Ο νεαρός γκαρντ, μίλησε στο agapotobasket.gr και την Σεβαστή Βρακατσέλη, για την διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, για το καλοκαίρι στο Μπιλμπάο, την Εθνική Ομάδα, αλλά και το μεγαλύτερο όνειρο του: να σηκώσει ένα πρωτάθλημα στον Λευκό Πύργο.
Ανήκεις στην κατηγορία των «ξενιτεμένων». Τι σε έκανε να αποφασίσεις για δεύτερη φορά να κάνεις αυτό το βήμα;
«Τα τελευταία χρόνια το είχα στο μυαλό μου, καθώς οι συνθήκες και τα πράγματα στο χώρο μου, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Η εμπειρία μου ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012, όταν με κάλεσε ο coach Κατσικάρης να συμμετέχω στη προετοιμασία της ομάδας του, της Μπιλμπάο. Εκεί όλα ήταν ιδανικά, αλλά το γεγονός ότι η ομάδα άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα με ανάγκασε να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η συνέχεια με βρήκε στη Lucoil, ομάδα που είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και, τελικά, με κάλυψε σε πολλά πράγματα που αναζητούσα, όπως και τo γεγονός ότι είχε συμμετοχή στο Eurocup».
Πως είναι η ζωή στην Βουλγαρία;
«Εδώ στη Βουλγαρία τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Η ομάδα είναι αρκετά οργανωμένη και ο παίκτης δεν έχει να σκέπτεται τίποτα άλλο παρά μόνο το μπάσκετ. Στο μέρος το οποίο βρίσκομαι εγώ, το Pravets, η ζωή είναι απλή και ήρεμη μακριά από τους ρυθμούς μεγάλης πόλης, αφού η Σόφια είναι 50 χλμ από εδώ. Αξίζει να αναφέρω ότι οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί και ευγενικοί και έχουν συμπάθεια στους Έλληνες, πράγμα που το βιώνω κι εγώ».
Ποιες είναι οι διαφορές με την Ελλάδα εντός και εκτός παρκέ;
«Καταρχήν, η Ελλάδα είναι μια από τις πιο όμορφες χώρες και δύσκολα κάποιος μένει μακριά της. Οι διαφορές που έχει η Βουλγαρία με τη χώρα μας εντός παρκέ είναι αρκετές, καθώς το επίπεδο εδώ είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Υπάρχουν μόνο 3-4 ομάδες που είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με μας και σημαντικό είναι να αναφέρω ότι η Lucoil είναι πρωταθλήτρια τα τελευταία 11 χρόνια. Εκτός παρκέ οι διαφορές δεν είναι πολλές, καθώς και εδώ βλέπει κανείς ομοιότητες και ίδια κουλτούρα με τη δικιά μας. Η Σόφια έχει αναβαθμιστεί πολύ και έχεις να κάνεις τα πάντα. Σίγουρα, όμως, μου λείπει ο καφές στη παραλία της Θεσσαλονίκης!»
Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Ισπανία-Βουλγαρία: Ποιες στιγμές της μέχρι τώρα διαδρομής σου ξεχωρίζεις;
«Σίγουρα το γεγονός ότι ήμουν μέλος σε 3 από τις πιο ιστορικές και επιτυχημένες ομάδες της Ελλάδας είναι από μόνο το ξεχωριστό. Η χρονιά, όμως, με τον ΠΑΟΚ το 2007-2008, στην οποία είχα πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και η εμπειρία μου από τον Παναθηναϊκό είναι οι στιγμές που ξεχωρίζω».
Πως θα χαρακτήριζες τον κάθε σταθμό της καριέρας σου μέχρι τώρα;
Αστέρια Πανοράματος:
«Στα Αστέρια ξεκίνησα σε ηλικία 6 χρονών και είχα την τύχη να έχω δίπλα μου για πολλά χρόνια τον coach Θόδωρο Ροδόπουλο, ο οποίος με βοήθησε να μάθω όσο το δυνατόν καλύτερα τα μυστικά του μπάσκετ».
Σ.Α.Α. Κολλεγίου Ανατόλια:
«Στο Ανατόλια έμεινα για μια χρονιά όπου ήταν το «ένα βήμα παραπάνω» για μένα, πριν καταλήξω στην Α1. Ήμουν συμπαίκτης με τον αδελφό μου, ο οποίος είναι ακόμα αρχηγός της ομάδας και φέτος ανέβηκαν και πάλι κατηγορία».
Π.Α.Ο.Κ.
«Στη Θεσσαλονίκη έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα με τον ΠΑΟΚ και σίγουρα οι στιγμές και οι αναμνήσεις που έχω από εκεί όταν ήμουν μικρός και ξεκινούσα την καριέρα μου είναι μοναδικές».
Παναθηναϊκός:
«Δυο χρόνια στον Παναθηναϊκό αποκόμισα τεράστιες εμπειρίες, καθώς ήμουν στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την στιγμή και υπό τις οδηγίες του κορυφαίου Zelico Obradovic. Κατέκτησα πρωταθλήματα, κύπελλο και μια Ευρωλίγκα».
Άρης:
«Τρία χρόνια στον Άρη κατάλαβα το πόσο μεγάλη ομάδα είναι και την ιστορία που έχει. Από εκεί είχα τη κακή εμπειρία του τραυματισμού μου που με άφησε ένα χρόνο έξω, αλλά και άλλα δυο χρόνια με καλές στιγμές και αναμνήσεις».
Μπιλμπάο:
«Στην Ισπανία το πέρασμα μου ήταν σύντομο, αλλά πρόλαβα να αναγνωρίσω τον διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού που παίζεται εκεί και το πώς αγαπάνε πραγματικά το άθλημα».
Λουκόιλ Ακαντέμικ:
«Τέλος, στη Lucoil μια χρονιά που σίγουρα ήταν μια εμπειρία για μένα αφού ήμουν στο εξωτερικό και θα είμαι ικανοποιημένος αν για δωδέκατη χρονιά καταφέρουμε να κρατήσουμε το πρωτάθλημα».
Ποιο είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
«Στο μέλλον θα ήθελα να έχω την υγεία μου πρώτα απ’ όλα και από εκεί και πέρα να είμαι σε μια ομάδα που να έχει υψηλούς στόχους και να διεκδικεί τίτλους».
Υπάρχει κάποιο τρελό όνειρο-απωθημένο;
«Ένα όνειρο θα ήταν να πανηγυρίσω ένα τίτλο με μια ομάδα της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης, πάνω στο Λευκό Πύργο.
Έχεις φορέσει την φανέλα μεγάλων και ιστορικών ομάδων όπως ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης. Ποια είναι η γνώμη σου για το Ελληνικό πρωτάθλημα;
«Το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν παλιότερα ένα από τα πιο ισχυρά όλης της Ευρώπης. Δυστυχώς, όμως, κυρίως από οικονομικούς παράγοντες έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος, καθώς οι ομάδες είναι φανερά αποδυναμωμένες. Όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός διεκδικούν το πρωτάθλημα μόνοι τους και από εκεί και πέρα η διαφορά είναι μεγάλη».
Μπορεί να γίνει πιο ανταγωνιστικό όσον αφορά την πρώτη θέση και τι
χρειάζεται για να σπάσει ο τελικός Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός;
«Για να αλλάξει αυτό, το πρωτάθλημα χρειάζεται δυνατή Θεσσαλονίκη. Φανταστείτε τι ανταγωνιστικό πρωτάθλημα θα γινόταν αν Άρης και ΠΑΟΚ ήταν δυνατές ομάδες. Ας μη ξεχνάμε και τον Ηρακλή που ελπίζω και αυτός να ανέβει ξανά, με προοπτικές βέβαια, στην Α1. Επίσης, υπάρχουν ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ο οποίος είναι σταθερά η τρίτη δύναμη του πρωταθλήματος, αλλά και η ΑΕΚ που φέτος ανέβηκε. Όλες αυτές οι ομάδες είναι ομάδες με κόσμο και βαριά φανέλα που θα πρέπει σύντομα να εξυγιανθούν και να κάνουν τη διαφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα».
Σκέφτεσαι καθόλου την επιστροφή σου;
«Ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου τα φέρει η ζωή, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, έχω δώσει προτεραιότητα στο εξωτερικό. Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από τη χώρα σου, μακριά από φίλους και οικογένεια, αλλά και το εξωτερικό έχει την εμπειρία του και κυρίως άλλες προοπτικές».
Έχεις "διδάξει" στην ακαδημία GBA. Πως σου φάνηκε σαν εμπειρία;
«Η GBA είναι μια πρωτοβουλία των Παπαδόπουλου, Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα και Χαραλαμπιδη, παίκτες καταξιωμένους που όλοι τους έχουν κάνει μεγάλη καριέρα στο χώρο του μπάσκετ. Με τους τρεις μάλιστα, εκτός του Παπαδόπουλου ήμουν και συμπαίκτης. Έχω παρακολουθήσει από κοντά την προσπάθεια και τη δουλειά που γίνεται εκεί, ολοένα και αυξάνεται ο αριθμός των παικτών, δουλεύουν επαγγελματικά με καλό πλάνο και ένα σύνολο προπονητών που έχουν εμπειρία σε νεαρές ηλικίες. Επίσης, δίνουν βάση στο πώς να μάθουν τα παιδιά να προσέχουν και να δουλεύουν το σώμα τους σωστά. Νομίζω πρέπει να είναι από τις πρώτες επιλογές για ένα γονιό να στείλει το παιδί του εκεί».
Υπάρχει η προπονητική στο πίσω μέρος του μυαλού σου για όταν σταματήσεις;
«Θέλω να πιστεύω ότι έχω ακόμα αρκετά χρόνια μπροστά μου και χρόνια που θα μπορέσω να καταφέρω να κάνω πράγματα που δεν κατάφερα μέχρι τώρα. Βλέπουμε ότι αρκετοί παίκτες το επιχειρούν τελευταία και καλά κάνουν, αφού έχουν την εμπειρία από τα χρόνια τους ως παίκτες. Είναι, όμως, τελείως διαφορετικό το ένα με το άλλο, θέλει υπομονή και σίγουρα τύχη. Εγώ ακόμα δεν το έχω σκεφτεί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις».
Εθνική Ομάδα: έχεις περάσει από όλες τις μικρές Εθνικές Ομάδες. Πως είναι να αγωνίζεσαι με το εθνόσημο στο στήθος;
«Έχω περάσει από όλες τις μικρές Εθνικές Ομάδες και σίγουρα ήταν μια ωραία εμπειρία όλο αυτό. Δυστυχώς, όμως, για λεπτομέρειες πολλές φορές, αλλά και το γεγονός ότι η γενιά μου σε χώρες όπως η Ισπανία, η Σερβία και η Τουρκία ήταν από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, έκανε το έργο μας αρκετά δύσκολο. Το να φοράς το εθνόσημο στο στήθος είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να έχει ένας αθλητής και ελπίζω κάποια στιγμή να το ξαναφορέσω».
Σκέφτεσαι καθόλου την Εθνική Ανδρών;
«Η Εθνική Ανδρών είναι όνειρο κάθε αθλητή και, επειδή έχω φορέσει αυτή τη φανέλα, δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να παίζεις για την πατρίδα σου. Είναι στο μυαλό μου και αυτό μου δίνει κίνητρο ώστε να προσπαθήσω να φορέσω ξανά αυτή τη φανέλα».
*Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν στο άρθρο προέρχονται από τον προσωπικό λογαριασμό του Δημήτρη Βεργίνη στο Facebook και έχουν χρησιμοποιηθεί έπειτα από δική του άδεια. Το agapotobasket.gr τον ευχαριστεί για την παραχώρηση και την όμορφη συνέντευξη.
