«Ο Φάνης επιστρέφει στα παρκέ», έλεγε η είδηση κι εγώ άρχισα να τρίβω τα μάτια μου. Τι εννοεί, άραγε, ο ποιητής σκέφτηκα; Άλλωστε, όταν ακούς «Φάνης» και μιλάς για μπάσκετ, το μυαλό σου πάει μόνο σε έναν. Εκεί που πήγε όλων σας! «Θα εννοεί κανέναν αγώνα επίδειξης», σκέφτηκα πριν μπω να διαβάσω την είδηση. Αυτή η εκδοχή ακουγόταν λογική.
Όταν, όμως, διάβασα το κείμενο της είδησης, ομολογώ ότι έπαθα πλάκα! «Ο Φάνης Χριστοδούλου αναλαμβάνει προπονητής στον ΑΟ Πάρου». Απίστευτο; Που να το φαντάζονταν τα παιδάκια της Πάρου ότι ένας από τους ανθρώπους που κάποτε έβγαλαν όλη την Ελλάδα στους δρόμους, θα τους διδάσκει τα μυστικά του. Διαβάζοντας αυτό, αρχίζω κι εγώ να ελπίζω ότι μια μέρα θα παίξω ένα μονάκι με τον Στόκτον. Είπαμε, ο καθένας έχει τα απωθημένα του!
Για τους γνωρίζοντες, βέβαια, αυτό δεν αποτελεί τεράστια έκπληξη υπό την έννοια ότι ο «Μπέμπης» εδώ και χρόνια ζει στην Πάρο και έχει βρει την ηρεμία του έπειτα από επιχειρηματικές ατυχίες που είχε, οι οποίες τον οδήγησαν στην απόφαση να αφήσει την πόλη και να αναζητήσει την ηρεμία του στο νησί της καταγωγής τόσο του ίδιου όσο και της συζύγου του.
Ο Φάνης, όμως, δε μπορεί και δεν πρέπει να μένει μακριά από τα γήπεδα. Φαίνεται ότι από τον καιρό που μετακόμισε εκεί μόνιμα, οι ντόπιοι θα ξεκίνησαν το «ψηστήρι» και τελικά απέδωσε καρπούς. Πλέον, ο θρυλικός «Μπέμπης» θα διδάσκει τα μυστικά του μπάσκετ στα παιδιά της Πάρου. Αυτό που μένει είναι να δούμε πόσο σύντομα θα ξεπηδήσει κάποιο ταλέντο από αυτά που σίγουρα θα ξέρει να ανακαλύψει!
Είπα «Μπέμπης» και οι γκρίζες τρίχες στους κροτάφους μου άρχισαν να τρεμοπαίζουν από συγκίνηση. Η αλήθεια είναι ότι το παρουσιαστικό του σήμερα στα 48 του χρόνια δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνο το λυγερόκορμο παλικάρι που πλάι στον Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή της μπασκετικής μας ζωής εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1987. Ήδη από τα τελευταία χρόνια της καριέρας του φαινόταν πως… το τρώει το φαί του, αλλά μάλλον, άφησε και ο ίδιος τον εαυτό του.
Τότε, όμως, είχε μια εκπληκτική σωματοδομή και ταλέντο που λίγοι παίκτες στην Ευρώπη είχαν. Μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις, από πλέι μέικερ μέχρι σέντερ, είχε σουτ – φαρμάκι, ταχύτητα στα πόδια, όγκο για να σπρώξει, άλμα για να πάρει ριμπάουντ, πάθος για να ξεσηκώσει την κερκίδα, ταλέντο για να παίξει στο ΝΒΑ.
Έχω πολλές αναμνήσεις από τα παιχνίδια του και ορισμένες, ακόμα κι αν έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια, ακόμα παραμένουν ανεξίτηλες. Θυμάμαι έναν πνιγμένο σε δάκρια χαράς Φάνη, αμέσως μετά τον θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ ’87 να δηλώνει στην κάμερα της ΕΡΤ «Είμαι πολύ ευτυχισμένος» και στη συνέχεια να ξεσπά σε κλάματα στις αγκαλιές και τα πανηγύρια των συμπαικτών του. Το σχετικό βίντεο έψαξα πολύ να το βρω στο youtube, είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχει και ελπίζω κάποια στιγμή να το ξετρυπώσω.
Δύο χρόνια μετά, ο μικρός είχε γίνει άντρας και με ένα εκπληκτικό τρίποντο στον ημιτελικό με την Σοβιετική Ένωση, έστειλε την Ελλάδα για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό, αποδεικνύοντας ότι ήρθε για να μείνει στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τι κι αν ο Γκάλης είχε πατήσει εκτός γηπέδου πριν κάνει την πάσα στο Φάνη; Οι διαιτητές δεν το είδαν, ο αγώνας έληξε και η Ελλάδα πέτυχε ένα ακόμα θαύμα.
Δείτε τον συγκλονιστικό αυτό ημιτελικό σε περιγραφή του μεγάλου Φίλιππου Συρίγου, που μας άφησε ορφανούς πριν από λίγες ημέρες:
Θυμάμαι τον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου το 1991 στο ΣΕΦ με τον ΠΑΟΚ, όπου σε γενικές γραμμές ήταν άστοχος, όμως, προς το τέλος να παίρνει σημαντικά σουτ, πολλά ριμπάουντ, να βγάζει ενέργεια που ξεσήκωνε την κερκίδα και στο τέλος, να πανηγυρίζει ημίγυμνος στους ώμους των φιλάθλων του Πανιωνίου, οι οποίοι γιόρταζαν τον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους.
Η εικόνα του λαϊκού ήρωα της ομάδας της γειτονιάς, που έγινε ένα με τον κόσμο, το ξέσπασμα για την δικαίωση των αγώνων δε φεύγει ποτέ. Αυτήν την «γυμνή» σκηνή, θυμάμαι, μάλιστα, σχολίαζε μέρες αργότερα κόσμος που δεν είχε ιδέα από μπάσκετ, αλλά, όπως και τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αντιλαμβανόταν πως αυτός ο «Μπέμπης» και η παρέα από τη Ν. Σμύρνη είχαν καταφέρει κάτι πραγματικά μεγάλο.
Τα στιγμιότυπα από την κατάκτηση του Κυπέλου Ελλάδος από τον Πανιώνιο:
Εκείνο, όμως, που με σημάδεψε σε σχέση με το Φάνη, ήταν μια φάση, τις λεπτομέρειες της οποίας ποτέ δεν συγκράτησα. Ήταν στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1995, όταν ο Φάνης, έμπειρος πια οδηγούσε την Εθνική σε μια ακόμα διάκριση, στο τέλος της οποίας ήρθε η τέταρτη θέση και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996. Ο Φάνης είχε αφηνιάσει σε όλο το τουρνουά, όμως, σε έναν αγώνα με είχε εντυπωσιάσει τόσο που, παρά τη διαφορά σωματοδομής, εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να του μοιάσω. Όχι, βέβαια, στα κιλά, θα ήταν αυτοκτονία! Στο παιχνίδι του να μοιάσω.
Ήταν ο προημιτελικός με την Ισπανία ή ο ημιτελικός με τη Γιουγκοσλαβία –αυτή τη λεπτομέρεια δεν κατάφερα ποτέ να θυμηθώ – όταν σε μία φάση που το momentum (που λέει κι ο φίλος μου ο Σκουντής κι έκτοτε έχει υιοθετήσει όλη η μπασκετική πιάτσα) ήταν με το μέρος της Εθνικής, όμως, χρειαζόταν μία ακόμα σπίθα για να ξεσηκωθεί η κερκίδα. Η Εθνική έχει κερδίσει φάουλ, η επαναφορά είναι από την τελική γραμμή, οι διαιτητές σφυρίζουν για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Ο Φάνης κάνει έναν ελιγμό βγαίνει στη γωνία, παίρνει τη μπάλα και, με μία αστραπιαία κίνηση, σηκώνεται για τρίποντο, ευστοχεί και… αυτό ήταν!
Τι κίνηση ήταν αυτή! Τι έκανε ο παίχτουρας! Ξεσηκώθηκε η εξέδρα, ξεσηκωθήκαμε κι εμείς, που πάντα, μετά τον αγώνα βγαίναμε στη γειτονιά για να παίζουμε ματσάκια, αντιγράφοντας τις κινήσεις των αθλητών που λίγες ώρες πριν βλέπαμε στην τηλεόραση.
Αυτή η φάση έχει καρφωθεί στο μυαλό μου από τότε για συγκεκριμένους λόγους. Περίπου δυο βδομάδες μετά μαζί με τον αδερφό μου πήγαμε καλοκαιρινές διακοπές σε μια κατασκήνωση στον Κάλαμο που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε εκείνα τα χρόνια. Ως είθισται στις κατασκηνώσεις υπάρχουν πρωταθλήματα σε όλα τα αθλήματα και, βεβαίως, και στο μπάσκετ. Ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους συγκατοίκους μου στη σκηνή, ήμουν αρχηγός της ομάδας και αυτός που έπρεπε να τους οδηγήσει. Σε εκείνο το τουρνουά, παίξαμε 7 αγώνες χωρίς ήττα. Την κίνηση «Φάνης-γωνία-τρίποντο» την είχα «ξεπατικώσει» και την εφάρμοσα συνολικά τέσσερις φορές με απόλυτη επιτυχία!
Έγινα ο ήρωας της ομάδας μου, την οδήγησα αήττητη στον ημιτελικό, όπου εκεί ήμουν τραγικός, έφαγα την τάπα της αρκούδας, αφού ξεχνούσα ότι και πολύ κοντός είμαι για να κάνω μπάσιμο απέναντι στους ψηλούς των αντιπάλων και δεν ήμουν και καμιά καλαθομηχανή για να σουτάρω τρίποντα από όπου γούσταρα, κατέστρεψα την ομάδα μου και αποκλειστήκαμε. Μαζί της αποκλείστηκα κι εγώ από τον ημιτελικό, γιατί τσακωθήκαμε που όλοι τα έβαλαν μαζί μου κι εγώ τους απάντησα ότι είναι αχάριστοι γιατί εγώ τους έφερα μέχρι εδώ και αποφάσισα να μην παίξω στον ημιτελικό και να πάω να δω κανά γκομενάκι, αλλά αυτό είναι μια ιστορία που δεν ενδιαφέρει κανέναν σας.
Προσπαθώντας να ξεθάψω αναμνήσεις από την εποχή του Φάνη, δε θα μπορούσα να ξεχάσω το υπέρτατο διαφημιστικό, στο οποίο πρωταγωνίστησε, αμέσως μετά το Ευρωμπάσκετ του ’87. Από μικρός ήταν καλοφαγάς, είπαμε, και γι’ αυτό τι άλλο θα μπορούσε να διαφημίζει από… γαριδάκια! Το σποτ του «Snack Ευρωμπάσκετ ‘87» είναι απολαυστικό, όχι μόνο για τους τόνους από γαριδάκια που ξεχειλίζουν στη διάρκειά του, αλλά και για την αισθητική της εποχής, που μόνο ευθυμία φέρνει σε όποιον το παρακολουθεί. Παραδοσιακά, η μουσική υπόκρουση από το «Τιρινίνι» - λέγε με «FinalCountdown» - τον απόλυτο ύμνο της επιτυχίας της Εθνικής, με τον Φάνη να καρφώνει με εντυπωσιακούς τρόπους και στο τέλος χαμογελώντας να συνιστά σε όλους να τα δοκιμάσουν, το σποτάκι αυτό μας φέρνει πολλές εικόνες εκείνης της εποχής.
Δείτε το διαφημιστικό σποτ του Φάνη Χριστοδούλου:
Ο «Μπέμπης» επιστρέφει, λοιπόν. Καλώς μας όρισε και μακάρι αυτή να είναι μόνο η αρχή για να επιστρέψει στα κοινά του μπάσκετ. Κι αν έχει μεγαλώσει αρκετά, όπως κι εμείς μαζί του, δηλώνω υπεύθυνα ότι σε πρώτη ευκαιρία που θα ξαναξεσηκωθούν οι πουρέιντζερς φίλοι μου για να πάμε να παίξουμε κανένα μπασκετάκι for old time’s shake, που λέμε και στην παρέα μας, θα δοκιμάσω και πάλι την κίνηση «Φάνης-γωνία-τρίποντο». Κι αν το βάλω, κερνάω εγώ τα σουβλάκια!
