Σαββατόβραδο, κι όπως πολλοί έτσι κι εμείς, είπαμε να νυχτοπερπατήσουμε παρέα με φίλους σε κανένα μπαράκι της περιοχής. Τι ωραία και καλά πίνουμε το ποτάκι μας , μια ανάμεικτη παρέα ζευγαριών και εργένηδων και συζητάμε τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Σε ανύποπτο χρόνο λοιπόν, πάνω που έχω αρχίσει να ψιλοπεινάω και αναζητώ το βλέμμα του συντρόφου μου για να δω μήπως συνεχίσουμε για κανένα after…βρώμικο, τον βλέπω που χαζογελά με τους φίλους του δείχνοντας προς τη δική μου κατεύθυνση. «Τι γελάτε παιδάκι μου σα χαζά;» Ρωτώ…«Κορίτσια σας έχουμε μια πρόταση», απαντά .
Ωραία σκέφτομαι. Θα το συνεχίσουμε σε καμιά σουβλακερί. Φευ.. Τα αγόρια είχαν άλλα κατά νου. « Τι θα λέγατε αύριο πρωί να μαζευτούμε όλοι παρέα για μπάσκετ; » , λέει ο δικός μου και συνεχίζει.. «Η κοριτσάρα μου τα πήγε περίφημα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που παίξαμε οι δυo μας. Ευκαιρία να αθληθούμε όλοι μαζί και να γελάσουμε. Άντε, να γυμναστούμε και λίγο γιατί μόνοι μας δεν κουνιόμαστε εύκολα». Προσπάθησα να προλάβω να σώσω καμία, αλλά… Τρελάθηκαν από τον ενθουσιασμό τους! Είχαν διαβάσει και το προηγούμενο άρθρο και για κάποιο λόγο – ίσως τελικά δε μεταφέρω σωστά τα γεγονότα - τους άρεσε πολύ η ιδέα.
Ξημερώνει – όπως λέει και ο συμπαθής Οικονομόπουλος – πρωινό Κυριακής. Εμείς έχουμε φτάσει πρώτοι από νωρίς για να βρούμε άδειο γηπεδάκι. Και να σου καταφτάνουν μια μια… ή ζευγαρωτές.. ντυμένες με φόρμες και αθλητικά , έτοιμες για τη μεγάλη πρόκληση. Η ημέρα ξεκινά με κατήχηση. Μια πρώτη αναφορά στους κανονισμούς και τις ορολογίες. Εντάξει λοιπόν. Έπειτα όλοι και όλες στη γραμμή να κάνουμε λίγες διατάσεις. Ε, θα τρέξουμε που θα τρέξουμε, μην έχουμε και κανέναν τραυματισμό και τρέχουμε στα καλά καθούμενα. Οκ… ως εδώ το έχω, σκέφτομαι από μέσα μου. Σειρά έχουν τα σουτάκια από τη γραμμή για ζέσταμα. Χμ… οκ μια στις δέκα μπαίνει – και συνήθως η δέκατη – αλλά δε βαριέσαι. Ακολουθούν τα ‘διδακτικά’ μπασίματα και ποσταρίσματα. Έτσι, αλλιώς και πιο ψηλά και πιο τεντωμένα… Δε βαριέσαι σκέφτομαι, κάτι θα μάθουμε και σήμερα. Να χωριστούμε ρε παιδιά λέω. Αριθμάκια! Όχι φωνάζουν εκείνες… αγόρια vs κοριτσιών.
Νομίζω πως από τις φιλενάδες, καμία δεν είχε ξαναπαίξει μπάσκετ. Ξεκινήσαμε να μαρκάρουμε η καθεμιά τον παίκτη της. Τα αγόρια απλώς σούταραν και έμπαινε καλάθι. Εμείς ακριβώς κάτω από το στεφάνι και να τα χάνουμε όλα. Να σηκώνει ο ένας τα χέρια να μπλοκάρει το σουτ της άλλης και εκείνη να τρομάζει και να πετάει την μπάλα στον ουρανό. Παρωδία… Κάποια στιγμή τα αγόρια, μας πήραν στο ψιλό και είχαν σταματήσει να παίζουν μπάσκετ. Μάλλον προς μήλα ή «κορόιδο», όπως το λέγαμε παλιά , έμοιαζε.
Και τότε τα πράγματα αγρίεψαν… Γλυκά μου αγόρια, ακόμα να το μάθετε; Τα κορίτσια ΔΕΝ χάνουν! Φαίνεται πως οι φίλες, από όλους τους κανόνες του παιχνιδιού , αγάπησαν πιο πολύ το «φαουλ» . Και να σου τα σπρωξίματα και να οι αγκωνιές και να κι οι δαγκωνιές… προκειμένου να πάρουν τη μπάλα έκαναν τα πάντα. Το κακό είναι ότι ενώ η μπάλα , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατέληγε στην ομάδα των κοριτσιών , δεν άλλαζε κάτι στο σκορ, καθώς στο κλέψιμο είχαμε γίνει αστέρια , αλλά στο σουτ...όχι ακόμα!
«Κορίτσια ρομπότ – Αγόρια φέρυ μποτ!» Τα αγόρια εκνευρίστηκαν και, προκειμένου να γεμίσουν μελανιές, αποφάσισαν να μας διώξουν από το γήπεδο και να συνεχίσουν να παίζουν μόνοι τους. Ο αγώνας τελικά είχε αποτέλεσμα 64- 8. Οκ! Σα σκορ δεν έλεγε και πολλά, αλλά τουλάχιστον εμείς και εκτονωθήκαμε αρκετά – μερικές λίγο παραπάνω από το κανονικό βγάζοντας και διάφορα απωθημένα- και χάσαμε και κανά κιλάκι. Έτσι κι αλλιώς, εμείς μετά την αράξαμε στο διπλανό καφενεδάκι για καφέ και κους κους και οι άνδρες συνέχισαν να ιδροκοπούν και να τσακώνονται σα μικρά παιδιά γιατί ο άλλος λέει έκανε… βήματα. Όχι τώρα που το σκέφτομαι … ήταν μια πολύ ωραία Κυριακή! Θα ξαναέπαιζα αγόρια – κορίτσια. Βέβαια αμφιβάλλω αν θα έπαιζαν ποτέ ξανά εκείνοι…
