Δε θα το πιστέψετε αλλά τελικά με έπεισε να πάμε γήπεδο. Ναι ναι… Πήγα! Πάμε μου λέει να δεις τι ωραία που θα περάσουμε. Φιλικό είναι. Θα σου πάρω και σουβλάκια μετά τον αγώνα. Ε..πες πες…  κάτι που ήθελε πολύ, κάτι που –εδώ που τα λέμε – το ήθελα και γω αρκετά… με έπεισε!

Δεν πήγαμε, βέβαια, σε κάποιον αγώνα της Ευρωλίγκα, ούτε καν του πρωταθλήματος. Η ομάδα της γειτονιάς μας που έπαιζε με την ομάδα του διπλανού δήμου, με την οποία, ωστόσο, έχουν μια κάποια τοπικιστική κόντρα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε περίπτωση «Άνω Παναγιάς – Κάτω Παναγιάς».

 Η αλήθεια είναι πως είχα χρόνια να πάω γήπεδο και μου είχε λείψει. Ήθελα να ‘ζήσω’ την ατμόσφαιρα του γηπέδου στην αληθινή της διάσταση, να ακούσω το «σφύριγμα» των αθλητικών παπουτσιών στο παρκέ, να δω μερικά εντυπωσιακά καλάθια από κοντά, βρε αδερφέ, να τα ευχαριστηθώ.

 Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από τον αγώνα για να βρούμε εισιτήριο. Η ιδιαιτερότητα των αντιπάλων έφερε αρκετό κόσμο στις κερκίδες. Μερικός συνωστισμός στην πύλη , κάποια σπρωξιματάκια – δε δίνω σημασία- καταφέρνουμε να περάσουμε.

 Μπαίνουμε μέσα, βρίσκουμε θέσεις και περιμένουμε να αρχίσει το ματς.  Ρίχνω μια ματιά γύρω μου, πολλές αγοροπαρέες, που και που καμιά γυναίκα, κάμποσα ζευγάρια ακόμα. Ομολογώ πως είμαι σε αναμονή , περιμένοντας ένα θέαμα που θα με συναρπάσει. Οκ, δεν πρόκειται για μεγαθήρια του μπάσκετ, αλλά ο αγώνας είναι πάντα αγώνας. Περίμενα να δω έστω κάτι που να θυμίζει αυτά που βλέπω στην τηλεόραση. Φοβερές διεισδύσεις, τυχερά καλάθια,  δυνατά ποσταρίσματα και  τρίποντα  που θα τα θυμάμαι για καιρό. Αλλά όχι μόνο. Φαντάζομαι και φιλάθλους σαν εμένα να ζητωκραυγάζουν για την ομάδα τους, να χειροκροτούν δυνατά , να χαίρονται με κάθε τους καλάθι και να στεναχωριούνται με κάθε ατυχία.

Ε, λοιπόν, δε θα το πιστέψετε… δεν είναι όλα και τόσο ρόδινα στο γήπεδο! Εντάξει. Φυσικά και ήξερα για τη βία στα γήπεδα, απλώς δεν περίμενα ότι θα με σοκάρει τόσο.

  Ξεκινώ από τα …εντός γηπέδου. «Ευγενής άμιλλα» σου λέει ο αθλητισμός. Πού; Σε ποια χώρα; Οι αντίπαλοι να σπρώχνονται με μανία ,  να τραβάνε φανέλες , τα φάουλ να δίνουν και να παίρνουν – πολύ πιο αληθινά και σίγουρα πιο επίπονα απ’όσα τα ένιωθα από την τηλεόραση-, κάποιος που προφανώς του τα’χε μαζεμένα και μπορεί να μην του μιλάει ούτε στην ουρά του σούπερ μάρκετ, είπε κάτι για τη μάνα του αντιπάλου του, ο  θυμός και τα νεύρα σε άλλη...διάσταση όντως!

Απέξω; Ακόμη χειρότερα! Οι φίλαθλοι σαν να συμμετείχαν περισσότερο από τους ίδιους τους παίκτες, σαν να ένιωθαν υπεύθυνοι να υπερασπιστούν την τιμή του καθενός, σε ένα διαρκή πόλεμο για το ποιος θα πει την τελευταία λέξη. Και τι λέξη ! Στο χώρο των φιλάθλων τα «γαλλικά» ακούγονται σαν διεθνής γλώσσα, οι χειρονομίες και η επιθετικότητα , πρώτη καρέκλα πίστα! Τι να πω…έμαθα πολλές καινούριες λέξεις! Ένας, μάλιστα, πέταξε ένα σακουλάκι πασατέμπο στον διαιτητή του αγώνα που βρέθηκε κοντά στις κερκίδες, μπροστά στα μάτια του γιου του, που δεν θα ήταν πάνω από 4-5 χρονών.

Δεν ξέρω. Πραγματικά είχα κατά νου πως θα υπάρχει κάτι… Βρισιές, χειρονομίες ίσως. Όμως, πραγματικά αυτό ξεπερνούσε κάθε φαντασία.   Παιδιά, όλοι έχουμε νεύρα και το γήπεδο είναι, όπως λένε, για εκτόνωση. Κάποιος δεν τους διευκρίνισε, όμως, πως όταν λέμε πως το γήπεδο και ο αθλητισμός εκτονώνει, εννοούμε ,την εκτόνωση που νιώθεις αν είσαι ο παίκτης ! Να παίξεις, να σουτάρεις, να σπρώξεις, ακόμα και να θυμώσεις από την αδικία. Όμως, ως εκεί. Ατυχίες και αδικίες, συμβαίνουν σε όλους. Δεν υπάρχει όμως λόγος να επιτίθεσαι στον άλλο για την τύχη σου τη μαύρη! Πόσο μάλλον αν είσαι απλώς φίλαθλος και επιτίθεσαι για την τύχη του αλλουνού! Και, ακόμα περισσότερο, όταν βλέπουν παιδιά που το μόνο που θα κάνουν ήταν να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου, αφού «έτσι κάνει ο μπαμπάς».

Παρότι βρίσκω την εποχή που διανύουμε ιδανική για να σε τρελάνει και ίσως είμαι μια από αυτούς που πραγματικά τρελαίνονται εύκολα , θεωρώ πως ήταν αδικαιολόγητη η τόση επιθετικότητα. Τα γήπεδα δεν είναι τόπος επίλυσης ψυχολογικών προβλημάτων. Στο κάτω κάτω είμαστε και εμείς που πάμε για να περάσουμε καλά, ρε παιδιά!

     Και ερωτώ:  Δηλαδή αν δεν ήταν φιλικό θα τρώγαμε και ξύλο;

Μετά από αυτό πάντως, δύσκολα να με πείσει ξανά να πάω μαζί του στο γήπεδο. Έστω και σε φιλικό αγώνα της γειτονιάς.