έχει αγκαλιάσει, το να βοηθάμε τους αθλητές από εδώ να πάνε στο επόμενο βήμα. Και όταν λέμε επόμενο βήμα δεν συγκρίνω μόνο το μπάσκετ της Αμερικής με το μπάσκετ της Ελλάδας. Ανοίγουν οι ορίζοντες τους. Μου δίνει τεράστια χαρά να μπορώ να βοηθάω στο να βρεθούν αυτές οι ευκαιρίες για τα παιδιά τα δικά μας και φυσικά για κάθε μπασκεμπολίστα ή μπασκεμπολίστρια ένα από τα όνειρα είναι να πάει να παίξει στην  Αμερική. Όταν καταφέρνουμε να στέλνουμε παιδιά εκεί αυτό που κάνουμε εμείς είναι να κρατάμε επαφές με τους προπονητές τους και με κάποιο τρόπο και με τα παιδιά και βλέπω λοιπόν ότι ανοίγουν οι ορίζοντες τους, βλέπουν έναν άλλο τρόπο λειτουργίας και δεν εξετάζω αν είναι σωστός ή καλύτερος αλλά είναι ένας άλλος τρόπος λειτουργίας και υπάρχει μια άλλη πειθαρχία και θεωρώ ότι αυτό για αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι ευκαιρία ζωής για το μετέπειτα. Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν φύγει και όχι μόνο από το μπάσκετ αλλά από όλα τα αθλήματα. Η Πηνελόπη η Παυλοπούλου φέτος τελειώνει, δεν ξέρω αν θα γυρίσει πίσω ή όχι. Ο Μάλαμας ο κολυμβητής έχει πάει στη Φιλαδέλφεια σε ένα πανεπιστήμιο, είναι δευτεροετής και είναι ευχαριστημένοι από αυτόν. Είναι ένα άλλο βήμα αυτό που τους παρέχουμε, είναι ευκαιρίες αλλά θα πρέπει να δουλέψουν. Κάποιοι πήγαν και γύρισαν γιατί δεν αντέχουν την αλλαγή της νοοτροπίας, κάποιοι δεν άντεξαν να είναι μακριά από τον τόπο τους αλλά οι περισσότεροι έχουν αρπάξει τις ευκαιρίες. Και εγώ όταν έφυγα 17,5 χρονών από το σπίτι μου δεν πέρασα καλά την πρώτη χρονιά αλλά μέσα από το μπάσκετ βρήκα ένα κοινωνικό σύνολο που μου ταίριαζε. Δεν είναι όλα ρόδινα και ίσως αυτό κάποια παιδιά να μην μπορούν να αντέξουν, τις πρώτες δυσκολίες.Γιατί το δεύτερο χρόνο έχουν βρει τις άκρες τους».    

Οι σωστές βάσεις μπαίνουν όμως λίγο νωρίτερα, στην ACS Athens Sports Academy η οποία μεγαλώνει και μετά το τένις και την κολύμβηση πλέον έχει και μπάσκετ.
«Στο σχολείο μας έχουμε αναπτύξει μια πολύ καλή ακαδημία τένις με 4 γήπεδα και έχουμε και μια ακαδημία κολύμβησης όπου καθημερινά αθλούνται γύρω στα 180-190 παιδιά. Σε αυτές τις ακαδημίες προωθούμε πρωτίστως την εκμάθηση του αθλήματος, Φυσικά αν υπάρχει ένα ταλέντο θα το δουλέψουμε χωρίς να είναι αυτοσκοπός να βγάζουμε τενίστες, ούτε κολυμβητές. Σε αυτές τις δυο ακαδημίες προσπαθούμε να τους μάθουμε τα βασικά και τις αξίες που πρεσβεύουμε. Έτσι λοιπόν με αυτό σαν επίκεντρο φέτος ξεκινήσαμε και την ακαδημία μπάσκετ. Επί σειρά ετών όλοι μου έλεγαν μα πως και εσύ δεν κάνεις ακαδημία μπάσκετ. Ίσως δεν ήταν στις προτεραιότητες μου γιατί είχα επικεντρωθεί σε αυτά που είχα ήδη ξεκινήσει. Φέτος λοιπόν ξεκίνησε δειλά δειλά μια ακαδημία με παιδιά ηλικίας από 5-6 χρονών και το μπάσκετ μαθαίνεται μέσα από το παιχνίδι και πιστεύω ότι θα μπούμε δυνατά και από του χρόνου θα κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Μας ενδιαφέρει να μάθουμε στα παιδιά μέσα από το παιχνίδι να αγαπάνε τον αθλητισμό είτε είναι τένις, είτε είναι κολύμβηση ή μπάσκετ».

Ανάμεσα στα γήπεδα και με την  κουβέντα να περιστρέφεται γύρω από τον αθλητισμό δεν θα μπορούσαμε να μην γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να μάθουμε τις στιγμές εκείνες που ακόμα και τώρα η Άννη Κωνσταντινίδου στέκεται όταν θυμάται την αθλητική της καριέρα.
«Μια στιγμή ήταν όταν έφυγα από τη Γλυφάδα και πήγα στον Σπόρτιγκ. Εκεί μπορώ να πω ήταν μια άσχημη εποχή γιατί έφυγα από τη Γλυφάδα όχι με τον τρόπο που ήθελα εγώ να φύγω. Μιλάμε πριν από 30 χρόνια και φυσικά πλέον δεν έχω θέματα με κανέναν αλλά έτυχε κιόλας όταν έφυγα από τη Γλυφάδα να είναι η στιγμή που έφυγα και για Καναδά και έτσι δεν μπορώ να πω ότι μου κόπηκε το μπάσκετ. Πήγα έπαιξα στη Αμερική και γύρισα στον Σπόρτιγκ. Εκεί ήταν αυτό που λένε οι Αμερικάνοι "life changing". Πήγα τότε σε μια δυναστεία όπου στην ομάδα ήταν η Καίτη η Βλαντή. Ήμουν 17-18 χρονών και εκεί ήταν ένα κομβικό σημείο για την περαιτέρω καριέρα μου. Στο Σπόρτιγκ έζησα 13 χρόνια με το συχωρεμένο το Ζούγκλα, τον Σακόπουλο. Θυμάμαι όλη μου την καριέρα αλλά τα δυο Final-4 ήταν πραγματικά κάτι το ανεπανάληπτο. Τότε ήμασταν ο Άρης του γυναικείου και θεωρώ ότι λόγω των Final-4 άρχισε ο κόσμος να ασχολείται με το μπάσκετ γυναικών τότε».

Με 1.000.000 τηλεθεατές να έχουν παρακολουθήσει το Ευρωμπάσκετ το περασμένο καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να μην είναι μια από αυτούς.
«Ήταν πολύ ωραίο που και οι δημοσιογράφοι και η τηλεόραση ασχολήθηκε. Εγώ πρώτη φορά είδα τόσους πολλούς αγώνες της Εθνικής στην τηλεόραση. Αυτό σημαίνει ότι το μπάσκετ των γυναικών μπήκε σε κάποια σπίτια. Η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη για να κάνει κάτι ευρέως γνωστό. Με χαροποίησε πολύ το γεγονός αυτό. Φυσικά η πορεία ήταν πολύ καλή, τη θέση που πήραν την άξιζαν και μακάρι να υπάρχει συνέχεια. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιος στην ΕΟΚ σκέφτεται την ανανέωση της Εθνικής ομάδας ώστε να δουλευτούν οι μικρές ούτως ώστε αυτό που έγινε να μην είναι μια αναλαμπή. Με μεθοδικότητα μπορεί να γίνει».

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εφόδιο που σας έδωσε ο αθλητισμός και η συμβουλή που δίνεται στα παιδιά που είναι στο σχολείο;
«Να κοιτάω τα πράγματα σφαιρικά. Σε πολλούς λέω "there is more to life than basketball". Ναι μεν το μπάσκετ και ο αθλητισμός ακόμα και τώρα είναι το πάθος μου όμως αυτό που μου έμαθε ο αθλητισμός, αλλά το είχα και από τους γονείς μου γιατί και ο πατέρας μου ήταν γυμναστής, ήταν το να είσαι ταπεινός. Έπαιξα μπάσκετ και έκανα αυτά που έκανα, οκ. Πρέπει όμως πέρα από αυτό να αντιμετωπίζω τη ζωή με τα προβλήματα της, με τις χαρές της και με ένα τρόπο σωστό. Ο αθλητισμός μου έμαθε ότι για ότι κάνω θέλει σκληρή δουλειά και σε ότι κάνω έχω βάλει τις ώρες που χρειάζεται και παραπάνω για να πετύχω το σκοπό μου. Έχω κάνει και ανώμαλο δρόμο και Μαραθώνιο. Στη δουλειά μου είμαι από τις 8μιση το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Μου αρέσει αυτό που κάνω άρα θεωρώ ότι αυτό που έμαθα από τον αθλητισμό είναι ότι για να πετύχεις πρέπει να έχεις το πάθος, την όρεξη για δουλειά και να μπορείς να καταλάβεις ότι τα πάντα δεν είναι η μπάλα. Χτύπα ξύλο κάποιος θα χτυπήσει, θα πρέπει να μπορεί να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες και πρέπει να λύνει και τα θέματα με ένα μεθοδικό τρόπο και αυτό το έμαθα όχι σε μια νύχτα αλλά μέσα στην πορεία μου».

Έχοντας απέναντι σου έναν άνθρωπο που έχει φτάσει την δική του κορυφή η ερώτηση του αν θα άλλαζε κάτι αν θα ξεκινούσε τώρα έρχεται αβίαστα με την απάντηση να δίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Όχι. Δεν μετάνιωσα που έφυγα έξω, εκεί πήρα και άλλα εφόδια, με έκανε και λίγο πιο σκληρή. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Θα έκανα το ίδιο πράγμα με όλες τις θυσίες. Μετά τη γέννηση της κόρης μου σταμάτησα και πολλοί με ρωτούσαν γατί δεν συνέχισα. Δεν συνέχισα για δυο λόγους. Γιατί έφτασα εκεί που μπορούσα να φτάσω την εποχή εκείνη, δεν είχα κάτι άλλο εγώ να προσφέρω στο μπάσκετ και το μπάσκετ δεν είχε κάτι άλλο να μου προσφέρει. Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω οικογένεια ένα καρπούζι θα έπρεπε να το αφήσω οπότε ήταν μια συνειδητή απόφαση παρόλο που το σώμα μου έδειχνε ότι μπορούσα να παίξω και άλλο. Έκανα αυτό που έκανα είκοσι χρόνια. Με γέμισε. Πήρα και έδωσα. Ήταν καιρός τότε να δώσω από άλλο πόστο και τώρα συνεχίζω να δίνω από εδώ μέσα και με τα σεμινάρια των προπονητών που κάνουμε. Στο γενικό οικοδόμημα του μπάσκετ ένα μικρό λιθαράκι συνεχίζω και το προσφέρω και αυτό με γεμίζει όσο και όταν έπαιζα».

*Ευχαριστούμε πολύ την Άννη Κωνσταντίδου για την παραχώρηση των φωτογραφιών από το προσωπικό της αρχείο.