Ποτέ δεν έκρυψα την αδυναμία μου στην ομάδα του Άρη. Όχι ότι θα την υποστηρίζω στον ημιτελικό, αλλά, αν περάσει στον τελικό σίγουρα. Πώς να το κάνουμε, ρε παιδάκι μου, αφού όλοι όσοι γεννηθήκαμε από το ’80 και πριν ήμασταν «Άρης» είτε στα παιδικά μας χρόνια, είτε στην εφηβεία μας.

Και πώς να μην ήμασταν. Εκεί έπαιζε ο «Θεός». Εκεί έπαιζε ο «Δράκος». Αυτοί μας καθήλωναν κάθε Πέμπτη βράδυ στις τηλεοράσεις – δεν υπήρχε και ίντερνετ τότε – και τους θαυμάζαμε για τα όσα κατάφερναν απέναντι σε μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού και όχι μόνο μπάσκετ. Χάρη στον μεγάλο Άρη της δεκαετίας του ’80 αρχίσαμε να μαθαίνουμε το μπάσκετ και φτάσαμε μέχρι την κορύφωση της μεγάλης βραδιάς του ’87 που άλλαξε τη μπασκετική ζωή μας.

Ο Άρης είναι μια ομάδα που κάθε γνήσιος μπασκετικός φίλαθλος έχει μέσα στην καρδιά του. Κι αυτό γιατί μέσα από τη δική του ιστορία αγαπήσαμε τη ρομαντική πλευρά του αθλητισμού. Και έχουμε πολλά να θυμόμαστε από την πορεία του μεγάλου Άρη και στον θεσμό του Κυπέλλου.

Προσωπικά έχω να θυμηθώ δύο πολύ μεγάλους τελικούς του Άρη. Όχι ότι για τους άλλους δεν έχω μνήμες, αλλά γιατί δύο ήταν αυτοί που τους έχω συνδέσει με προσωπικές μνήμες. Ο πρώτος ήταν ο τελικός του 1998, στο «Αλεξάνδρειο». Τότε οι αγώνες του Κυπέλλου διεξάγονταν με τη μορφή του FinalFour. Στην τελική τετράδα είχαν προκριθεί οι τρεις –τότε-μεγάλοι της Αθήνας (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) και ο αποδεκατισμένος από πολλά οικονομικά προβλήματα, χωρίς διοίκηση και με παίκτες να τον εγκαταλείπουν λόγω οφειλών, Άρης. Το αουτσάιντερ πέταξε έξω από τον τελικό με 83-68 τον Παναθηναϊκό που στο τέλος εκείνης της χρονιάς κατέκτησε το πρώτο από τα σερί πρωταθλήματά του στη νεώτερη ιστορία του, ενώ η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη έκανε πλάκα απέναντι στον Ολυμπιακό που υπερασπιζόταν το triplecrownτης περασμένης χρονιάς με 62-49.

Στον τελικό, ο Άρης σε ένα φλεγόμενο «Αλεξάνδρειο» πήρε μια πολύ μεγάλη νίκη με 71-68 απέναντι στην ΑΕΚ και κατέκτησε το Κύπελλο μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς. Τι θυμάμαι από εκείνη τη βραδιά; Τι άλλο; Τον «τρελό» Ιταλό, Μάριο Μπόνι, ο οποίος ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους που αγωνίστηκαν ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα όχι μόνο για την παικτική του αξία, αλλά περισσότερο γιατί…ήταν ένας από μας! «Καρντάσι» από τα λίγα, αγαπητός σε όλους, ακόμα και σε όσους από μας δεν ζούσαμε στην Θεσσαλονίκη, τύπος που θα γούσταρες να τον κάνεις παρέα, άφησε το σημάδι του στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Στον τελικό, έλαμψε επίσης το άστρο του Παναγιώτη Λιαδέλη, ο οποίος τότε ήταν ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά και η εμπειρία του τεράστιου Ζάρκο Πάσπαλι.

Θυμηθείτε τι έγινε εκείνο το βράδυ σε περιγραφή του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου και του εξαιρετικού δημοσιογράφου, Δημήτρη Καρύδα: 

Ο δεύτερος μεγάλος τελικός που θυμάμαι ήταν ο τελευταίος νικηφόρος για τον Άρη, το 2004. Και τον θυμάμαι ιδιαίτερα, γιατί…δεν τον είδα! Και εξηγούμαι. Ήταν Φεβρουάριος κι εγώ ως νεοσύλλεκτος στρατιώτης στην Κόρινθο είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου για επαφή με τον πολιτισμένο έξω κόσμο στον τελικό μπάσκετ μεταξύ του Ολυμπιακού και του Άρη. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν το μεγάλο φαβορί, κυρίως λόγω ονόματος, αφού, όπως αποδείχθηκε ήταν από τις πιο κακές χρονιές του τα χρόνια της αναγέννησής του, ενώ ο Άρης έδειχνε έτοιμος να επιστρέψει σε στιγμές του ένδοξου παρελθόντος του.

Ο Παναγιώτης Λιαδέλης ήταν πια παίκτης του Ολυμπιακού και τον είχαμε «σταμπαρισμένο» αφού είχαμε παρουσιαστεί στο ίδιο κέντρο, αλλά, όπως κάνουν όλοι οι αθλητές, δεν πάτησε ποτέ, αφού ακόμα και την ημέρα της ορκωμοσίας έλειπε καθώς αγωνιζόταν το προηγούμενο βράδυ με τον Ολυμπιακό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, σε ένα παιχνίδι, όπου οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν με καμιά 30ρια πόντους διαφορά!

Στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός ήταν κυρίαρχος και πήρε μια σημαντική διαφορά, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν πως το φαβορί στο τέλος θα επικρατήσει του αουτσάιντερ.

Εμείς ήμασταν μαζεμένοι στο ΚΨΜ της μονάδας και χαζολογούσαμε μέχρι να έρθει η ώρα για τις βραδινές αναφορές του λόχου. Οι Ολυμπιακοί ήμασταν χαρούμενοι που η ομάδα ήταν κοντά στην κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου, έπειτα από δύο χρόνια απουσίας, όλοι οι υπόλοιποι έστελναν την αρνητική τους ενέργεια! Τα πράγματα ήταν καλά ως το ημίχρονο, όταν και οι οπαδοί των δύο ομάδων άρχισαν τα επεισόδια, με αποτέλεσμα, παρ’ όλο που ήμασταν στην καρδιά του χειμώνα, να κάνουν το κλειστό γήπεδο της Λαμίας…καλοκαιρινό.

Ο αγώνας διακόπηκε για πολλή ώρα, μέχρι να εκκενωθεί από τους φιλάθλους, έπειτα από απόφαση των διαιτητών, ο δικός μας χρόνος τελείωνε και, πριν ακόμα ξεκινήσει καλά καλά το δεύτερο ημίχρονο, μας μάζεψαν όλους για τις υποχρεώσεις που προανέφερα. Το υπόλοιπο του αγώνα το ακούσαμε στο τρανζιστοράκι και με ακουστικά για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι λοχίες και πέσουν καμπάνες και το τέλος του άφησε ανάμικτα συναισθήματα, όχι τόσο λόγω της ήττας της ομάδας, όσο για το γεγονός ότι ένα κομμάτι μας ήθελε να πανηγυρίσει μαζί με τον Άρη –είπαμε, τον έχουμε στην καρδιά μας – αλλά δεν καταφέραμε γιατί η τηλεόραση είχε πια κλείσει.

Την άλλη μέρα, ο μοναδικός Αρειανός του λόχου, ως εξοδούχος κερνούσε γλυκά, ενώ σε όλους τους «γάβρους» έφερε ως έξτρα δώρο, πίτες με καλαμάκια της πορτοκαλάδας, χλευάζοντας για την γνωστή διαφορά Αθηναίων-θεσσαλονικιών για το αν είναι σωστό να λες «πίτα-καλαμάκι» ή «πίτα-σουβλάκι»!

Θυμηθείτε τον τελικό της Λαμίας ανάμεσα στον Άρη και τον Ολυμπιακό:

Στατιστικά:

Ο Άρης έχει αγωνιστεί σε 12 τελικούς έχοντας κατακτήσει τους 8 και είναι η τρίτη ομάδα σε κατακτήσεις του Κυπέλλου πίσω από τον πολυνίκη Παναθηναϊκό που έχει 14 και τον Ολυμπιακό που έχει 9.

Οι τελικοί του Άρη:

1984: ΠΑΟΚ- Άρης74–70

1985:Άρης- Παναθηναϊκός86–70

1987:Άρης- Πανελλήνιος110–70

1988:Άρης- ΑΕΚ84–71

1989:Άρης- ΠΑΟΚ91–86

1990:Άρης- ΠΑΟΚ75–62

1992:Άρης- ΑΕΚ74–62

1993:Παναθηναϊκός- Άρης96–89

1998:Άρης- ΑΕΚ71–68

2003:Παναθηναϊκός- Άρης81–76

2004:Άρης- Ολυμπιακός73–70

2005:Παναθηναϊκός- Άρης72–68