Ποιο ήταν το κοινωνικό πείραμα; Σκέφτηκα εγώ ο αφελής ότι ο ούγκανος οπαδός έστω κι αν η αναμέτρηση ήταν ο πρώτος τελικός του Πρωταθλήματος θα σεβόταν την ιδιαίτερη στιγμή του αρχηγού της ομάδας του που τα ξημερώματα της ίδιας μέρας έχασε τον πατέρα του και θα ήταν αν μη τι άλλο προσεκτικός με τα συνθήματά του.

Ήλπισα ο αφελής ότι υπάρχει κοινωνική ευαισθησία, ακόμα και στο οπαδικό κίνημα και από σεβασμό και μόνο στον δικό τους άνθρωπο θα απέφευγαν τα υβριστικά συνθήματα, για τις μανούλες τουλάχιστον των αντιπάλων τους. Κοινωνικά πειράματα και παπαριές.

Ο ούγκανος οπαδός δεν είχε ούτε αυτή την ευαισθησία. Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα έβαζε το μυαλό του να δουλέψει και ότι έστω για ένα βράδι –ίσως το καλύτερο της μπασκετικής μας ζωής αν συνέβαινε – θα έδινε το παράδειγμα ότι μπορεί και να υπάρχει ένα ψήγμα πολιτισμού.

Καμία τύχη. Οι μανούλες των παικτών του αντιπάλου χιλιοτραγουδήθηκαν για μια ακόμα φορά με τον πιο εμφατικό τρόπο, μάθαμε που εκδίδονται, πόσα παίρνουν, ε πόσους συνουσιάζονται κάθε βράδι –μα, που τις βρίσκουν τόσες αντοχές οι αθεόφοβες – ποιος είναι ο μπαμπάς τους και άλλα τέτοια χαριτωμένα, γκρεμίζοντας σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τα όποια όνειρα είχα για να πετύχει το κοινωνικό μου πείραμα.

Τι να το κάνω το πανό σε περίοπτη θέση και τα «Γιώργο, ψυχάρα» όταν το ακριβώς επόμενο σύνθημα που ακούστηκε αφορούσε τις εκδιδόμενες μανούλες των αντιπάλων που τις γλεντάνε κάθε βράδι οι χαρμάνηδες εραστές.

Κι όταν σε λίγα βράδια έρθει η σειρά των ούγκανων οπαδών του αντιπάλου να… γλεντήσουν με τις μανούλες των δικών μας παιδιών τι θα γίνει; Κι αν μέσα στην παραζάλη κάποιος αναφερθεί στην νεκρή μανούλα κάποιου από τους παίκτες μας, όπως συνέβη στον πρόσφατο ημιτελικό της Θεσσαλονίκης, πόσο πιο κάφρος είναι από εμάς;

Ή μήπως οι μανούλες αγιοποιούνται μόνο όταν πεθαίνουν και πάνε στον ουρανό; Γιατί εγώ θυμάμαι από το νηπιαγωγείο ακόμα όταν κάποιος έλεγε κακά λογάκια για τη μανούλα μας γινόμασταν «Ράμπο» και θέλαμε να τους γαζώσουμε όλους. Ή μήπως οι άμυνές μας είναι μόνο για τη δική μας μανούλα και όλων των άλλων να πάνε να… καλά, έτσι κι αλλιώς πάνε να… όπως υποστηρίζουν οι ούγκανοι τις εξέδρας.

Το μόνο ελπιδοφόρο ήταν τουλάχιστον ότι όταν κάποιοι προσπάθησαν να φωνάξουν υβριστικά συνθήματα κατά του Διαμαντίδη, ορισμένοι από τους οργανωμένους φέρθηκαν πιο ψύχραιμα και τους σταμάτησαν. Ας είναι μια αρχή. Τουλάχιστον τα "τοτέμ" δεν τα αγγίζουμε. Έτσι, θα σκέφτηκαν πιθανολογώ. 

Καμία τύχη. Με πιάνει απελπισία. Θα μου πεις, τι περίμενες, ρε μεγάλε; Ε, να. Κάτι περίμενα. Αλλά, όπως είχε γράψει κάποτε μια συμμαθήτριά μου σε ένα μαθητικό λεύκωμα «αυτό που περιμένεις, ποτέ δεν θα’ ρθει, μα αν δεν ελπίζεις, το ανέλπιστο δεν θα το βρεις».

Να ζήσουμε να το ζήσουμε. Μέχρι τότε, βοήθειά μας.