Ναι ναι. Φυσικά και πιστεύω ότι η καλύτερη επιλογή είναι να τον αφήσω να δει τους αγώνες τους και να βγω με φίλες, ή να κάνω δουλειές σπιτιού χωρίς να τον έχω μέσα στα πόδια μου. Τι γίνεται, όμως, όταν θέλει να δει μπάσκετ μια μέρα κάπως πιο ..ξεχωριστή όπως η Τσικνοπέμπτη; Θα σας πάω λίγες μέρες πίσω για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.
Μια πρόσκληση από φίλους, μου φτιάχνει το κέφι ! Ωραία , σκέφτομαι. Θα πάμε στα παιδιά να ψήσουμε και να φάμε παρέα. Γλίτωσα! Παίρνουμε την πατατοσαλάτα που έφτιαξε με τα χεράκια του και λίγα τυροπιτάκια, φοράμε και δύο αστεία καπέλα και πάμε στο φιλικό και πάντα φιλόξενο σπίτι τους. Ο αγαπημένος φίλος είχε ήδη ψήσει τα πρώτα στο τζάκι και ένα όμορφο τραπέζι από τα χέρια της οικοδέσποινας ήταν στολισμένο κι έτοιμο να μας υποδεχτεί. Η παρέα μεγαλώνει με την άφιξη κι άλλων φίλων. Αφού βγήκαν μερικά κρεατικά ακόμη και γεμίσαμε – και ξαναγεμίσαμε – τα πιάτα μας τους ακούω να μουρμουρούν. «Βάλε ρε..θα αρχίσει όπου να’ναι!»
Ξέρετε πόσο μ’αρέσει το μπάσκετ. Φυσικά και δε θα με πείραζε να το έχω φόντο την ώρα που ψήνουν τα αγόρια και τα κορίτσια ετοιμάζουν το τραπέζι. Όμως, το βράδυ έμελλε να εξελιχθεί κάπως διαφορετικά. Στρογγυλοκάθησαν στους καναπέδες και σα να μην υπήρχε άλλος άνθρωπος πλάι τους άρχισαν να παρακολουθούν το ντέρμπι των «αιωνίων»! Η παρέα ανάμεικτη από ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς, να συζητούν σε –ελαφρά- έντονους ρυθμούς ποιος πηδάει πιο ψηλά – ποιος αδικείται- ποιος ευνοείται. «Πάλι χώμα ο Σπανούλης», «έλα ρε Μητσάρα!» και το βράδυ να περνά. Σαν να μην έφτανε η αδιαφορία τους για την υπόλοιπη παρέα, βγήκαν και κάτι χοιρινά καλαμάκια από το τζάκι, που δεν έφτασαν ποτέ στο τραπέζι. Αντιθέτως, αγνόησαν την ύπαρξη των γυναικών, προτίμησαν να τα ακουμπήσουν στο τραπεζάκι του σαλονιού και να τα απολαύσουν παρέα με τον αγώνα τους. «Παιδιά τι θα γίνει; Εμείς θα φάμε κανένα καλαμάκι;» «Τα έχουμε εδώ στο κέντρο», φωνάζει ο φίλος. Ποιο κέντρο ρε παιδιά;
Ευτυχώς ο νοικοκύρης του σπιτιού είχε ψήσει ήδη αρκετά και προλάβαμε και φάγαμε και κάτι. Και ερωτώ: Δηλαδή αν δεν είχε ψήσει ήδη , θα μέναμε νηστικές; Και καλά να είναι ένας, να είναι στο σπίτι, να μπορείς να τον κουμαντάρεις με τερτίπια.. αλλά αυτοί ήταν φωλιά! Μαζεμένοι άντρες με κοψίδια και ματσάρα ασυναγώνιστη– καταλαβαίνετε!
Ήρθε, όμως, η ώρα που ο αγώνας τελείωσε – για άλλους ευχάριστα και για όλους έμελλε απογοήτευση- και τους «μύρισε» γλυκό! Έφερε λοιπόν η αγαπημένη οικοδέσποινα τα κουτιά με τα γλυκά και τα ‘εναπόθεσε’ στο τραπέζι που ήμασταν μαζεμένα τα κορίτσια! «Ρε κοπέλες..δε φέρνετε κανένα γλυκάκι;» Χα… «Τα έχουμε εδώ στο κέντρο!»
Κορίτσια – Αγόρια σημειώσατε άσσο!
