Η νεαρή γκαρντ, που σπουδάζει στη Γυμναστική Ακαδημία και είναι έτοιμη να ξαναδώσει εξετάσεις βάζοντας νέους στόχους, μετά από μια απαιτητική χρονιά με την φανέλα του Κρόνου Αγίου Δημητρίου, όπου πανηγύρισε την άνοδο στη Α1 Γυναικών, μίλησε στο Agapotobasket.gr, σε ένα διάλειμμα ανάμεσα σε διάβασμα και ατομικές προπονήσεις.
Μια δύσκολη και απαιτητική χρονιά ολοκληρώθηκε. Ποιος είναι ο απολογισμός που κάνεις;
Η φετινή μπασκετική χρονιά στον Κρόνο ήταν η καλύτερη που έχω ζήσει, όχι μόνο από άποψη αποτελέσματος αλλά και από πολλές απόψεις. Από πλευράς κλίματος ήμασταν μια οικογένεια, αγωνιστικά ήμασταν όλες αθλήτριες που θέλαμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω, από προπονητικής απόψεως επίσης ήταν πολύ καλή χρονιά και γενικά ήταν όλοι δίπλα μας, κοντά μας. Είχαμε πολλές δυσκολίες, στην πορεία έφυγαν τρεις παίκτριες οι οποίες ήταν σημαντικές για την ομάδα, παρόλα αυτά πιστέψαμε στους εαυτούς μας και καταφέραμε να φτάσουμε εκεί που στη αρχή κανείς δεν πίστευε ότι μπορούμε.
Φτάνει η στιγμή για τον αγώνα στην Πάτρα που κρίνει ουσιαστικά τη χρονιά.
Τελείωσε το πρωτάθλημα μια εβδομάδα πριν το Πάσχα και το παιχνίδι για την άνοδο έγινε 12 Μαΐου. Είχαμε πάρα πολύ καιρό να προετοιμαστούμε κάτι που είναι και καλό αλλά αποσυντονίζεσαι και αγωνιστικά καθώς χάνεις το ρυθμό σου. Η αγωνιστική απραξία σε αγχώνει και δεν είναι ότι καλύτερο. Κάναμε μια πάρα πολύ καλή προετοιμασία. Μπήκαμε στο παιχνίδι αγχωμένες και ο coach προσπαθούσε να μας πάρει το άγχος. Ήταν η πρώτη φορά που ζούσαμε κάτι τέτοιο. Ήταν ένας αγώνας χωρίς αύριο. Kερδίζοντας ήμασταν στην Α1. Ο ΠΑΣ Γιάννενα είχε πάρα πολύ κόσμο στο γήπεδο, που δημιούργησε μια φανταστική ατμόσφαιρα. Αφήσαμε το καλύτερο παιχνίδι μας για το τέλος. Κάναμε ένα πάρα πολύ καλό ημίχρονο, το καλύτερο που έχουμε κάνει όλη τη χρονιά. Όταν άκουσα το τελευταίο σφύριγμα, επειδή ήμουν στον πάγκο το μόνο που σκέφτηκα ήταν να τρέξω να αγκαλιάσω τον coach. Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά που την βιώσαμε πολύ έντονα όλες και εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα και δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Αυτή τη χρονιά θα την θυμάμαι για πάντα.
Τι είναι αυτό που σας είπε ο προπονητής σας πριν τον αγώνα;
Ο coach Νανάκος πριν τον αγώνα μας είπε ότι το αξίζουμε όλο αυτό, έχουμε κάνει μια φοβερή προσπάθεια σε σχέση με ότι προέκυψε όλη τη χρονιά. Μας είπε να σκεφτούμε όλο τον κόπο που έχουμε κάνει, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, να τα δώσουμε όλα, να παίξουμε την άμυνα που ξέρουμε, να βγάλουμε ενέργεια και ήταν σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε. Μας το πέρασε όλο αυτό και μπήκαμε πολύ δυνατά στο γήπεδο παίρνοντας την άνοδο που τόσο θέλαμε.
Τι τίτλο θα έβαζες σε αυτή τη χρονιά;
Είναι πολλά τα συναισθήματα αλλά θα έβαζα την λέξη οικογένεια για την ομάδα μας φέτος. Όσο κλισέ και αν ακούγεται αν δεν ήταν έτσι δεν θα πετυχαίναμε τίποτα.
Από όλα τα αθλήματα γιατί μπάσκετ; Πως μπήκε το "μικρόβιο" μέσα σου;
Είχαμε ξεκινήσει με την αδερφή μου πολεμικές τέχνες από πολύ μικρές, φτάσαμε στη μαύρη ζώνη, την πήραμε και θέλαμε να ασχοληθούμε και με ένα ομαδικό άθλημα. Θέλαμε ποδόσφαιρο αλλά επειδή δεν υπήρχε στο Γαλάτσι μας βρήκε ένας άνθρωπος στο γήπεδο και μας είπε ελάτε να δοκιμάσετε μπάσκετ. Πήγαμε και έτσι κολλήσαμε. Μετά από δυο εβδομάδες μπήκαμε και στο αγωνιστικό τμήμα, στις παγκορασίδες. Έτσι ξεκινήσαμε και δεν ξεκολλήσαμε ποτέ. Στην αρχή έπαιξε σημαντικό ρόλο ο πολύ καλός προπονητής που είχαμε, ο οποίος μας έκανε να αγαπήσουμε το άθλημα, να ασχοληθούμε πολύ με αυτό. 'Ήμασταν παιδιά που μας άρεσε ο αθλητισμός, παρόλο που δεν προερχόμαστε από αθλητική οικογένεια, οπότε δεν ήταν και πάρα πολύ δύσκολο.
Τι σημαίνει το μπάσκετ για σένα;
Προγραμματίζω πλέον την καθημερινότητα μου γύρω από το μπάσκετ, γύρω από τις προπονήσεις, από την ομάδα μου. Πάντα προηγείται το μπάσκετ σε οτιδήποτε άλλο κάνω και θα το χαρακτηρίσω σαν τρόπο ζωής πλέον. Από τη στιγμή που ξεκινάς να βρίσκεται στον πρωταθλητισμό μοιραία γίνεται τρόπος ζωής αλλιώς δεν μπορείς να πετύχεις.
Ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα όνειρα σου;
Όπως όλες οι νεαρές παίκτριες θέλω να φτάσω να αγωνίζομαι στην Εθνική Γυναικών και να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα φτάνοντας όσο πιο ψηλά μπορώ. Θέλω να παίξω στην Α1, αλλά πάνω από όλα θέλω να γίνομαι καλύτερη συνεχώς μέσα από την σκληρή δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου. Αυτό είναι το μόνο που σκέφτομαι.
Κεφάλαιο Εθνική ομάδα. Έχεις περάσει με επιτυχία από τις "μικρές" Εθνικές.
Είμαι μέλος στις μικρές εθνικές ομάδες έξι χρόνια. Ήταν πραγματικά πολύ ωραία όλα τα καλοκαίρια και ήταν και μεγάλη εμπειρία το καθένα ξεχωριστά. Φτάσαμε να κάνουμε και εμείς κάποια πράγματα τιμώντας το εθνόσημο με τον καλύτερο τρόπο. Την τελευταία μου χρονιά, φεύγοντας από το γήπεδο συγκινήθηκα πάρα πολύ. Είναι ένα κεφάλαιο πολύ μεγάλο για κάθε αθλητή η Εθνική ομάδα και ύψιστη τιμή. Η Εθνική Γυναικών τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να τραβήξει τα βλέμματα πάρα πολλών, ακόμα και ανθρώπων που δεν γνώριζαν ότι υπάρχει γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα και αυτό αξίζει πολλά συγχαρητήρια σε όλους, προπονητές και αθλήτριες που δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η Εθνική Γυναικών δημιουργεί πολύ δυνατά συναισθήματα, το ίδιο και σε εμένα και σίγουρα στο μέλλον θέλω να αποτελέσω μέλος της. Θα δουλέψω σκληρά ώστε κάποια στιγμή να αγωνιστώ με την φανέλα της Εθνικής.
Αθλητισμός και Σπουδές. Πως συνδυάζονται;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα και για μένα που δίνω ξανά εξετάσεις. Άμα όμως θέλεις κάτι πολύ τα συνδυάζεις όλα, απλά κάνεις πολλές θυσίες. Όταν όμως έχει στόχους και δουλέψεις πολύ θα πετύχεις. Οι σπουδές για κάθε νέο είναι απαραίτητες, ειδικά όπως είναι τα πράγματα στην χώρα μας. Οι γνώσεις όμως δεν έρχονται μόνο μέσα από το χαρτί που θα αποκτήσεις. Πρέπει και ο ίδιος να "ψάχνεσαι" συνεχώς και να κυνηγάς το καλύτερο ώστε να εξελίσσεσαι σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πτυχία αλλά συνεχώς αναζητούν πράγματα και είναι πολύ πιο αξιόλογοι από κάποιους που μπορεί να έχουν και δέκα χαρτιά. Δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον μόνο από τον τίτλο σπουδών του καθώς η βαθειά γνώση έρχεται μέσα από τη συνεχή προσωπική αναζήτηση.
Θα σκεφτόσουν ποτέ το εξωτερικό;
Σίγουρα κάθε παίκτρια το έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της καθώς είναι μια μεγάλη εμπειρία. Βλέποντας και την coach Καφαντάρη που πήγε στη Δανία και μας έδειξε πολλά πράγματα για το έξω και πως αντιμετωπίζεται μια αθλήτρια στο εξωτερικό,γεννιέται η επιθυμία. Σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θέλω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και εγώ να δω αν μπορέσω να τα καταφέρω.
Η επόμενη μέρα και η επόμενη σεζόν για την Αγγελική;
Η επόμενη μέρα, παράλληλα με το διάβασμα, έχει και ξεκούραση που είναι απαραίτητη για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας. Η σεζόν που τελείωσε κράτησε πάρα πολύ. Από κει και πέρα θα βάλω κάτω τις προτάσεις που θα έχω, θα βάλω κάτω τις προτεραιότητες που έχω και θα αποφασίσω. Σίγουρα θέλω να παίξω Α1 του χρόνου, δεν το κρύβω. Θέλω να είμαι σε μια ομάδα που θα έχω αγωνιστικό ρόλο και όχι απλά να υπάρχω στην ομάδα. Θέλω ένα προπονητή, αν δεν είναι αυτός ο coach Νανάκος, που θα μου δώσει την ευκαιρία να βγάζω σε κάθε παιχνίδι τον καλύτερο μου εαυτό.
Ανέφερες παραπάνω την πολύ καλή συνεργασία με τον coach Νανάκο.
Θέλω να πω πολλά πράγματα για τον κ. Νανάκο. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Θεωρώ σαν προπονητής υπάρχουν λίγοι σαν αυτόν στην Ελλάδα. Μπορεί να έχει λίγο περίεργο τρόπο στο γήπεδο αλλά πραγματικά είναι ένας άνθρωπος πολύ αξιόλογος, με βαθειά γνώση του αθλήματος. Σε εκείνον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του Κρόνου φέτος. Εμείς σαν νεαρές αθλήτριες δεν είχαμε τις εμπειρίες που είχαν άλλες αθλήτριες και σε πολλά πράγματα ο coach κάλυπτε τις δικές μας αδυναμίες. Για μένα είναι μεγάλο κομμάτι αυτός ο προπονητής και θέλω να τον ευχαριστήσω και δημόσια για όσα μου έδωσε.
Ποιος άλλος σε έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Η αδερφή μου η δίδυμη με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Κάποτε μου είπε δυο πράγματα τα οποία τα ακολούθησα και εν τέλει έχουν αρχίσει και παίρνουν το δρόμο τους κάποια πράγματα. Ένας προπονητής επίσης που με έχει σημαδέψει πάρα πολύ είναι ο πρώτος προπονητής που είχα όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Λέγεται Άκης Χρυσικάκης και πλέον έχει σταματήσει να προπονεί αλλά πραγματικά με σημάδεψε. Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν πάντα δίπλα μου και μου έλεγε να μην παρατήσω ποτέ τα όνειρα μου.
Σταυριανή και Αγγελική. Δίδυμες με κοινή αρχή, κοινή πορεία για πολλά χρόνια αλλά πλέον αντίπαλες.
Με την Σταυριανή ήμασταν επτά χρόνια συμπαίκτριες, τα τελευταία δυο έχουμε χωρίσει. Θέλαμε να παίξουμε σε διαφορετικές ομάδες. Ήθελε η κάθε μια να δοκιμάσει χωριστά τις δυνάμεις της, να μην έχει την άλλη συνεχώς δίπλα της. Το δέσιμο που έχουν τα δίδυμα είναι ιδιαίτερο και η μια πάντα υποστήριζε την άλλη. Θέλαμε να χωρίσουμε για να πάρει η καθεμία ένα ρόλο στην ομάδα της, να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε και μας έκανε πάρα πολύ καλό γιατί και εκείνη είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Μελίσσια και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Κάποια στιγμή στο μέλλον σίγουρα θα είμαστε και πάλι συμπαίκτριες. Μάλιστα φέτος σε μεταξύ μας παιχνίδι κρίθηκε και η δεύτερη θέση και ήταν λίγο περίεργα. Πριν από τον αγώνα με τα Μελίσσια ξέραμε ότι αν κερδίζαμε ή αν χάναμε με λιγότερο από επτά πόντους θα ήμασταν εμείς στη δεύτερη θέση σε αντίθεση με τα Μελίσσια που είχαν ένα ακόμα δύσκολο παιχνίδι με τον Φάρο Κερατσινίου.
Όταν παίζαμε μαζί συνεργαζόμασταν με κλειστά τα μάτια, είχα πάντα κάποιον που τον κοίταζα και μου έβγαζε σιγουριά ότι κάτι καλό θα γίνει. Τώρα την κοιτάζω σαν αντίπαλο και συγκινούμαι. Από κει και πέρα, ως αντίπαλο τη σέβομαι πάρα πολύ και σίγουρα όλο αυτό μου προκαλεί και μια συναισθηματική φόρτιση το οποίο πρέπει να το διαχειριστώ. Ξεκινούσαμε μαζί από το σπίτι, φτάναμε στο γήπεδο και εκεί πηγαίναμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις προς τα αποδυτήρια μας. Μπαίνοντας στο παρκέ το ξεπερνάς και κοιτάς την ομάδα σου και όλο αυτό σε βοηθάει να γίνει και καλύτερος άνθρωπος και καλύτερη παίκτρια. Το μπάσκετ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Στο σπίτι μόνο για μπάσκετ συζητάμε. Και ο μπαμπάς μας το λατρεύει και συζητάμε ατελείωτες ώρες. Παρακολουθούμε και πάρα πολύ γυναικείο αλλά και Ευρωλίγκα καθώς το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι πιο κοντά σε εμάς.
