Όταν κάποιος σκέφτεται τον μπασκετικό Ολυμπιακό, το μόνο πράγμα που δεν του έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη «βαρετός». Κάθε παιχνίδι μετατρέπεται σε «πεδίο μάχης». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μπορεί οι «ερυθρόλευκοι» να μην παρουσιάζουν το επιθετικό θέαμα άλλων ομάδων, όμως, η φιλοσοφία που τους διέπει αποτελεί τον «πολιορκητικό κριό» των προσπαθειών τους.
Άλλωστε, από πότε η κατάθεση ψυχής, αλλά και η νοοτροπία του νικητή θα μπορούσε να χαρακτηριστούν βαρετά; Σύμφωνοι, τα παιχνίδια των Πειραιωτών είναι ακατάλληλα για καρδιακούς. Όμως, το δυναμικό και ταυτόχρονα λεπτεπίλεπτο, σαν ορχηστική παράσταση, παιχνίδι της παρέας των Σπανούλη και Πρίντεζη, που βασίζεται τόσο στην τέλεια εφαρμογή των βασικών του αθλήματος όσο και στο ταλέντο των προσωπικοτήτων που διαθέτει η ομάδα, δημιουργούν ένα πρωτόγνωρο μείγμα, το οποίο, όσο και αν ψάξει κάποιος δε θα το βρει, στην παρούσα φάση, πουθενά στην Ευρώπη.
Το μεγαλύτερο «παράσημο» του Ολυμπιακού, μολονότι οι αποτυχίες, όπως τόνισε και ο μεγάλος αρχηγός μετά το τέλος του τέταρτου αγώνα στο ΣΕΦ, είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι ότι έχει μάθει να αγωνίζεται και να παλεύει σαν σύνολο. Είτε κερδίσει είτε χάσει.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τα συστήματα και τις αναλύσεις επί αναλύσεων που πραγματοποιούνται σε κάθε προπόνηση. Σε ματς που κρίνονται προκρίσεις και τίτλοι, ο πρώτος και τελευταίος παράγοντας που οδηγεί στην επιτυχία ή την αποτυχία είναι η θέληση, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την ψυχική και την πνευματική δύναμη του κάθε ανθρώπου.
Ο αθλητισμός, ως υποσύνολο της καθημερινότητάς μας, θα ήταν αδύνατο να αποτελεί εξαίρεση. Η φετινή πορεία της οικογένειας που χτίζεται στο Φάληρο, από τους προέδρους μέχρι τον επιστάτη του ΣΕΦ, μετά τη δύσκολη και απρόβλεπτα ανατρεπτική εκκίνηση της φετινής χρονιάς, είναι η συνέχεια μίας προσπάθειας που ξεκίνησε πριν 10 χρόνια και άρχισε να υλοποιείται με τον ερχομό του Ντούσαν Ίβκοβιτς και συνεχίστηκε επί των ημερών του Γιώργου Μπαρτζώκα και του θριάμβου στο Λονδίνο, μολονότι πέρυσι, ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που έχει αναρριχηθεί στην κορυφή της Ευρώπης, δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στη «Γη της Επαγγελίας», εντός και εκτός συνόρων.
Αρκετά, όμως, με το παρελθόν. Επίσης, δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε το μέλλον, καθώς το Final 4 της Μαδρίτης βρίσκεται περίπου 20 μερόνυχτα μακριά. Υπάρχουν στιγμές όπου τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα, τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά και, πρωτίστως, βλέπουμε να γεννιούνται μπροστά μας ήρωες.
Όσα συμβαίνουν στην παρούσα φάση από τον Ολυμπιακό θα μνημονεύονται στο μέλλον ως ένα θρυλικό κομμάτι της ευρωπαϊκής καλαθόσφαιρας. Ας το απολαύσουμε.
